Ekspedycja NOWA ZIEMIA

[NietoKT]

Boski biegł zygzakiem, w celu uniknięcia ostrzału thargoidzkich sentinelów. Reszta robiła to samo. Kierowali się w ogólnym kierunku, gdzie jak podejrzewali, na ziemię miała spaść kapsuła z nieprzytomnym pilotem korwety.
- Widzę kapsułę! – krzyknął Azzaval. Boski spojrzał w górę, by samemu zobaczyć spadającą kapsułę. Rozejrzał się po okolicy.
- Tam! Za tym głazem! – Krzyknął, wskazując ręką średniej wielkości kamień, wystający z ziemi. Nie było to dużo, ale musiało wystarczyć. Boski był do niego najbliżej, więc wbiegł za niego jako pierwszy, czując już wyraźnie wszystkie swoje kości w nogach. Zaraz po nim za kamień wbiegła Zorial.



- Jak wrócimy na Penetratora, to utnę sobie długą drzemkę. – Stwierdził pomiędzy oddechami. W tym momencie usłyszał dźwięk silników jetpacka i między nimi wylądował azzaval.
- A jak ty wogule chcesz wrócić? – Spytał mężczyzna. Boski otworzył usta by mu odpowiedzieć, ale szybko je zamknął. Przedtem o tym nie myślał, ale NietoKT był ich jedyną szansą na ewakuację. Teraz kiedy został zestrzelony...
- Nie wiem. – Odparł po chwili. – Nie wiem! – Złapał się za głowę. Po raz pierwszy, odkąd odkryli wirusa na penetratorze, poczuł to głupie uczucie bezradności. On - kapitan Kaziu Boski... – Nie wiem co robić. – Powiedział. Zorial, widząc jego chwilę słabości, przejęła inicjatywę.
- To ja proponuję sprowadzić tutaj kapsułę. – Wskazała na upadającego właśnie poda, który po odbiciu od ziemi zaczął koziołkować. – Ja was osłaniam, wy po nią lećcie. – Wychyliła się zza kamienia, ale nie rozpoczęła ostrzału. Kiedy Boski sam wychylił się zza kamienia, zrozumiał dlaczego; wszystkie drony przeszły w tryb poszukiwania. Otrząsnął się. „To nie czas na taką chwilę słabości” pomyślał. „NietoKT na nas liczy.”
- Azzaval, gotowy? – Spytał. Tamten skinął głową. – To na trzy. Raz... Dwa... Biegiem! – Wystrzelili w stronę kapsuły. Jakimś cudem żaden z thargoidów ich nie zauważył. Najszybciej jak mogli przyciągnęli ją za prowizoryczną osłonę, gdzie ukryta przed skanerami thargoidów siedziała Zorial. Boski spojrzał przez szybę w kapsule, by zobaczyć twarz komandora. Nie wyglądał na rannego.
- To... Co teraz? – Spytał azzaval. Zorial spojrzała na niego.
- Cóż... Chyba zostaje nam tylko czekać na cud. – Stwierdziła. Nagle azzaval odwrócił głowę w stronę nieba.
- Co to było? – Zawołał.
- Co „co było” – zdziwił się Boski.
- Mógłbym przysiąc, że widziałem tam błysk... – wskazał. Boski spojrzał w tamtym kierunku.
- Nic tam nie ma – stwierdził. Nagle na twarz Azzavala wstąpił uśmiech, ale zanim zdążył cokolwiek powiedzieć usłyszeli nowy głos, mówiący przez komunikator:
- Jak tam? Potrzebujecie podwózki?
- Luisse! – Krzyknął Azzaval. – Tak, przydałoby się. – Stwierdził. – Ale... co ty tu robisz?
