|
|
| Zbieranie materiałów manufactured z użyciem Sygnałów High Grade Emmisions |
|
Napisane przez: NietoKT - 30.05.2024, 17:55 UTC - Forum: Biblioteka
- Odpowiedzi (4)
|
 |
[Uwaga redakcyjna: Opisany tu sposób 1 nie jest już potrzebny ze względu na znaczące zwiększenie materiałów HGE - można zebrać ich kilkadziesiąt za jednym razem] (dop. Yautja 11.2024)
Ostatnio z ciekawości przeglądałem forum i zauważyłem ciekawą rzecz – mianowicie brak jakiegoś porządnego poradnika co do zbierania materiałów manufactured używając USS High Grade Emmisions (nie mylić z moim lotniskiem  ).
A w związku z tym, że ta metoda jest znacznie bardziej efektywna od jeżdżenia w kółko po tym przeklętym Dav’s Hope, oraz za namową Kethraxa który podsunął mi ten pomysł, to stwierdziłem, że w sumie mogę taki poradnik napisać sam.
Poradnik podzielę na dwa możliwe sposoby zbierania; na ten, w którym resetuje się jeden i ten sam HGE, oraz ten, w którym lata się tak jak Frontier przykazał i używasz każdego HGE tylko raz.
Możliwe materiały do zebrania i warunki do wystąpienia HGE:
Obydwa sposoby:
Core Dynamics Composites, Proprietary Composites (frakcja federacyjna, status none)
Imperial Shieldings (frakcja imperialna, status none)
Military Grade Alloys (status Civil War)
Military Supercapacitors (status Civil War)
Proto Radiolic Alloys, Proto Light Alloys (frakcja Sojuszu lub niezależna, stan Boom)
Tylko sposób 1:
Improvised Components (frakcja Sojuszu lub niezależna, stan Civil Unrest)
Pharmaceutical Isolators (frakcja Sojuszu lub niezależna, stan Outbreak)
Co będzie potrzebne:
Absolutnie niezbędny będzie statek z ładownością ±24 tony na każdego możliwego do wystrzelenia limpeta (polecam maksymalnie pięć), oraz zainstalowane FSD z SCO, oraz supercruise assist, który jest w stanie „złapać” statek przy znacznie wyższej prędkości
Dobrze mieć też zainstalowane dobre silniki, i mieć statek ze sporą prędkością i zwrotnością. No i fuel scoop, będziecie go potrzebować. Przydatne są również materiały do syntezy limpetów, w razie gdyby wam ich zabrakło.
Przykładowe buildy (polecam założyć inżynierkę przynajmniej na thrusterach i FSD, co na pewno ułatwi nam życie, ale nie jest ona konieczna):
Adder
Cobra Mk. 3
DBS
DBX
ASPX
Krait Phantom
Krait Mk. 2
Python
Sposób 1:
Zalety: jest efektywniejszy, działa na więcej typów materiałów (o ile znajdzie się odpowiedni HGE)
Wady: jest nudniejszy, a grę zamykać trzeba do pulpitu (jego efektywność spada wraz ze specyfikacją komputera)
Sposób 2:
Zalety: jest przyjemniejszy, nie trzeba zamykać gry
Wady: jest mniej efektywny, działa na mniej typów materiałów
No dobra, przejdźmy do rzeczy. Jak zbierać te materiały?
Sposób 1:
Zaczniemy od sposobu pierwszego, jako że jest on krótszy.
1) Wchodzimy na mapę galaktyki
2) Klikamy w piątą zakładkę od góry (pilot’s federation map mode)
3) Wybieramy MAP MODE – STATE (również piąta zakładka od góry)
4) Odznaczamy wszystko poza interesującym nas stanem frakcji.
5) Teraz wystarczy znaleźć system należący do Sojuszu lub frakcji Niezależnej, jak na przykład ten.
6) Gdy jesteśmy w systemie lecimy do Nav Beacon, skanujemy go, a następnie wskakujemy do supercruise.
7) Wchodzimy w prawy panel i usuwamy wszystkie filtry, zostawiając tylko Signal Sources. Wasz panel powinien wyglądać mniej więcej tak:
8) Teraz trzeba znaleźć „High Grade Emmisions” z jak najdłuższym czasem do wygaśnięcia i tam polecieć.
9) Po zebraniu wszystkich materiałów należy zamknąć grę do launchera i odpalić ją ponownie.
10) Po wejściu do supercruise w prawym panelu bardzo blisko statku pojawi się „Unidentified Signal Source” Jest to właśnie nasz HGE, z którego zebraliśmy materiały, ale który wcale nie zniknął.
11) Powtarzać punkty 9 i 10 dopóki nie będziecie mieli wystarczająco materiałów, lub dopóki będziecie chcieli.
Polecam także poradnik (po angielsku) autorstwa Hawkes Gaming, który mówi o tym sposobie w poradniku na temat najlepszych sposobów na zbieranie wszystkich trzech typów materiałów, a który pokazuje kilka przydatnych sztuczek i trików, które ja pominąłem: Poradnik
Edit: Znalazłem na reddicie taką stronkę jak edgalaxy.net/hge, gdzie można zobaczyć w jakich systemach ostatnio został znaleziony dany materiał. Bardzo przydatne dla szukania tych rzadszych materiałów (aka tych dostępnych tylko przez sposób 1). Strona została wyłączona.
Edit2: Funkcje w/w strony ostatnio zostały zaaplikowane do Odyssey Material Helpera. Używałem obydwóch funkcji, i stwierdzam, że EDOMH jest znacznie bardziej dokładny i przydatny.
Sposób 2:
Tutaj posłużę się przykładem Imperial Shieldings.
Rada ode mnie: jeśli potrzebujecie jakiegoś materiału, spośród klas „Composite”, „Shielding”, „Heat”, „Thermic”, „Capacitors”, lub „Alloys”, to polecam handlować materiałami tylko w zakresie tej klasy, tracąc w ten sposób mniej materiałów.
W innych przypadkach handlujcie nimi używając Imperial Shielding, gdyż jest to jedyny łatwo dostępny materiał, który w HGE nie ma szansy na pojawienie się razem z jego odpowiednikiem z poziomu niżej (w tym wypadku byłyby to Compound Shielding).
1) Wchodzimy na mapę galaktyki
2) Lecimy w okolice stolicy imperium/federacji/sojuszu (w zależności od wymagań danego materiału). W moim wypadku będzie to Achenar.
3) Gdy na miejscu skanujemy Nav Beacon, a po wejściu do supercruise odznaczamy wszystkie filtry poza „Signal Sources”
4) Lewy panel powinien wyglądać mniej więcej tak:
5) Po obleceniu wszystkich HGE w systemie ponownie lecimy do nav beacona, lub używamy Full Spectrum Scannera, by zobaczyć czy pojawiły
się jeszcze jakieś syngały warte odwiedzenia.
6) Wchodzimy na mapę galaktyki, w piątą zakładkę od góry (pilot’s federation map).
7) W pierwszej zakładce od góry (Map Mode – Allegiance) zaznaczamy „Empire” oraz „Apply Filter to Route”
8) W trzeciej zakładce od dołu (licząc również przycisk „back”) zaznaczamy „economical routes”
9) Wyznaczamy trasę do dowolnego systemu oddalonego o około 100 lat od obecnej pozycji. Wyznaczona trasa powinna przebiegać przez około 10 systemów.
10) Powtarzamy punkty od trzeciego do dziewiątego, do momentu zapełnienia ładowni lub osiągnięcia wymaganej ilości materiału.
Okej, to który wybrać? Osobiście polecam sposób drugi, ponieważ wymaga on trochę zaangażowania w grę, a razem z wejściem do gry FSD z SCO, przewaga sposobu pierwszego znacznie zmalała.
Sposób drugi nie jest tak monotonny, a czasami nawet pokusi się na nas jakiś pirat w sidewinderze, więc nawet ta jakże potrzebna czasami dawka emocji się pojawi. Poza tym, komu chciałoby się przez cały czas relogować?
Jak macie pytania albo uwagi to zapraszam, sekcja poniżej jest wasza.
|
|
|
| PYTHON MK2 - PREZENTACJA! |
|
Napisane przez: Mathias Shallowgrave - 29.04.2024, 11:58 UTC - Forum: Bar "11 parseków"
- Odpowiedzi (7)
|
 |
PREZENTACJA PYTONA MK2
ŚRODA 01.05 - 19:00 PL
Dostałem od Frontiera wcześniejszy dostęp do Pythona Mk2 - będę mógł się pobawić nowym stateczkiem na testowym serwerze już w środę! Zapraszam chętnych do obejrzenia tego cacka w środę o 19:00 PL!
Będziecie mieli okazję zobaczyć nie tylko sam statek, ale też malowania do niego i kilka innych rzeczy. To pierwszy nowy statek w grze od 6 lat. Co potrafi to cacko? Czy tajemnicza "nowa funkcjonalność" będzie w nim od razu dostępna? Czy zobaczymy jakieś nowości w kokpicie?
Jestem ciekawy tak samo jak Wy - zapraszam już w środę o 19:00 PL na https://www.twitch.tv/roots_rat
|
|
|
|
| apka do zarzadzania konfliktami w portach USB |
|
Napisane przez: Yata_PL - 16.04.2024, 14:03 UTC - Forum: Dział techniczny
- Odpowiedzi (1)
|
 |
Witam
Szukam takiego softu który posidalem kilka lat temu do zarzadzania urzadzeniami USB/portami com z możliwości zmiany IRQ i rozwiazywania konfiktów na USB
Soft mialem na win 8.1 ale już po przesiadce na Win 10 juz go nie instalowalem . Mineły lata i demencja zrobiła swoje ;-)
Soft był darmowy. Pomożecie z nazwą ?
|
|
|
|
| Husarsa Farma Nanitów - Perpetuum mobile |
|
Napisane przez: Pol Detson - 24.03.2024, 17:37 UTC - Forum: No Man's Sky
- Odpowiedzi (2)
|
 |
Instrukcja Bezpiecznej Obsługi Husarskiej Farmy Nanitów im. Czułego Wojtka
![[Obrazek: 3BFKVzk.jpg]](https://i.imgur.com/3BFKVzk.jpg)
Witajcie Husarze Podróżnicy
Oto przed Wami pierwsza Husarska Farma Nanitów, zbudowana przeze mnie na terenach ofiarowanych naszej społeczności przez Husarza Podróżnika Czułego
Wojtka. Dla wszystkich pragnących łatwo i szybko zdobyć mnóstwo Nanitów.
