Dziennik pokładowy: Czas włóczęgi

[Mathias Shallowgrave]

::DATA 17 LUT 3302

::SYSTEM  LEMBAVA

::LOKACJA GOLDSTEIN PORT

::JURYSDYKCJA FEDERALNA

---

::ŚCIEŻKA AUDIO ZNALEZIONO >> ODTWÓRZ <<

---

::NOWY WPIS W DZIENNIKU CZAS WŁÓCZĘGI

Mówią, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Kilka dni temu z powodu awarii komputera pokładowego straciłem wszystkie archiwa zapisów dziennika pokładowego. Już nigdy ich nie opublikuję. A wczoraj poczułem Zew Przestrzeni - ten dziwny stan, który dopada mnie raz na parę miesięcy, każe rzucić wszystko w diabły i udać się w nieznane. Daleko poza Bańkę, tam, gdzie są tylko gwiazdy i pustka kosmosu. Pustka, za którą zaczynam tęsknić. Zbyt dużo czasu spędzam przy papierach i terminalu w hetmańskiej kwaterze, a zbyt mało za sterami. Nie jestem typem urzędnika, do cholery! Urodziłem się w Przestrzeni i tam jest moje miejsce. Oficerowie mogą zająć się Husarzami, a ja... Czuję, że nadszedł Czas Włóczęgi. Czas refleksji i oczyszczenia. Moje kolejne katharsis. Który to już raz? Dawno przestałem liczyć. 

Ogołociłem swoje dwa największe statki z modułów, zostawiając w Maskelyne Vision puste skorupy Clippera i Pytona. Dzięki temu siedzę teraz na płycie lądowiska w nowiutkim Aspie, z głośników leci Upon This Earth Davida Sylviana, a tuż za śluzą wyjściową stacji czeka moja pani - Przestrzeń. Ona zawsze była najlepszym lekarstwem na wspomnienia i koszmary, które od niedawna znowu zaczęły się nasilać.

Śnię wojnę i ogień. Ogień i śmierć. Anna... Filip... Zuzka... Ich szkielety tańczą w pustej sali balowej, takie drobne, kruche i niepozorne. W ozdobnych, złotych kandelabrach płoną białe świece, kładąc niespokojne cienie na ścianach udekorowanych gobelinami, przedstawiającymi imperialne i federalne symbole. Przez witraże wąskich, wysokich okien, głęboko osadzonych w kamiennych ścianach, sączy się mrok. Nie ma muzyki, za to w oddali nieustannie wyją upiorne syreny alarmów. Anna, Filip i Zuzka tańczą do tego wycia, a z nieba lecą bomby - w zwolnionym tempie, jakby coś chciało, żeby ta chwila trwała jak najdłużej. 

Ja biegnę, biegnę przez pustą salę, ale moje nogi są jak z waty, a stopy zapadają się w miękkim dywanie, ręcznie tkanym w najlepszych szwalniach Achenaru. Biegnę, choć i tak wiem, że nie zdążę. Zlany potem, budzę się tuż przed pierwszą eksplozją. 

Mówią, że nic nie dzieje się bez przyczyny. Kilka dni temu straciłem wszystkie archiwa zapisów dziennika pokładowego. A dzisiaj nadszedł Czas Włóczęgi. Pal licho archiwa, właśnie rozpoczyna się nowy rozdział. Przestrzeń chce tego. A Przestrzeni się nie odmawia.

Moja ręka powoli wędruje w stronę przepustnicy... 

::EOM