- Wasz kolega z kapsuły zdążył wysłać sygnał ratunkowy. Macie szczęście, że akurat byłam na mostku Penetratora – Zaśmiała się Luisse. Teraz już wszyscy trzej widzieli zbliżającego się do nich Federalnego Gunshipa. Z cargo hatcha wystrzelił limpeta, który podleciał do kapsuły z NietoKTem i zabrał ją spowrotem na statek. Niestety nie tylko oni zauważyli Luisse. Thargoidy natychmiast rozpoczęły ostrzał statku. – Ugh! Ale oni mocno biją! Pośpieszcie się, ten statek długo nie wytrzyma! – Zawołała przez komunikator. Gunship zawisł kawałek od nich, z ładowni wysunęły się liny. Cała trójka spojrzała po sobie, po czym rzuciła się biegiem.
- Gotowe, wciągaj nas! – Zawołał Boski, gdy tylko wszyscy się podpięli. Liny zaczęły się zwijać, a Gunship natychmiast zaczął lecieć w górę, byle zdala od zabójczych laserów...





Boski obudził się, zlany potem. Kiedy zdał sobie sprawę, że jest spowrotem w swojej kajucie Penetratorze, opadł spowrotem na łóżko. Kiedy wszyscy byli już bezpieczni, on poszedł odpocząć. Nie miał co prawda zamiaru zasypiać, jakoś tak samo wyszło. Spojrzał na staromodny zegar, wiszący na ścianie. Nikt już nie używał tych ze wskazówkami. Nikt, poza kapitanem Boskim. Spał prawie trzy godziny. Znacznie dłużej niż planował odpoczywać. Natychmiast wstał i skierował się na mostek. Kiedy tam dotarł, wziął do ręki tablet i wybrał połączenie.
- Jak się czuje NietoKT? – Spytał Boski, gdy twarz Luisse pojawiła się na ekranie. Zauważył, że szła jakimś korytarzem.
- Dobrze, właśnie powinien się obudzić. – Odparła kobieta. Pośród jej talentu w koordynowaniu akcją ratunkową, pilotowaniem statku jak i refleksem, którego mógł jej pozazdrościć niejeden najemnik, Boski już nawet nie był zdziwiony tym, że była w stanie wziąć przez jakiś czas rolę pokładowego sanitariusza... A raczej sanitariuszki. – Nie spędził w kapsule wystarczająco czasu, by jego organizm miał z tym większy problem. – W tym momencie kobieta przeszła przez jakieś drzwi... I zamarła.
- Luisse? Wszystko w porządku? – Spytał zaniepokojony Boski. Ona tylko spojrzała w kamerkę i odwróciła ekran tak, aby Boski mógł zobaczyć puste łóżko. Zaraz potem na ekran wróciła jej twarz.
- Powinien leżeć tutaj, nie ma go tu! – Boski od razu zrozumiał co się stało. Nie rozłączając się z Luisse wybrał połączenie do Zorial. Inżynier siedziała w barze, przy jednym ze stolików.
- Mamy problem, nasz pacjent zniknął – powiedział. Zorial tylko się uśmiechnęła i pokręciła głową.
- Oj, Kaziu. Jak to dobrze, że ty mnie masz. – Powiedziała lekkim głosem.
- Może się nie zrozumieliśmy. NietoKT zniknął. – Odparł zdenerwowany kapitan. – Nie wiemy, gdzie jest.
- Ale ja wiem. – Odparła Zorial. Nie czekając na odpowiedź odwróciła się tak, żeby Boski mógł zobaczyć... Nikogo innego, jak tylko zbiegłego komandora, siedzącego przy barze.
- Kamień z serca. – Stwierdził, odwracając się do Luisse. – Jest w barze. - Na twarz kobiety wszedł wyraz ulgi.
- Zaraz tam będę. Zaprowadzę go spowrotem do jego kajuty. – Powiedziała, zrywając połączenie. Boski wstał z fotela, po czym sam skierował się w kierunku baru. Znał NietoKTa wystarczająco długo by wiedzieć, że nie należy on do osób, które łatwo ustępują innym.