Nie muszę nikomu mówić jak ważne są w tej grze Nanity. Szczególnie jeśli chcemy mieć wypasiony sprzęt. Trzeba wtedy mnóstwo technologii wyrzucić na śmietnik żeby znaleźć tą najlepszą.
Ale dosyć wstępu, wracajmy do naszej Farmy, na początku chciałbym podziękować Odkrywcy miejscówki z dwoma polami Uciekającej Pleśni Podróżnikowi Czułemu Wojtkowi, dzięki niemu Nanity nie będą już dla nikogo problemem.
Opis Farmy
Farma składa się z czterech części (zabudowań):
- Centrum, posiadające: dwa lądowiska, Terminal, trzy teleporty, Galaktyczny Terminal Handlowy, jednostki do uzupełniania zdrowia i ochrony kombinezonu, Przetwarzacz składników odżywczych (gdyby ktoś zgłodniał i chciał coś sobie ugotować), na poziome poniżej znajdziecie także skrzynie i beczki których zawartość jest do zdobycia dzięki AtlasPass W.1 (nie mam pojęcia co ile się odnawiają więc proszę nie pytać).
- Poczekalnia, która ma na celu umożliwienie jednoczesnego farmienia przez dwóch Podróżników. Znajdziecie w niej: wszystkie magazyny, 10 rafinatorów, 2 Reaktory Antymaterii, na ziemi, pod samą Poczekalnią usytuowane są także Żniwiarki Tlenu. Bardzo zmyślne urządzenia z 80j węgla możecie zrobić 250j Tlenu, po czy można je przerobić 1:1 z powrotem. Jest tam także kilka skrzyń i beczek z materiałami oraz Przetwarzacz składników odżywczych. Obowiązkowo, tak jak w Centrum są tam jednostki do uzupełniania zdrowia i ochrony kombinezonu.
- Pole nr.1 - 3965 jednostek Uciekającej Pleśni, czyli 793 nanity.
- Pole nr.2 - 7334 jednostek Uciekającej Pleśni, czyli 1466 nanitów.
Opis działania
Lądujemy w Centrum, przenosimy się jednym z teleportów na wybrane przez siebie Pole. Zbieramy Pleśń po czy przenosimy się na drugie, zbieramy tam Pleśń i powtarzamy cały cykl.
W przypadku gdy farmi dwoje Podróżników z jednego pola na drugie przenosimy się przez Poczekalnię, opuszczamy ją dopiero po pojawieniu się w niej drugiego Podróżnika. Aby Pleśń się odtworzyła musimy oddalić się od pola na odległość około 700j, jedynie Poczekalnia nam to umożliwia.
Dodatkowo, dzięki urządzeniom zamontowanym w Poczekalni możemy wyprodukować sobie nieco Tlenu i Antymaterii. W tym celu z Centrum udajecie się prosto do Poczekalni, ładujecie Żniwiarki Tlenu oraz Reaktory Antymaterii. Po farmieniu Pleśni odbieracie z nich urobek.
Przydatne porady
- Dla zmaksymalizowania zysków polecam zainwestować pierwsze zdobyte nanity w Technologie przyspieszające zbieranie i zwiększające zyski. Np. ja w tej chwili z obu Pól zbieram 21274 Pleśni czyli 4254 nanity, przy podstawowych 11299/2259. Prawie 100% więcej, a to nie jest jeszcze maksimum.
- Na początku Farma może się nie wczytywać, można mnie pingnąć, przylecę tak szybko jak tylko będę mógł. Z czasem będzie coraz bardziej widoczna.
- Pomaga założenie Posterunku na planecie, a przynajmniej w systemie. Nie wiem co na to odkrywca, przed tym wypadało by go zapytać.
- Odradzam przerabiania Pleśni na Nanity w Rafinatorach u siebie na Frachtowcu lub u kogoś w bazie. Na Frachtowcu lubią znikać, trzeba stać i czekać aż się przerobią. A gdy robimy to u siebie, w Bazie na planecie, to nawet po crashu gry zawartość rafinatorów z reguły ma się dobrze. Co prawda na Farmie, w Poczekalni są rafinatory i inne urządzenia, lecz używanie ich jest TYLKO NA WŁASNĄ ODPOWIEDZIALNOŚĆ. Gra ma też swoje błędy i nie miejcie do mnie pretensji jeśli stracicie urobek.
- Te Żniwiarki Tlenu to bardzo zmyślne urządzenia, z 80j węgla produkują 250j Tlenu co daje nam po przerobieniu w Rafinatorze 250j Węgla. Część zysków możecie wrzucić do Reaktora Antymaterii, otrzymacie z każdego po 20 sztuk Antymaterii. Niestety, nie mam pojęcie jak długi jest cykl obu urządzeń, nigdy tego nie sprawdzałem.
Plan Farmy
Opisałem tu tylko i wyłącznie usytuowanie Teleportów krótkiego zasięgu. Resztę wyposażenia bez problemów znajdziecie sami.
(Poczekalnia jeszcze jest w budowie, nie zagospodarowałem poziomu 0 oraz +1, jestem w trakcie robienia zabudowy)
CENTRUM
1. Teleport do Pola nr.1
2. Teleport do Pola nr.2
3. Teleport do Poczekalni
POCZEKALNIA
1. Teleport na zewnątrz Poczekalni
2. Teleport do Pola nr.1
3. Teleport do Centrum
4. Teleport do Pola nr.2
POLA Z NANITAMI
1. Teleport do drugiego Pola
2. Teleport do Centrum
3. Teleport do Poczekalni
Adres Planety
Lokalizacja Bazy: +8.94 / +23.32
BHP, WAŻNE!
Jako że elementy obu Pól oraz Poczekalni mają tendencję do wczytywania się z opóźnieniem dla własnego bezpieczeństwa, po skoku z Teleportera zostańcie na nim w bezruchu aż do wczytania się podłogi. W najlepszym przypadku spadniecie na ziemię, w najgorszym polecicie w stronę jądra planety.
Na obu Polach Teleporty są tak ustawione że gdy zmaterializujemy się po skoku możemy łatwo wskoczyć na lądowisko które ładuje się najszybciej. Po kilku próbach dojdziecie do prefekcji. A w Poczekalni najlepiej nie ruszać się po skoku aż do wczytania się podłogi.
Narzędzie do kopania
Postanowiłem dodać ten mały fragment dotyczący narzędzia do kopania nanitów. Zdobyłem ostatnio doskonałe narzędzie, broń Atlantydów: Atlantid Multitool i postanowiłem się tym z Wami podzielić.
Oto namiary na planetę i dane kartograficzne, w drugim zrzucie ekranu widać namiary ze stacji kosmicznej.
A tutaj widok gotowej broni po rozbudowaniu i podniesieniu klasy do S. Oryginalnie była klasy B. W drugim widok z zainstalowanymi technologiami:
Na koniec powiem Wam co to daje. W podstawowej wersji można zebrać z obu pól 11299 pleśni (2259 nanity), przy pomocy mojej najnowszej Koparki uzyskujemy 25338 pleśni która daje nam aż 5067 nanitów.
Życzę Wszystkim miłego farmienia 
Husarz Podróżnik,
Detson
|
|
|
|
| Zabawy w No Man's Sky |
|
Napisane przez: Pol Detson - 29.02.2024, 20:07 UTC - Forum: No Man's Sky
- Odpowiedzi (23)
|
|
Witajcie Podróżnicy!
Nie za bardzo bardzo miałem gdzie to wrzucić, oprócz SC nie dyskutujemy tutaj działem o innych grach. Na publicznych nie chciałem się z tym ogłaszać, choć i tam nie ma działu na inne gry, bo pewnie świecił by pustkami. Od czasu do czasu bawię się w No Man's Sky i pomyślałem że i tam możemy się spotykać. Właśnie poszukuję dla nas ładnej planetki, tak aby każdy kto w to gra mógł założyć na niej swoją jedną ze swoich baz.
Link do strony z informacjami dotyczącymi przetwarzania, wytwarzania, gotowania i moje główne źródło o NMS: Baza danych NMS
Link do serwera discord z którego głównie czerpię informacje dotyczące lokalizacji ciekawych przedmiotów w grze: NMS Glyph Exchange
Pozdrawiam
Istota Podróżująca Detson
|
|
|
|
| Łowca - Charles Blake. Dziennik gwiazdowy. |
|
Napisane przez: NietoKT - 25.02.2024, 12:56 UTC - Forum: [ROLE PLAY] Dzienniki Gwiazdowe
- Brak odpowiedzi
|
|
Słowem wstępu: wiem, że mam już jeden wątek z dziennika gwiazdowego, ale pytałem się Hetmana na live i dostałem informację, że dla drugiego komandora mogę założyć drugi wątek. W tamtym opowiedziana jest historia Cody’ego, którego historia i profesja pozosjate nieokreślona (jeszcze), jednak tutaj mamy rzecz zgoła odmienną.
Dla tych, którzy czytali wątek Boskiej Ucieczki, Charles będzie postacią znaną, bo był on jednym z Łowców – taka jest koniec końców jego profesja.
Jeżeli jednak nie czytaliście, to zachęcam gorąco (mimo, że nigdy tak w zasadzie z różnych powodów nie miała zakończenia). Tutaj skupię się na pojedynczej przygodzie, która spotkała Blake’a w międzyczasie. Dawno nie napisałem czegoś tak długiego, i cieszę się, że tym razem moja wena nie postanowiła zrobić sobie wakacji w połowie opowieści... W każdym razie. Zapraszam do czytania!
Ps: wątek jest otwarty, zachęcam do pisania swoich przemyśleń.
Łowca - Charles Blake
- Kapitanie? Powinieneś to zobaczyć. – Głos z komunikatorów wyrwał Charlesa z rozmyślań. Przez chwilę próbował sobie przypomnieć gdzie błądziły jego myśli, jednak po nieudanej próbie zrezygnował, i skierował się do kokpitu.
- Gdzie jesteśmy?
- System nazywa się Clooku NCV, C... – Zaczął Ornitopter, odlatując z fotelu pilota.
- Nie interesuje mnie nazwa systemu tylko... Nieważne. Ile do najbliższej cywilizacji?
- Dlatego cię wezwałem. Oficjalnie około dwieście lat świetlnych. Nieoficjalnie zaś... – Podleciał do ekranu na którym wyświetlał się obraz ze skanera pełnego spektrum. Charles spojrzał na niego i wytrzeszczył oczy ze zdumienia - ... Około pięć tysięcy sekund.
- Statek pokoleniowy Zeus... – przeczytał zdumiony komandor. Znał historie o statkach pokoleniowych. Grobowcach, na których przydarzały się różne tragedie, o ile w ogóle przetrwały ten szmat czasu. Gdy jeszcze był w Bańce nawet odwiedził kilka z nich. – Ustaw kurs. Masz jakieś informacje?
- Nic. Albo ktoś zadał sobie dużo trudu, by ukryć jego istnienie, albo...
- Albo jesteśmy tu pierwsi. – Charles spojrzał na Ornitopter, po czym usadowił się w fotelu...
- Wyjście z trybu cruise za trzy... dwa... jeden... – Odliczył Shift, po czy statkiem lekko zatrzęsło. Przed ich oczami wyłonił się statek pokoleniowy, ale absolutnie nie był to widok, którego Charles się spodziewał.
Zasilanie było włączone, a moduły mieszkalne obracały się. Na poszyciu nie było widać żadnych uszkodzeń, a wokół statku obecna była niebieskawa poświata.
- Shift... To mi absolutnie nie wygląda na stary, opuszczony statek pokoleniowy. – Powiedział Charles. Zwiększył przepustnicę i podleciał bliżej. Zrobił kilka przelotów wokół kwater mieszkalnych i magazynów, zanim usłyszał dźwięk przychodzącej wiadomości
- Statek pokoleniowy Zeus do nieznanego statku, podaj swoje zamiary lub odleć, albo otworzymy ogień. – Wyrecytował Shift. – Brak załącznika audio, tylko tekst.
- Jakie mamy szanse w potencjalnym starciu?
- To blef, skan nie wykrył uzbrojenia pokładowego...
- Nadaj wiadomość. Dyktuję; Tutaj nieznany statek do Zeusa. Wiem że blefujecie, ale nie mamy złych zamiarów. Proszę o zgodę na dokowanie. Koniec wiadomości. – Ornitopter przez chwilę milczał.
- Mówią, że nie mają lądowisk, i będziesz musiał wejść przez śluzę. – Odparł po chwili. – Dobre wieści, nasza ładownia obsługuje ten typ, więc możemy się podłączyć.
- Super. Ty zadokuj, ja się idę przygotować. – Już miał wyjść, kiedy nagle się zatrzymał. – Ty tu zostań. Nie wiem, co tam spotkam, ale wątpię, że przyjmą latające i brzęczące, nie wiadomo co, z otwartymi rękami.
- Tak jest.
Charles spojrzał na zamknięte klapy ładunkowe. Zaledwie kilkanaście metrów pod nim był kompletnie inny świat, i miał pewne obawy przed wkroczeniem do niego. U boku przytroczony miał średniej wielkości pistolet plazmowy, do którego wmontował skanery biometryczne, nie pozwalające na oddanie strzału skierowanego w jego kierunku.
Broń, choć wyglądała na niepozorną potrafiła w kilku strzałach powalić typowego rabusia w mavericku. Z bojowymi dominatorami miała jeszcze problemy, jednak Charles wątpił, że broń o cięższym kalibrze będzie mu potrzebna... Zwłaszcza, że sam założył mavericka właśnie. Co prawda miał on wzmocnione tarcze, ale poza tym i kilkoma autorskimi modyfikacjami nie wyróżniał się wiele.
- Długo jeszcze? – Rzucił do komunikatora.
- Właśnie zadokowaliśmy. – Odparł Shift. – Wygląda na to, że ich systemy napowietrzania są wolniejsze niż myśleliśmy. – Komandor westchnął, łapiąc się za nasadę nosa.
- Otwórz klapę ładunkową. Będzie szybciej. – Po chwili zauważył jak klapy się uchylają, wykorzystując powietrze z ładowni, do napełnienia próżni, powstałej pod nią. Gdy wszystko się unormowało, klapy otworzyły się w pełni.
- Zrobione. – Usłyszał.
- Standardowa procedura. Gdy mnie nie ma na pokładzie...
- ... nikogo ma nie być, wiem. – Dokończył Shift. – Powodzenia.
- Dzięki. – Powiedział Charles i wskoczył w dziurę.
- Jeszcze raz. Kim jesteś i co tu robisz! – Mężczyzna grzmotnął pięścią w stół. Charles wolał nie uświadamiać go, że gdybym chciał, już dawno uwolniłby się z tych kajdanek, którymi był przypięty do stołu.
Kiedy wszedł na pokład, początkowo nie spotkał nikogo. Dopiero po chwili został otoczony przez pojawiających się uzbrojonych mężczyzn, który zabrali mu jego własną broń. A potem pojawił się jakiś rudzielec, który przybiegł w pośpiechu, i wyrecytował znaną mu już formułkę, którą tak wiele razy słyszał, i wiele razy sam wypowiadał. „Jesteś aresztowany.” Blake szybko wydedukował, że nie nikt tutaj nie spodziewał się tak szybkiego napełnienia śluzy powietrzem, i prawdopodobnie kupiło mu to kilka minut.
- Jeszcze raz. – Sparodiował go. – Jestem komandor Charles Blake, wysłannik z ramienia federacji pilotów w pościg za groźnym piratem lecącym z Bańki do Kolonii, a trafiłem na wasz statek przez przypadek. – Przedostatnia cześć oczywiście była bzdurą, ale załoga Zeusa nie miała jak tego sprawdzić.
- Mówiłem ci, że zwariował. – Powiedział mężczyzna, który go aresztował. – Myśli, że pochodzi spoza Zeusa. Zrobił nawet własny strój i broń! – Charles o mało nie parsknął śmiechem, ale jedynie się uśmiechnął. Kto by pomyślał, że danie się zakuć w kajdanki mogło dać tyle zabawy! Choć aktualnie jego sytuacja w teorii nie wyglądała najlepiej, z nudów już dawno wymyślił drogę ucieczki. A potem wzięli go na to komiczne przesłuchanie. – Widzi kapitan? Nawet uśmiecha się jak szaleniec.
- Z całym szacunkiem, oficerze Garfield, ale zostaw nas samych. Już ja go doprowadzę do porządku. – Kapitan zapewne chciał przybrać złowrogi uśmiech, ale Blake’owi przypominał on bardziej wyraz obrzydzenia. Mężczyzna zwany Garfieldem spojrzał tylko na niego ze zdziwieniem, ale wykonał polecenie i wyszedł. Kapitan patrzył jeszcze przez chwilę za nim, jednak szybko wrócił wzrokiem na Blake’a, po czym westchnął. – I co ja mam z tobą zrobić? Ludzie na tym statku nie mogą się dowiedzieć, że istnieje życie poza nim. – Charles przysunął się bliżej, nie chcąc przegapić żadnego faktu, w tym samym ruchu włączając nagrywanie głosowe, po czym spojrzał na kapitana, który nie wyglądał, jakby się zorientował.
- Dlaczego im tego nie powiecie?
- Gdyby się dowiedzieli, wznieciliby zamieszki, i zapewne chcieli wracać... A ja nie mogę pozwolić na porzucenie misji. – Nagle mężczyzna spojrzał na niego. – Widzę tylko jedno wyjście z tej sytuacji. – Uśmiechnął się serdecznie i wyciągnął do niego rękę. - Dołączysz do załogi. – Słysząc to Charles wybuchnął śmiechem, który tylko wzmógł się, widząc wyraz zdziwienia na twarzy kapitana.
- Ja? Do waszej załogi? Błagam. – Wydukał w końcu pomiędzy parsknięciami. – Myślicie, że jestem aż tak głupi, żeby w to uwierzyć? Nie możecie ryzykować, że wśród załogi znajduje się ktoś, kto zna prawdę. Zaraz byście się mnie pozbyli. – Rozłożył ramiona na tyle, na ile pozwalały mu to kajdanki. – Więc bardzo mi przykro, ale odrzucam tą propozycję. – Kapitan wstał z pogardą i wściekłością na twarzy, wyraźnie niezadowolony z obrotu spraw, jak i tego, że najwyraźniej jego plan został przejrzany na wylot.
Zapewne nie był przyzwyczajony do kwestionowania jego decyzji. Spojrzał w lustro jedno stronne i skinął głową. Po chwili przez drzwi wszedł jakiś humanoidalny droid, w ręku trzymając...
- Może teraz zaczniesz traktować mnie poważnie. – Droid podszedł do niego, po czym przyłożył Charlesowi do głowy pistolet plazmowy. Jego pistolet plazmowy. – Nagle moja propozycja nie wydaje się taka zła, co? – Uśmiechnął się szyderczo. – To może jeszcze raz. Kim jesteś i co tu robisz?
- Jestem kimś, kto nie przyjął twojej oferty. I nie ma zamiaru jej przyjąć. – Odparł Blake bez wahania, z szyderczym wyrazem twarzy. Z twarzy kapitana zniknął uśmiech.
- Cóż, próbowałem. Ironia, zginąć od swojej własnej broni. – Kapitan skinął na robota, a Charles usłyszał charakterystyczne kliknięcie naciskanego spustu. Uśmiechnął się.
- Dzięki, że przyniosłeś mi moją broń, nie będę musiał jej szukać. – Zanim Kapitan lub jego droid zdążyli zareagować poderwał się, pozwalając by siłowniki w skafandrze rozerwały kajdanki przypominające go do stołu, jednocześnie tym samym ruchem wytrącił droidowi z rąk swój pistolet, i skierował go w zszokowanego kapitana.
- Skoro to mamy już za sobą... – Upewnił się, że nagrywanie wciąż jest włączone. – ...to porozmawiajmy. Pierwsze pytanie. Kim jesteś? – Kapitan spojrzał najpierw na niego, a później na jego broń, zapewne sądząc, że jest nienaładowana. Potem spojrzał na robota.
- Droidzie... – Nie dokończył, bo głowa droida rozpadła się na kawałeczki, posyłając szczątki po całym pokoju przesłuchań. Kapitan spojrzał przerażony na pistolet, z którego dymiło się po wystrzale. Charles skierował broń spowrotem na kapitana.
- Chyba się nie zrozumieliśmy. Zadałem pytanie. Coś. Za. Jeden. – Kapitan wreszcie się poddał.
- Aaron Andrews.
- No i co? Takie ciężkie to było? – Zadrwił Charles. – Drugie pytanie. Ilu ludzi wie o tym waszym przekręcie?