- Wszystko w porządku, nic mi nie będzie. – Usłyszał, jeszcze zanim na dobre wszedł do baru. Siedzący przy jednym ze stolików Azzaval zasalutował mu niezgrabnie, po czym wrócił do przeglądania zawartości ich łupu. Boski rozejrzał się. NietoKT siedział na krześle przy barze, tym najdalej od drzwi. Przed nim postawiony był kubek, ale Boski nie widział jego zawartości. Zaraz przy nim stała Luisse i najwyraźniej próbowała przemówić mu do rozsądku.



- ...ale właśnie zostałeś obudzony ze snu Kriogenicznego, musisz się ogrzać! Ja... Ja się dziwię, że nie masz jeszcze hipotermii! – Kobieta nie dawała za wygraną. Komandor z kolei wywrócił oczami, po czym wystawił do niej ramię. Luisse była zdziwiona, a kiedy je dotknęła zrobiła krok do tyłu, zaskoczona.
- Dodatkowe grzałki. Dopłaciłem za nie więcej niż były warte, ale nie żałuję tego zakupu. – Odparł komandor, pijąc łyka... Czegokolwiek on by tam nie miał. Luisse nie dawała za wygraną.
- Tobie tylko się wydaje, że jest ci ciepło. Alkohol rozszerza naczynia krwionośne, przez co z twojego ciała ucieka więcej energii, stąd efekt tego, że jest ci cieplej... – NietoKT spojrzał na nią, jakby analizował jej słowa... Po czym przerwał jej wywód.
- Ja nie piję alkoholu. Wogule. Ani teraz, ani nigdy. To jest zwykła kawa - wskazał na kubek. – No dobra, bezkofeinowa. Nie wiem, jak ciało ludzkie reaguje na kofeinę w połączeniu z substancjami z kapsuły kriogenicznej. – Dodał po chwili. Luisse chyba odebrało mowę. Boskiemu też. Nie był nawet pewien, że dobrze zarejestrował drugą część wypowiedzi... Do tej pory nie spotkał pilota, który nie pogardziłby szklanką laviańskiej Brandy, albo nawet Świńskim Ryjem... Z jego myśli wybiła go Luisse, która podbiegła do niego;
- Kapitanie, proszę. Niech mu pan każe wracać do kajuty. Przecież nie odmówi wykonania rozkazu. – Boski spojrzał na NietoKTa, jego myśli nadal krążyły wokół słów komandora.
- Naprawdę nie pijesz alkoholu? – Luisse tylko spojrzała na niego zaskoczona i jakby oburzona. Boski starał się ją na razie zignorować, w zamian za to skupiając swój wzrok na koledze. On odwzajemnił spojrzenie, ale zaraz przerwał je, by znowu wziąć łyka kawy.
- A widział pan, żebym kiedykolwiek go pił? – Spytał. Boski zastanowił się, i po namyśle zdał sobie sprawę, że w istocie; nigdy nie widział, żeby jego kolega spożywał jakikolwiek napój procentowy.
- Dlaczego nie ma cię w kajucie? – Boski zmienił temat.
- A dlaczego powinienem być? – Boski chciał coś powiedzieć, ale nie mógł znaleźć sensownych argumentów. Na pomoc przyszła mu za to Luisse:
- Bo powinieneś odpoczywać...
- Mogę odpoczywać tutaj. – Mruknął komandor.
- Grozi ci wyziębienie...
- Mam ogrzewanie skafandra. No i kawę.
- A co ze skutkami ubocznymi przebywania w kapsule? Nie chcemy przecież, żebyś nam tu nagle zemdlał.
- Przecież Zorial mnie obserwuje. – Odparł NietoKT, zwracając się w stronę, gdzie siedziała inżynier.
- Mnie w to nie mieszajcie. – Odparła tamta. Pomiędzy trójką komandorów zapadła niezręczna cisza. Boski zastanowił się chwilę.