- Nie mogę ci tego powiedzieć, zabiją mnie! – Zawołał przerażony, tylko by zaraz się skulić, po tym jak drugi pocisk przemknął tuż koło jego ucha.
- Zrobią mi przysługę, nie będę musiał marnować amunicji. Gadaj! – Zawołał Charles, poprawiając uchwyt na broni.
- Łącznie ze mną czterech. Nie wiem kim są, trzymają swoje tożsamości w tajemnicy. – Uprzedził pytanie Blake’a. - Ty jesteś piąty.
- Święta trójca, co? – Zadrwił Charles. – Trzecie pytanie. Co wy tu robicie? Nie powinniście być bliżej cywilizacji? – Kapitan wyraźnie się złamał, bo tym razem powiedział od razu.
- Zostaliśmy wysłani pięćset dziewiętnaście lat temu, by skolonizować system blisko centrum galaktyki. Ale porzuciliśmy naszą misję i zatrzymaliśmy się tutaj. Nie wiem, po co. Nikt nie wie, zapewne poza... – Nie dokończył. Nie musiał.
- Dobra. Niech ci będzie. Nie wierzę ci, ale niech ci będzie. – Blake wywrócił oczami. – Czwarte pytanie. Jak dojść spowrotem na mój statek? – Andrews nie odpowiedział, zamiast tego skulił się, i mruknął coś pod nosem. – Słucham?
- Nie da się...
- Jak to się nie da?
- Odrzuciliśmy go od śluzy, krótko po tym jak cię aresztowaliśmy... – Blake zamyślił się. Reszty nie słuchał, zastanawiając się nad sytuacją. Nie zdążył jednak wiele zrobić, bo do pokoju wpadły trzy postacie, w ciemnych okularach i czarnych maskach. Miały na sobie identyczne, czarne szaty, dochodzące do ziemi.
Gdyby nie ciemny kolor, zapewne wyglądaliby jak stereotypowe duchy w prześcieradłach, tyle że z dziurami na głowę i ramiona.
- Aronie Andrews, za zdradzenie Obcemu tajemnic Zeusa... – Zaczęła jedna z postaci, jej głos zniekształcony przez modulator, wyraźnie kobiecy.
- ...Zostajesz skazany na najwyższy wymiar kary. –Dokończyła druga, kierując coś w rodzaju kuszy laserowej w Kapitana. Nie zdążyła jednak wystrzelić, bo nagle w całym pomieszczeniu zgasło światło.
Charles instynktownie włączył noktowizję, co spowodowało zamknięcie się jego hełmu.
Szybko wykorzystał zamieszanie i posłał w kierunku postaci trzy ogłuszające pociski, z których każdy sięgnął celu, powalając ich i torując mu drogę do wyjścia z pomieszczenia, z której chętnie skorzystał. Z kolei na korytarzu przywitał go znajomy głos w komunikatorze.
- Cześć kapitanie, stęskniłeś się?
- Shift! To twoja sprawka? – Rzucił Charles, chowając się za rogiem.
- Mam kontrolę nad całym okrętem, tak! Słyszałem większość z tego co tam było powiedziane. Nic trudnego, te zabezpieczenia mają chyba z pięćset lat!
- Wysyłam ci moje nagrania. – Rzucił Charles, zakańczając nagrywanie i wysyłając pliki, po czym zaczął biec w kierunku, w którym myślał że jest śluza.
- Mam dwie wiadomości, dobrą i złą. – Słowa AI sprawiły, że Blake zatrzymał się na chwilę.
- Dobra, wal.
- Dobra jest taka, że znalazłem sposób jak cię stąd wydostać, i przy okazji pomóc przeciętnemu mieszkańcowi statku. – Charles zamyślił się.
- Okej, a ta zła?
- Nie spodoba ci się.
Gdy trójka zamaskowanych postaci pozbierała się do stanu pozwalającego na wyjście z pokoju przesłuchań, po uciekinierze nie pozostał żaden ślad. Iluzja spojrzała na swoich braci.
- Nie możemy tego tak zostawić. Kontrola, roześlij wieści. Musimy go znaleźć. – Postać ze znakiem pajęczyny wyhaftowanym na szatach skinęła głową i odbiegła w stronę najbliższego pokoju ochrony. – Zepsucie, sprawdź systemy statku, nie mógł tak po prostu zniknąć. – Postać z wyhaftowanym znakiem kamery odbiegła w stronę najbliższego terminala. – Ja w tym czasie upewnię się, że nasz kapitan nie napsuje nam więcej krwi. – To mówiąc zawróciła do pokoju, z którego wkrótce padł strzał. Nie wiedzieli, że są obserwowani i nagrywani przez wścibskie AI, które znalazło dziurę w nieprzebitych dotąd zabezpieczeniach Zeusa.
Charles biegł, wspomagany przez systemy mavericka, które dostarczały mu mieszaninę powietrza o zwiększonej dawce tlenu, pochodzącego z awaryjnego zapasu. Autorska modyfikacja, która już nie raz uratowała mu skórę. No i Shifta, który mówił mu gdzie skręcić.
Polujący na niego być może mieli szczątkowe przeszkolenie, ale nie byli wojskowymi, a raczej zbieraniną przypadkowych osób o przypadkowych profesjach. Blake wiedział, że nie stanowią oni żadnego problemu dla doświadczonego Łowcy, za jakiego się uważał, który żył dla adrenaliny, a niebezpieczeństwu śmiał się w twarz.
- I jak? – Spytała Iluzja.
- Schował się w jednym z magazynów. Wysyłam wam lokalizację. Prawdopodobnie myśli, że mamy tam jakieś awaryjne kapsuły ratunkowe. – Powiedział Zepsucie.
- Moi ludzie już go szukają. Powiedziałem im, że mamy uciekiniera ze skrzydła psychiatrycznego, który dostał się do zbrojowni. Nie wymknie się nam. – Dodał Kontrola.
- Świetnie. Powodzenia.
W końcu, kierowany przez swego wiernego druha dotarł do swojego celu. W magazynach jak ten zwykle panował półmrok, który komandor skrzętnie potrafił wykorzystać. I właśnie to było jego celem. Narobić chaosu.
Blake rozejrzał się jeszcze, zanim zamknął za sobą drzwi, a za klamką utwierdził granat bez zawleczki. Sztuczka stara jak świat, jednak równie skuteczna, choć tego typu drzwi nie przetrwały w wielu miejscach próby czasu, przegrywając z elektrycznymi i automatycznymi zamiennikami.
Mimo to Blake wątpił, by zatrzymało to jego oprawców na długo. Na chwilę w jego myślach pojawiło się pytanie. Czy to właśnie tak czuje się teraz Kazik? Szukanie sztuczek, które do tej pory pozwalały mu się stosunkowo łatwo wymknąć? Szybko odrzucił te myśli. Na rozmyślanie będzie pora później.
Charles przebiegł kilka przejść i alejek, mijając zdziwionych pracowników, z których kilku krzyknęło za nim. Po chwili namysłu oddał kilka strzałów w podłogę. Słyszał okrzyki przerażenia i paniki, gdy pracownicy zorientowali się, że jest uzbrojony, jednak nie skupił na nich swojej uwagi.
Zgodnie z przewidywaniami zobaczył pod sobą dziurę po pocisku, przechodzącą na wylot przez ścianę, za którą zobaczył kosmos, i czuł uciekające powietrze... Przynajmniej dopóki dziura nie została naprawiona przez roboty naprawcze.
I właśnie wtedy zza rogów alejki w której stał wyłoniło się kilku uzbrojonych mężczyzn. Blake odwrócił się, celem ucieczki, ale z tego kierunku też wychynęli przeciwnicy.
- Jesteś otoczony! Poddaj się po dobroci, nie zrobimy ci krzywdy! – Zawołał jeden z nich. Charles roześmiał się tylko, po czym z charakterystycznym dla niego szalonym błyskiem w oku, spojrzał mężczyźnie prosto w oczy, i zobaczył w nich dokładnie to, czego się spodziewał. To były oczy człowieka, który właśnie zorientował się, że nie ma do czynienia z przeciętnym przeciwnikiem.
- Wy chyba nie rozumiecie do końca co tu się dzieje, prawda?
- Jesteś uciekinierem...
- Nie jestem. – Odwrócił się, by spojrzeć na mówcę. – Jestem kimś, kto został porwany. I komu się to nie spodobało. – Uśmiechnął się szaleńczo. – Więc teraz przyjdzie wam za to zapłacić. – Trzeci z mężczyzn odchrząknął, po czym wysunął się przed towarzyszy.
- Jesteś otoczony, nie masz dokąd uciec. Nas jest ośmiu, ty jeden. Naprawdę chcesz ryzykować swoje życie mając tak nikłe szanse? Nie widzisz, że mamy przewagę liczebną? – Mężczyzna z każdym słowem przysuwał się w stronę Łowcy, a on mu nie przerywał. – Nie widzisz, że nie masz szans z nami wszystkimi? – Mężczyzna zatrzymał się kilka kroków przed Charlesem, który spojrzał mu w twarz i wybuchnął szaleńczym śmiechem, który zdezorientował jego rozmówcę. Charles w końcu opanował się trochę.
- Wy chyba nie zdajecie sobie sprawy w jak okropnej sytuacji właśnie się znaleźliście. – Powiedział, kierując się w stronę mężczyzny. – Ustalmy sobie fakty. Dałem wam się aresztować po dobroci, bo byłem ciekawy jak to wszystko się rozwinie.
Wysłaliście za mną pogoń, ale zapomnieliście, że nadchodzi czas, by tropiący stał się tropionym. Lepsi od was próbowali, ale zgadnijcie który z nas wdycha próżnię?
Czy wy sobie nie zdajecie z tego sprawy? Myślicie, że sprawiliście, że jestem w niebezpieczeństwie? – Spojrzał prosto w oczy przerażonego rozmówcy, po czym nachylił się do jego ucha, jednak zamiast jakichkolwiek słów tamten poczuł tylko porażenie prądem, w miejscu gdzie Blake dotknął jego ciała, a potem padł bez życia na ziemię. – Ja jestem niebezpieczeństwem. – Wybuch granatu w oddali spowodował cofnięcie obydwóch grup ochroniarzy, a kompletne zgaśnięcie świateł tylko spotęgowało efekt przerażenia, jakie łowca w nich wywołał...
W końcu któryś strażnik nie wytrzymał, i oddał strzał w miejsce, gdzie kilka sekund temu stała jego niedoszła ofiara. Za pierwszym strzałem poszedł kolejny, a nie minęła minuta, a wszyscy ochroniarze zaczęli strzelać na oślep, jednak minęło kilkanaście sekund, a wszyscy zorientowali się, że nie mają amunicji.
Wszyscy, poza Blake’iem.
Szybko oddał on pierwszy celny strzał, a po nim następny. Kolejni ochroniarze padali jak muchy, zanim ostatnia pozostała przy życiu dwójka odwróciła się na pięcie i zaczęła biec w ciemnościach, byle dalej od straszliwego zagrożenia, jakim był jeden komandor. Charles pozwolił im żyć, by mogli zasiać ziarno niepewności w szeregach jego oprawców.
- Świetne wyczucie czasu z tymi światłami. – Rzucił do komunikatora. Usłyszał tylko chichot Shifta.
- Do usług. Daj znać gdy będziesz gotowy.
- Jeszcze nie, Shift. Jeszcze nie. Musimy zebrać ich w jednym miejscu.
- Przyjąłem Kapitanie.
- Kto idzie?!
- To tylko ja.
- Co tu robisz? Nie nadzorujesz akcji łapania go?
- Mamy problem. Jego statek. On... Nie pozwalał nam wejść na pokład, nie byłem w stanie złamać kodu, a drzwi nie mogliśmy wyważyć. Więc wydałem decyzję, żeby go odrzucić, jako zbędną masę.
- No wiem. W czym tu problem?
- Zniknął nam. Kompletnie. Nie mamy kontaktu wzrokowego, ani na skanerach, mimo że powinien być w zasięgu.
- Cholera, Zepsucie! Masz go znaleźć, nie wiemy co on kombinuje...
- Zapewne przejął kontrolę zdalnie. Spróbuję odciąć mu sygnał, ale nie wiem czego mam szukać.
- Wymyśl coś! Nie możemy sobie pozwolić na jego ucieczkę...
- Wszystkie oddziały, status! – Zawołał Kontrola do komunikatora.
- Alfa przeszukuje. Pełny skład.
- Brawo przeszukuje, zgubiliśmy Brawo trzy, brak kontaktu.
- Charlie przeszukuje. Dwóch zabitych.
- Charlie wycofajcie się, nie możemy stracić więcej ludzi. – Polecił.
- Delta prze... Delta pod ostrzałem! Przyślijcie... – Transmisja się urwała w połowie komunikatu.
- Delta! Delta, odezwijcie się! – Zawołał Kontrola, jednak bez rezultatu. – Do diabła. Echo, jesteście tam? – Kolejne wezwanie pozostało bez podpowiedzi.
- Tutaj Bravo, znaleźliśmy Echo i Deltę. Nie żyją. – Komunikat ten spowodował, że Kontrola zaczął wątpić w słuszność posłania tam wszystkich dostępnych oddziałów... O ile można było je tak nazwać. Żaden z uczestników poszukiwania nie miał wykształcenia wojskowego. Poza nim oczywiście...
Zanim znalazł ten statek razem z Iluzją i Zepsuciem byli tylko bandą rzezimieszków, którzy oryginalnie mieli zamiar przysiąść gdzieś z dala od poszukujących ich służb porządkowych, jednak żadne z nich nie spodziewało się znalezienia kryjówki idealnej, jaką stanowił zaginiony przed laty statek pokoleniowy Zeus, którego załogę przekonali, że są ostatnią ostoją ludzkości.
Ponieważ na statku nie zamontowano łączności dalekiego zasięgu dość łatwo udawało im się utrzymywać sekret. Aż do dzisiaj. Rozmyślania przerwał mu kolejny wybuch, a chwilę później z wirtualnej mapy zniknęła pozycja obydwóch drużyn.
- Alfa znajdźcie Bravo i przegrupujcie się, słyszycie? – Rzucił do komunikatora, jednak odpowiedziała mu cisza. – Alfa, Bravo, słyszycie mnie?
- Już ich nie ma. Zapraszam, jesteście następni. – Usłyszał znajomy, złowrogi głos, po czym Kontrola usłyszał krótki chrzęst, a potem zapadła cisza.
- Do diabła. – Rzucił w próżnię, po czym wybiegł ze swojego pokoju nadzorującego, kontaktując się z Iluzją.
- Załatwił ich.
- Co? – Usłyszał po chwili ciszy.
- Załatwił ich. Moje wszystkie pięć oddziałów. Po prostu.
- Żartujesz.
- Chciałbym.
- No to wygląda na to, że musimy sami załatwić sprawę. Spotykamy się za dziesięć minut. Przekaż Zepsuciu.
- Tak jest.
Charles przysłuchiwał się przejętej przez Shifta komunikacji między trzema liderami, siedząc na jednej ze skrzyń, wysoko nad alejką, w której leżeli byli już poszukiwacze, machając nogami.
- Pomyśleć, że po zrobieniu dwudziestu iluś nowych trupów na tym statku, mogliby pójść po rozum do głowy i zorientować się, że trzy mniej czy więcej nie robi mi różnicy. – Rzucił do komunikatora. – To jak, znalazłeś coś na nich?
- Owszem. Całą trójka tworzyła zwykłą szajkę przemytników. Zniknęli jakieś czterdzieści lat temu, po głośnej, jak na trzech przemytników, akcji. Dowodziła nimi Scarlett Melton, podobno bardzo sprytna, ale lekkomyślna. Drugi był Liam King, federacyjny ex-wojskowy, wydalony za szmuglowanie narkotyków. Trzecim Javier Milton, ścigany też za organizowanie napadów razem z kierowaną przez niego grupą hakerską.
- Czyli Iluzja, Kontrola i Zepsucie. – Charles uśmiechnął się w duchu. – Znaleźliśmy ich. Gdy się stąd zwiniemy, pokaż mieszkańcom wszystkie ich występki.
- Zrobi się. Na razie skupmy się na sprowadzeniu ich w jedno miejsce.
- Poradzimy sobie. To tylko jeden człowiek. Nas jest trzech, mamy pancerze bojowe i karabiny, a on? Głupi pistolet. – Iluzja spojrzała na uzbrojonych już towarzyszy.
Wszyscy zrzucili już nieporęczne szaty, przebrali się w ciężkie pancerze... A raczej to co na statku można było uznać za pancerz, bo takiego przecież nikt nie brał na ekspedycję.
Byli w swoich własnych, starych kombinezonach, tych samych, w których przybyli na statek. Były one nienaładowane, żadne z nich koniec końców nie spodziewało się, że będą musieli je wyciągać.
Stali sami, przed jednym z wielu wejść do magazynu, w którym ukrywał się Blake. Nie do końca rozumieli rozumowanie komandora, który zaszył się w nim na tak długi czas, mimo, że mógłby już dawno opuścić statek pokoleniowy.
Wyglądało jednak na to, że Charles zostawał tutaj z własnej woli. A trzech przywódców postanowiło nauczyć go, że popełnił błąd, zadzierając z nimi. Iluzja nacisnęła klamkę i popchnęła drzwi, natychmiast się odsuwając, w razie gdyby Blake postanowił podłożyć kolejny granat pod kolejne drzwi, jednak nic takiego nie miało miejsca.
Drzwi za to okropnie zaskrzypiały, jednocześnie dając komandorowi wyraźny sygnał wskazujący ich położenie... Z którego ten chwilę później skorzystał, rzucając im granat pod nogi. Granat wybuchł, nie czyniąc im zauważalnych szkód.
Trójka spojrzała po sobie, ale po chwili ruszyła dalej, kierując się w miejsce, z którego wyleciał granat, jednak Blake zdążył się ulotnić. Nie rozmawiali ze sobą, co trochę irytowało komandora, który uwielbiał bawić się swoją przewagą nad przeciwnikiem.
Prawdopodobnie jednak przyspieszyło to nieuniknione. W pewnym momencie Iluzja, idąca z tyłu zauważyła ruch. Wszyscy trzej skierowali się w tamtą stronę.
Sytuacja powtórzyła się kilkukrotnie, aż nagle oświetlenie w całym magazynie zapaliło się, oślepiając ich, ale zarazem ukazując komandora opartego o jedną ze ścian, na wprost przed nimi, podrzucającego coś w ręce.
Wszyscy trzej, idący wcześniej w zbitej grupie, teraz skierowali karabiny w stronę intruza. Ten tylko się uśmiechnął.
- Zaczynało mi się nudzić, ale widzę, że wreszcie raczyliście się tu zjawić... Dzięki swoją drogą za dostawy granatów. – Kontrola natychmiast rozpoznał przedmiot podrzucany przez komandora. Był to jeden z granatów, który wcześniej był na wyposażeniu grup poszukiwawczych.
- On nie należy do ciebie. – Powiedział.
- Nie? – Charles udał zdziwienie, przestając na chwilę go podrzucać, po czym wyrzucił go gdzieś w bok. – No trudno. To co, jakieś ostatnie słowa? – Rozłożył ręce.
- Nie wiem czy zauważyłeś, ale to my mamy przewagę... – Zaczęła iluzja, ale Blake natychmiast jej przerwał.
- No wiem, jest was trzech, ja jeden, wy macie karabiny, ja tylko pistolet... – Zaczął wyliczać na palcach. Nie odrywając wzroku od przeciwników poklepał broń, która aktualnie spoczywała u jego biodra. - ... No i sam ustawiłem się pod ścianą. – Spojrzał na nich z błyskiem w oku. – Zupełnie jakbym chciał, żebyście stali w miejscu gdzie jesteście. – Trójka byłych przemytników spojrzała po sobie, a potem rozejrzała się po magazynie, nie wiedząc czego się spodziewać.
- O czym ty mówisz? – Spytał Zepsucie. Charles tylko się roześmiał.
- Powiedz no, Milton... – Fakt, że użył jego prawdziwego nazwiska przeraził przemytnika. – Jak tam mój statek? – Blake jak w zwolnionym tempie widział zwężające się źrenice Javiera, kiedy zaczęła do niego docierać kolej rzeczy.
Blake uśmiechnął się, po czym rozłożył ręce i uruchomił oszczędzane dotąd tarcze. W sam raz by chmara pocisków z dział fragmentacyjnych przebiła cienkie ściany magazynu zza niego, powodując ogromną dziurę, przez którą widać było jego statek, do tej pory chodzący na cichym biegu i ukrywający się w martwym polu sensorów.
Dziura w poszyciu spowodowała natychmiastowy spadek ciśnienia, powodując aktywowanie się hełmu, i rozpoczęcie podawania awaryjnego tlenu.
Blake podszedł do dziury, przy której pracowały już drony naprawcze i odwrócił się, by spojrzeć ostatni raz na trójkę przemytników, którzy myśleli że wykiwają Łowcę...
Udawał, że nie zauważył Scarlett, która wyszarpnęła skądś mały pistolet laserowy, i przystawiła mu do głowy.
- Teraz... Teraz się nie wywiniesz. – Usłyszał w generatorze głosu w hełmie. No tak, przecież przez huk wysysanego powietrza by jej nie usłyszał. Charles tylko uśmiechnął się. Taka zabawa była miłą odmianą od pasma porażek związanych z Boskim. Usłyszał kliknięcie spustu i odwrócił się do kobiety. – Co do...
- Granaty EMP są świetnym wynalazkiem, nieprawdaż? – Spytał, ale ona go nie usłyszała. Odwrócił się więc spowrotem, i... Wyskoczył.
Gdy spojrzał za siebie zauważył, jak Javier i Liam odciągają Scarlett od dziury, i jak ona próbowała się im wyrwać, byle tylko oddać ten jeden strzał, zanim drony naprawcze kompletnie załatają kadłub, wyraźnie nie rozumiejąc dlaczego jej broń nie zadziałała. Wycelował więc, i... Strzelił.
Wiedział, że trafił. Pocisk plazmowy sięgnął celu i widział, jak zagłębia się w ręce jednego z mężczyzn... Drugi nie był w stanie utrzymać jej samemu, a ona nie była przygotowana, na tak nagły zanik siły trzymającej jej. Zatoczyła się więc, i... Wypadła w próżnię.
Charles nawet stąd widział, jak jej koledzy próbowali ją złapać, ale nie zdążyli. Widział, jak próbuje złapać oddech w próżni, granat kompletnie spalił wszystko co mógł, z awaryjnym komputerem włącznie.
Nie było dla niej ratunku. To była ostatnia myśl, jaka pojawiła się w jego głowie, zanim zorientował się, że i tak już mocno uszczuplony przez ten jego system wspomagający bieg, bezcenny zapas tlenu zaczął się bardzo szybko kurczyć. Nie zdążył jednak nic powiedzieć, bo stracił przytomność.
Dla Iluzji nie było ratunku. Zarówno oni, jak i Blake o tym wiedzieli. Mimo to, Zepsucie nie chciał uwierzyć w to, co widział. Ich koleżanka, przyjaciółka i dowódczyni, z którą zdążyli się oboje zżyć... dryfowała martwa w przestrzeni.
Nie minęła chwila, a cały makabryczny widok został zasłonięty przez nowiutką ścianę, wykonaną przez roboty naprawcze. On i kontrola siedzieli jeszcze chwilę, zszokowani nie wiedząc co zrobić, w końcu jednak musieli to przed sobą przyznać.
Przegrali. Przegrali z kimś, kto się nimi zabawił. Kto zrobił z nich idiotów. Kto ich po prostu przechytrzył w ich własną grę, na ich własnych zasadach. Zepsucie podniósł się z kolan, pomagając wstać Kontroli, a potem skierowali się do wyjścia.
Pierwsza osoba którą spotkali stała nieruchomo, wpatrując się w ekran tabletu. Zepsucie upewnił się, że jego maska wciąż jest na miejscu i podszedł do niego i wyciągnął rękę, po czym zamarł.
Na tablecie tego mężczyzny, widniały ich twarze. Całej ich trójki. Razem z opisami. I wielkim napisem „Poszukiwani” na górze. To były listy gończe. Ich listy gończe.
Spojrzał na Kontrolę, który właśnie zaczepił jakąś kobietę, najwyraźniej chcąc, by opatrzyła ona jego rękę, jednak kobieta krzyknęła i uciekła, byle z dala od zdziwionego Kontroli. Zepsucie szybko podszedł do niego, jednak zanim zdążył wypowiedzieć słowo, usłyszał donośny głos.
- Max i Gregory? A może raczej... Javier i Liam? – Zepsucie i Kontrolę oblał zimny pot, kiedy odwrócili się, by zobaczyć oficera Garfielda, stojącego razem z kilkunastoma innymi mieszkańcami, każdy z bronią w ręku. Bronią skierowaną prosto w nich.
Żaden z nich nie miał zwyczajowej przyjaznej i troskliwej twarzy. – Ostatnia kolebka ludzkości, tak? Eksploratorzy, tak? Ja wam dam eksploratorów! Pomścić kapitana! – Zawołał Garfield, a odpowiedział mu chór głosów aprobaty.
Kontrola spojrzał na Zepsucie.
Zepsucie spojrzał na Kontrolę.
A potem obaj ze strachem spojrzeli na formujące się wokół nich kółko wściekłych mieszkańców, których do tej pory tak skrzętnie okłamywali.
Charles obudził się, biorąc głęboki oddech.
- Spokojnie, wszystko w porządku. – Usłyszał znajomy głos. Odwrócił głowę, by zobaczyć znajomego Ornitoptera, podłączonego do jednego z wielu łączy na statku. Charles uśmiechnął się ciepło.
- Już w porządku. – Powtórzył, a potem opadł spowrotem na łóżko, w którym leżał. – Ile byłem nieprzytomny?
- Tylko kilka godzin. Zgodnie z rozkazem wysłałem wszystkie zebrane informacje, łącznie z odpowiednio obrobionymi zdjęciami i nagraniami, wszystkim załogantom Zeusa. Odleciałem wkrótce potem, by zająć się tobą. Zemdlałeś z braku tlenu, ale szybko cię zgarnąłem, więc nie wyrządziło to żadnych uszkodzeń w twoim organiźmie. – Wyjaśnił Shift. Charles powoli dochodził do siebie, ale po chwili wstał, ignorując lekkie zawroty głowy. – Powinieneś jeszcze leżeć, ale wiem że cię nie przekonam.
- Nie mamy czasu, i tak jesteśmy w plecy. Jakieś wieści na temat Kazika?
- Nie do końca... Komandor Shahbaz próbował się skontaktować, ale poczekałem aż się rozłączy.
- Mówisz? – Charles wszedł do kokpitu, zamykając za sobą drzwi i usadowił się w fotelu.
- Wysłał wiadomość. Mówi że ma coś, co powinno cię zainteresować i prosi o spotkanie. – Charles spojrzał w górny panel i otworzył wiadomość tekstową, zamykając ją zaraz. – Już wyznaczyłem kurs.
- No to lećmy. – Spojrzał przed siebie, w otchłań kosmosu, a potem przesunął przepustnicę do przodu. – Boski, szykuj się. Tym razem się nie wywiniesz.
Frame Shift Drive Charging
|
|
|
|
| Cody Striker - Dziennik Gwiazdowy |
|
Napisane przez: NietoKT - 10.02.2024, 13:05 UTC - Forum: [ROLE PLAY] Dzienniki Gwiazdowe
- Odpowiedzi (1)
|
|
"Black Hornet" - Jak to się zaczęło, cz. 1
Każdy, kto nie znał chłopaka idącego teraz przez miasto, z rękami w kieszeniach bluzy i kapturem na głowie mógłby pomyśleć, że to kolejny wymęczony przez życie narkoman, jakich w tym okolicy nie brakowało.
Jednak wiele osób znało Cody’ego i nie dziwił ich ten stan rzeczy, mimo, że jeszcze kilka lat temu ze śmiechem uciekał po dachach lokalnym służbom porządkowym. Teraz jednak wiele rzeczy się zmieniło, i chłopak był cieniem siebie sprzed kilku lat.
Minął piekarnię pana Almera, do której kiedyś razem z bratem codziennie przychodzili po słodkie wypieki, dzisiaj jeżeli już przyszedł, to był sam, i brał zwykłe bułki.
Minął stoisko pani Jadwigi, która kiedyś zawsze miała coś słodkiego dla chłopaków... Dzisiaj stoisko było zamknięte, po tym jak właścicielka zachorowała i musiała wyjechać. Wielu jego starym znajomym serce się krajało, widząc stan chłopaka.
Wyjechać... Powodem stanu chłopaka był wyjazd brata Cody’ego, Rexa. Nikt nie wiedział gdzie się udał, pewne było tylko to, że z początku zaczął zadawać się w podejrzanym towarzystwie, poświęcając coraz mniej czasu młodszemu bratu, aż w końcu... Zniknął. Tak po prostu.
Cody z początku twierdził, że dostał od niego obietnicę, że Rex po niego wróci...
Nie wrócił. Nadzieja i ufność w oczach Cody'ego stawała się bledsza i bledsza z każdym dniem, aż w końcu całkiem zgasła.
Dzisiaj nawet on sam nie wierzył w słowa brata. „Nie mogę ci powiedzieć gdzie jadę. Chociaż bardzo chcę, to nie mogę... Ale obiecuję ci, że wyciągnę cię stąd. Nie wiem jak, nie wiem kiedy, ale wyciągnę. Obiecuję.” Teraz był szczególnie trudny czas dla Cody’ego, za kilka dni miały minąć dokładnie trzy lata od zniknięcia starszego ze Strikerów.
Rex nie dał nikomu żadnego znaku życia, nawet bratu, który wcześniej był dla niego oczkiem w głowie. Wiele osób chciało pocieszyć chłopaka idącego wzdłuż ulicy, ale nikt się na to nie zdecydował, nie wiedząc jak zareaguje.
Chodziły plotki, że teraz stał się bardzo porywczy i przewrażliwiony na tym temacie. Rana po zdradzie brata się widocznie jeszcze nie zagoiła... A przynajmniej tak wyglądało to na pierwszy rzut oka.
Ktoś kto obserwowałby chłopaka, mógłby zauważyć, że przed wejściem do bloku w którym mieszkał spojrzał on w niebo na kilka sekund i poruszył ustami, jednak nie wydobył się z nich żaden dźwięk.
Stał tak jeszcze przez chwilę, po czym z westchnięciem wszedł do środka.
Blok w którym mieszkał nie wyróżniał się niczym szczególnym... O ile ten zaledwie kilkupiętrowy budynek można było nazwać blokiem.
Cody wjechał windą na jedno z środkowych pięter, po czym otworzył drzwi. Spojrzał przelotnie na pokój na końcu korytarza. Pokój, w którym nie był od pamiętnego dnia. Poszedł do okna i spojrzał w górę, na przelatujące AV-ki, jedne transportujące towary, drugie zapewne jakichś ważnych biznesmenów...
Cody nigdy nie pałał sympatią do tych ludzi, którzy nie mają za grosz szacunku i zrobią wszystko żeby wycisnąć z takich jak on ostatni złamany grosz, a potem zasłonią się prawem. Według niego już piraci mieli więcej szacunku, bo oni przynajmniej nie kryli się z tym, że wzbogacają się kosztem innych.
Mimowolnie jego wzrok podążył na ścianę, gdzie wisiał wyblakły plakat, jeden róg odklejał się od ściany. Przedstawiał on statek, stary Krait Lightspeeder. Podobno plakat należał do jego dziadka, który dał go jego ojcu, który dał go jemu... Też pamiątka.
Chłopak wiedział, że statek ten obecnie jest mocno przestarzały, i rzadko spotykany, jednak nie miał nic innego, co mogłoby powiesić na jego miejscu... A nawet gdyby miał to i tak by tego nie zrobił.
Cody podszedł do plakatu i odkleił drugi z czterech rogów, po czym odsunął go, pokazując małą wnękę. Wyciągnął stamtąd małe pudełko, które otworzył, ukazując kilkanaście czipów z kredytami.
Chłopak sięgnął do kieszeni i wyciągnął kolejny czip. Zaczął go oglądać, jednak po chwili wysypał wszystkie na łóżko i zaczął liczyć kredyty na nich zawarte.
Następnie podłączył je do starego terminala, który wyciągnął zza biurka i przelał wszystkie kredyty na pierwszy czip. Zgodnie z oczekiwaniami, na małym wyświetlaczu pojawiła się okrągła sumka. Widząc ją, chłopak po raz pierwszy od kilku lat... Uśmiechnął się.
- Czas zostawić przeszłość za sobą – mruknął cicho – i spojrzeć co ma mi do zaoferowania przyszłość. – Jeszcze raz obejrzał czip, po czym schował go głęboko do wewnętrznej kieszeni bluzy, upewniając się że nie wypadnie.
Następnie chwycił przygotowaną wcześniej torbę, zostawił kartkę z wiadomością do rodziców i skierował się do wyjścia z budynku, na krótko oglądając się za siebie. – Żegnaj, stare życie. – Odwrócił się spowrotem. – I witaj nowe.
Budynek do którego zmierzał był umieszczony w tej bogatszej części miasta. I nie byłoby to problemem, gdyby nie skorumpowani strażnicy, którzy patrolowali tego typu dzielnice i nie wachali się przed nadużywaniem władzy.
Cody wolał nie ryzykować utraty czipa i do budynku próbował dostać się nie zwracając na siebie uwagi. Co nie do końca mu się udało, bo około w trzech czwartych drogi w dalszej podróży przeszkodził mu patrol, przed którym musiał uciekać.
Po kilkunastu minutach jednak bez większych problemów dotarł do celu i wszedł do środka, jednak widząc kto siedział przy biurku zamarł. Znał tego człowieka, tylko skąd..? Mężczyzna był starszy od niego, miał może dwadzieścia kilka lat. Tamten podniósł wzrok i skierował go na chłopaka. Widać było w nim lekkie zaskoczenie, ukryte za maską obojętności.
- Cody? Co ty tu robisz? Nie powinno cię tu być. – Chłopak rozpoznał ten głos. To był Joel, przyjaciel jego brata z czasów przed...
- Wiem, ale... – Chłopak podszedł i podał Joelowi czip. – Chcę latać dla federacji pilotów. - Mężczyzna spojrzał najpierw na niego, a potem na czip, szybko wpinając go do terminala, zapewne by sprawdzić zawartość. Westchnął.
- Cody...
- Wiem. Proszę, to moja jedyna szansa żeby stąd uciec.
- Nie mogę tego zrobić, a ty dobrze wiesz dlaczego. – Cody spuścił wzrok. Ostatnia nadzieja zgasła. Joel spojrzał na chłopaka. Serce mu się kroiło. Nie chciał tego robić, ale nie miał wyjścia. Chyba że...
- Ewentualnie mogę spróbować... – Mruknął pod nosem tak, by tylko chłopak to usłyszał. Podniósł wzrok, ale Joel nie zwrócił na to uwagi. Wpisał swój własny numer konta, i z niego wprowadził opłatę. – Robię to tylko ze względu na Rexa. – Westchnął. – Prom odlatuje za godzinę. – Podał mu bilet. Chłopak prawie skakał z radości. – Ledwo zdążyłeś.
Dziękuję. Nie zapomnę ci tego, dziękuję. - Joel uśmiechnął się.
- Idź już. Nie chcesz się przecież spóźnić, prawda?
Po przybyciu do portu, strażnicy początkowo byli bardzo podejrzliwi, zarówno w stosunku do chłopaka z nieznanego im domu, jak i jego biletu. Jednak nie mając twardych dowodów, oraz po przeszukaniu jego rzeczy osobistych musieli go przepuścić.
Gdy chłopak znalazł wreszcie lądowisko, z którego miał wystartować jego prom, bramki były już zamknięte, ale na szczęście dla niego, nie był jedynym który się spóźnił, i obsługa chcąc nie chcąc musiała wpuścić grupę spóźnialskich na pad.
Kiedy tylko zobaczyli statek, jako jeden z niewielu oniemiał. Tak w zasadzie to widział je tylko z dala, gdy przelatywały nad jego częścią miasta.
A teraz nie dość, że miał jednym lecieć, to jeszcze był to Delfin. Smukły i piękny, przelot tym statkiem uważany był za luksus, na który wielu nie mogło sobie pozwolić, dlatego jego obecność tutaj z pewnością była fenomenem.
No i mało kto mógł obejrzeć ten statek z tak bliska. Cody nie mógł nacieszyć oczu tym widokiem... Oczywiście część ludzi z jego grupy wcale nie była tym statkiem zachwycona.
Cody oderwał wreszcie oczy od statku i spojrzał na grupę w której się znalazł. Znaczna przewaga chłopaków, ale zauważył też kilka dziewczyn. Na oko trzydzieści, może niecałe czterdzieści osób.
Wszyscy ubrani w szykowne, odświętne, stroje na specjalną okazję, zapewne warte więcej niż całe jego życie. A na samiuśkim końcu stał on - w lekkich spodniach i bluzce z kapturem.
Na przedzie stało kilku mężczyzn, którzy mogli robić kilka rzeczy. Albo próbować wszystkich jakoś uporządkować, albo...
- Gary Rogers.
- Obecny! – zawołał jeden z chłopaków stojących przed Cody’m. Miał rude włosy, tak samo jak jego kopia, stojącą obok niego.
- Kane Rogers.
- Obecny! – zawołała kopia.
- Cody Striker.
- Obecny! – Zawołał identycznie jak chłopaki przed nim. Mężczyzna który wyczytał jego nazwisko spojrzał mu prosto w oczy na kilka sekund, ale po chwili kontynuował.
- Megan Wells.
- Obecna! – Zawołała dziewczyna, stojąca obok rudzielców.
- Derek Woodward.
- Jestem! – Zawołał jeden z bardziej barczystych chłopaków na przedzie. Ciągle próbował zwrócić na siebie uwagę jednej z dziewczyn, której imienia Cody nie zarejestrował. Chłopak prężył muskuły jak paw ogon. Szkoda, że pochodziły od nafaszerowania sterydami, a nie ciężkiej pracy... Cóż, Cody wychował się wśród takich ludzi. Umiał rozpoznać napompowane mięśnie.
Mężczyzna który ich wyczytywał przyłożył dłoń do ucha i coś powiedział, jednak w harmidrze jaki panował Cody nie wychwycił pojedynczych słów. Zapewne i tak nie było to skierowane do niego.
- Dobra. Skoro wszyscy spóźnialscy już są, to możecie się wszyscy ładować. – W boku statku otworzyły się drzwi, tworząc schody, po których można było wejść.
Cody minął rudzielców, którzy narzekali, że muszą lecieć klasą ekonomiczną i powinni lecieć w pierwszej, ale przerwali kłótnię, gdy ich minął, zapewne zaskoczeni jego wyróżniającym się strojem, i rzucili jakieś słowne zaczepki w jego stronę.
Nie zatrzymał się jednak, z ludźmi jak oni chciał mieć jak najmniej do czynienia. Zanim jednak dotarł do statku, zatrzymał go jeden z mężczyzn.
- Striker, tak? Musimy porozmawiać. – Cody był zdziwiony, ale posłusznie zaczekał, aż zostaną sami na lądowisku.
- To ja idę pilnować tamtych, wy tu rozmawiajcie. – Powiedział drugi z mężczyzn, po czym wszedł do środka. Nastała chwila niezręcznej ciszy.
- Stało się coś? – Spytał w końcu chłopak.
- Jak zapewne zauważyłeś, lekko się wyróżniasz... – Zaczął mężczyzna.
- Nie pochodzę z bogatej rodziny, nic nie poradzę.
- Nie winię cię. Wielu świetnych pilotów zaczynało tak jak ty, ale to nie jest teraz ważne. – Odparł tamten. – Te dzieciaki już coś podejrzewają... – Wskazał palcem na statek. – ... a jeżeli się dowiedzą, to nie dadzą ci żyć. Taka jest ich natura. W tym roku, niestety, jesteś jedynym w swojej grupie, który pochodzi z... Nazwijmy to niższych sfer społeczeństwa. – Cody skinął głową.
- Rozumiem. – Mężczyzna milczał przez chwilę.
- Spróbuj zagadać do Megan. Ona też kiedyś nie miała lekko. Może znajdziecie wspólny język.
- Spróbuję. – Mężczyzna wyciągnął w jego stronę rękę z kartką papieru.
- Gdy dolecimy, dostaniecie własne komunikatory. Tutaj jest numer mojego. Daj mi znać, gdyby coś się działo. – Cody skinął głową. - A teraz pakuj się bo już i tak mamy opóźnienie.
- Dobrze, panie...
- Mów mi Robert. Robert Lewis. Dla ciebie Pan Lewis.
- Dobrze Panie Robercie.
- I tak trzymać. A teraz się pakuj. – Wskazał na statek.
Jako, że jestem chory, a komputer mam w serwisie, to stwierdziłem, że zacznę pisać krótkie opowiadanie o moim nowym altkum
No i trochę się to rozrosło jak na krótkie opowiadanie haha...
Jak macie jakąś konstruktywną krytykę, porady, pytania itp to piszcie śmiało :-)
Postaram się na dniach napisać coś dalej. Trzymajta się
|
|
|
|
| Autorskie Mocowanie HOTAS dla Logiteh Saitek x52 Pro |
|
Napisane przez: Borg Grob - 21.01.2024, 09:29 UTC - Forum: Galeria
- Odpowiedzi (5)
|
 |
o7 Husario.
Jakiś czas temu stałem się posiadaczem SAITEK X52 Pro. Było to moje drugie podejście do jego zakupu tym razem nie zakończone zwrotem urządzenia.
Krótko po zakupie zdałem sobie sprawę jak niewygodne jest jego użytkowanie gdy ustawiony jest na biurku.
Po krótkich poszukiwaniach trafiłem na kilka rozwiązań:
1. wykonane z tworzywa sztucznego w cenie ok 499,-PLN
2. uniwersalne (elementy mocujące do różnych kontrolerów) wykonane podobnie do mojego, jednak zastosowaniem elementów które mocno mogą podbić cenę. Cena zakupu to ok 688PLN
3. Najtańszy ze wszystkich ale posiadający mieszane opinie. Jedne pozytywne, drugie negatywne zwracające uwagę na słabą trwałość (np. zrywające się gwinty) mimo wykonania z metalu. W tym wypadku cena zakupu oscylowała w okolicach 250 - 299 PLN (niestety obecnie nie jestem wstanie ponownie odszukać oferty).
Dzisiaj trafiłem na inne rozwiązania jednak w przypadku x52 Pro cena oscylowała w okolicach 388PLN
Ze względu na ograniczony budżet zacząłem szukać mocowania mającego trwałość tego za ok 688PLN ale w cenie maksymalnie zbliżonej do tego za 250PLN.
Po stosunkowo krótkich poszukiwaniach trafiłem na YT na rozwiązanie DIY, które mnie zainspirowało do stworzenia swojego.
A więc do rzeczy.
Aby zrobić takie samo (albo prawie takie samo mocowanie jak moje) będziemy potrzebować:
1. 4 x Profil aluminiowy V-SLOT 2060 długość 20cm,
2. 4-6 szt. Narożnik wewnętrzny 90 stopni OpenBuilds,
3. 8 szt. T-Nut podwójny,
4. 2 x blacha aluminiowa gr 3mm 6x8cm (wygięta pod kątem 90stopni), lub 2 x kątownik o bokach 3.5cm x 4.5cm i długości 6cm,
5. 2 x blacha aluminiowa gr 3mm 6x7cm,
6. 2 x blacha aluminiowa gr 2mm 17x27cm,
7. 2 x pokrętło dociskowe M8,
8. 16 x śruba M5 x 10mm,
9. 4 x śruba M5 x 20mm,
10. 4 x śruba M4 x 60mm
Dodatkowo jeśli chcemy wszystko wykonać od A do Z sami:
- Gwintownik M5
- Gwintownik M8
- wiertło do metalu 6.8mm (otwór pod gwint M8)
- wiertło do metalu 4.5mm
Profile aluminiowe możemy zamówić już docięte na żądaną długość, dodatkowo niektóre sklepy oferują dodatkowo płatną usługę nagwintowania otworów (na zdjęciu oznaczone jako O1 i O2).
Blachy aluminiowe zamawiałem na Allegro cięte na wymiar gilotyna z dodatkową płatna usługa gięcia.
Lokalnie w Szczecinie znalazłem tylko możliwość zamówienia blach aluminiowych lub stalowych ciętych laserowo. Wykonanie tylko blach 17x20cm (o pozostałych 4 zapomniałem zapytać we wstępnym zapytaniu o usługę) wyceniono na 200PLN
Wykonanie:
1. Trasujemy miejsca wierceń 2 otworów ϕ5mm na blaszkach o wymiarach 6x7cm
![[Obrazek: slj0t98.png]](https://i.imgur.com/slj0t98.png)
![[Obrazek: Qtbl7yl.jpg]](https://i.imgur.com/Qtbl7yl.jpg)
2. Na blaszkach 6x8cm (wygiętych) trasujemy miejsca wierceń 4 otworów ϕ5mm na boku 3.5x6cm i 1 otworu ϕ6.8mm na boku 4.5x6cm.
![[Obrazek: VbM4SSa.png]](https://i.imgur.com/VbM4SSa.png)
![[Obrazek: zhWAW0H.jpg]](https://i.imgur.com/zhWAW0H.jpg)
3. Trasujemy otwory montażowe na blaszkach 17x27cm 4 x ϕ5mm i 2 x ϕ4.5mm.
![[Obrazek: Qbhzlfy.png]](https://i.imgur.com/Qbhzlfy.png)
![[Obrazek: 33ngJFH.jpg]](https://i.imgur.com/33ngJFH.jpg)
4. Wiercimy otwory o odpowiednich wymiarach we wcześniej wyznaczonych miejscach.
5. Gwintujemy otwór 6.8mm gwintownikiem M8.
![[Obrazek: 2FvZ2AX.png]](https://i.imgur.com/2FvZ2AX.png)
6. Jeśli niebyło to częścią naszego zamówienia profili, to w dwóch profilach gwintujemy otwory O1 i O2 gwintownikiem M5
![[Obrazek: YzNUepP.jpg]](https://i.imgur.com/YzNUepP.jpg)
Składamy nasze mocowanie.
1. Blaszki 6x7cm przykręcamy śrubą M5x20mm z wykorzystaniem wcześniej nagwintowanych otworów w profilach .
![[Obrazek: f6SNEBB.jpg]](https://i.imgur.com/f6SNEBB.jpg)
2. Łączymy profil z dokręconą w kroku 1 blaszką z profilem bez blaszki za pomocą łącznika OpenBilds.
![[Obrazek: xhnzhrL.jpg]](https://i.imgur.com/xhnzhrL.jpg)
3. W wygiętą blaszkę wkręcamy śrubę dociskową M8 we wcześniej nagwintowany otwór.
Następnie dokręcamy ją do profilu z blaszką 6x7 za pomocą 2 sztuk T-Nut
![[Obrazek: WxpkmhR.jpg]](https://i.imgur.com/WxpkmhR.jpg)
4. Za pomocą kolejnych 2 sztuk T-Nut dokręcamy blaszki 27x17cm do poziomego profilu.
Po przykręceniu pierwszej blaszki druga przykręcamy obróconą o 180 stopni.
![[Obrazek: banuD2k.png]](https://i.imgur.com/banuD2k.png) ![[Obrazek: fuW1KEe.jpg]](https://i.imgur.com/fuW1KEe.jpg)
5.Wostatnim kroku dokręcamy kontrolery do blaszek.
![[Obrazek: ibwLkXC.jpg]](https://i.imgur.com/ibwLkXC.jpg)
Efekt Końcowy:
![[Obrazek: iGznUUl.jpg]](https://i.imgur.com/iGznUUl.jpg)
Mocowanie umożliwia zarówno regulację wysokości za pomocą śrub oznaczonych 1,2,3 jak i odległości od biurka za pomocą śrub 4,5,6 i 7.
Mówiąc łopatologicznie oznaczone śruby luzujemy, a po ustawieniu żądanej wysokości/odległości ponownie dokręcamy.
![[Obrazek: NMByng4.png]](https://i.imgur.com/NMByng4.png)
Na blaszkach mających bezpośredni kontakt z powierzchnią biurka dokleiłem podkładki filcowe w celu uniknięcia (zminimalizowania ryzyka) porysowania.
Doginane blachy aluminiowe zostały po wykonaniu wszystkich otworów pomalowane czarnym matowym lakierem.
Jeśli nie będzie to problemem, mogę podać bezpośrednie linki do poszczególnych części.
|
|
|
|
| Systemy |
|
Napisane przez: Sallebron - 19.01.2024, 23:03 UTC - Forum: Bar "11 parseków"
- Odpowiedzi (5)
|
 |
Witam wszystkich,
jestem nowym kandydatem na członka Husarii i mam do was pytanko. A mianowicie chodzi mi o to w których systemach najczęściej bywacie czy też spotykacie się?
Chciałbym po prostu spotkać w grze Husarzy.
Pozdrawiam Sallebron
|
|
|
|
| o7 ? |
|
Napisane przez: GIMAKA - 29.12.2023, 09:36 UTC - Forum: Bar "11 parseków"
- Odpowiedzi (3)
|
 |
Spotkalem niejednokrotnie na gali, odpisalem, ale bez odzewu .
Moje pytanie brzmi : czy jest to skrot ? co oznacza ? skad sie wzial ?
Znak rozpoznawczy ? wywolanie ?
|
|
|
|
|
![[+]](/images/collapse_collapsed.png "[+]")
System![[Obrazek: 1Lh0yPU.png]](https://i.imgur.com/1Lh0yPU.png)
![[Obrazek: ggwHAo6.png]](https://i.imgur.com/ggwHAo6.png)
![[Obrazek: qlD3gOc.png]](https://i.imgur.com/qlD3gOc.png)
) zaczyna powoli dogorywać (znowu). Przepustnica jak najbardziej wporzo, ale stick już szwankuje. Pomyślałem, że czas na przesiadkę na coś lepszego po 10 latach 
![[Obrazek: R677ZFi.jpg]](https://i.imgur.com/R677ZFi.jpg)
![[Obrazek: iBlSEGK.jpg]](https://i.imgur.com/iBlSEGK.jpg)
![[Obrazek: LDdWO58.jpg]](https://i.imgur.com/LDdWO58.jpg)
![[Obrazek: TZhCzc4.jpg]](https://i.imgur.com/TZhCzc4.jpg)
![[Obrazek: FKIkK6I.jpg]](https://i.imgur.com/FKIkK6I.jpg)
![[Obrazek: n3LNYC2.jpg]](https://i.imgur.com/n3LNYC2.jpg)
![[Obrazek: CiPQ7tj.jpg]](https://i.imgur.com/CiPQ7tj.jpg)
![[Obrazek: UVuxiM6.jpg]](https://i.imgur.com/UVuxiM6.jpg)
![[Obrazek: sGtUQIu.jpg]](https://i.imgur.com/sGtUQIu.jpg)
![[Obrazek: lzxZ2sE.jpg]](https://i.imgur.com/lzxZ2sE.jpg)
![[Obrazek: capsule_616x353.jpg]](https://cdn.cloudflare.steamstatic.com/steam/apps/731040/capsule_616x353.jpg)