- W ten sposób nigdy nie dojdziemy do porozumienia. – Stwierdził po chwili. Obydwoje jego rozmówców spojrzało na niego. – Więc jako kapitan, orzekam, że idziemy na kompromis. NietoKT, czy jeżeli pozwolę ci tutaj zostać jeszcze przez jakiś czas, to wrócisz później do kajuty? Bez zbędnych problemów?
- Jasne, czemu nie? – Odparł tamten. - Już i zaczynam mieć trochę dość całej tej sytuacji. – Mruknął pod nosem. Luisse wyraźnie ulżyło. Boski usiadł na krześle koło kolegi.
- Daję wam dziesięć minut. Potem zabieram pacjenta na odpoczynek. – Powiedziała, siadając na kanapie, za nimi.
- Ja ci pomogłem, to teraz ty pomóż mi. – Powiedział Boski. NietoKT spojrzał na niego spode łba. Widać było, że się zastanawia.
- Dobra, o co chodzi? – Spytał po chwili.
- Potrzebuję wpisać coś do raportu. Wiesz, niecodzień traci się korwetę... – Komandor przerwał mu unosząc rękę.
- Więc mam ci po prostu opowiedzieć, co się działo na niebie, kiedy wy bawiliście się w szukanie skarbu, tak? – Spytał NietoKT z typowym dla siebie specyficznym poczuciem humoru.
- Szukaniem skarbu bym tego nie nazwał... Ale generalnie, to tak. – Odparł Boski.



- Zacznijmy od tego, że w momencie zakupu Korwety nie myślałem, że będzie sytuacja, gdzie TAK BARDZO nie będę chciał do niej wsiadać. A jednak. I to zaledwie po miesiącu…
- Chwila, przecież jakiś czas temu opowiadałeś mi, że przygotowałeś korwetę na event ax. Nie mogłeś tego zrobić drugi raz? – NietoKT spojrzał na niego zdziwiony.
- O czym ty mówisz?
- No opowiadałeś mi coś tam o Ferdku do walki z thargoidami...
- Chwila. Czy dla ciebie Ferdek i Korweta to synonimy? – Spytał zdziwiony komandor. Kaziu spojrzał na niego zmieszany.
- No... Tak. A co? To nie jest to samo? – NietoKT spojrzał na niego spode łba, po czym schował twarz w dłoniach.
- Ja się naprawdę kiedyś wystrzelę się przez airlocka bez kombinezonu. – Mruknął pod nosem. – Ferdek to nie Korweta. – Powiedział, nie podnosząc wzroku. – Ferdek to fer-de-lance. I to jego przygotowałem specjalnie na tą misję. – Boski westchnął. To nie był pierwszy raz, kiedy drobne nieporozumienie omal nie doprowadziło do tragedii. – Dobra nieważne. – Wyrwał go z zamyślenia NietoKT. - Koniec końców wziąłem korwetę. I tego się trzymajmy. Wracając do wydarzeń.
Po kilku minutach lotu, które trwały niczym wieczność, dotarliśmy do bazy. Zgodnie z planem wypaliłem w stronę bazy. Zabiłem kilka Revenantów. – wziął łyka kawy. Po sposobie w jaki przechylił kubek Boski stwierdził, że napój musiał już mu się powoli kończyć.
- No a potem najszybciej jak mogłem oddaliłem się od bazy patrząc tylko na spadającą zbyt szybko wytrzymałość tarcz. Jak usłyszałem, że siedzicie na powierzchni, to dodało mi trochę nadziei na przeżycie tej misji. Nadziei, która równie szybko została zabrana przez komunikat na panelu informacyjnym, bo dwa interceptory wyszły w okolicy. – Kolejny łyk, tym razem jednak nastąpiło też skinięcie na barmana, który zabrał kubek.
- Zameldowałem o tym, no i kazał mi Pan uciekać. To uciekłem. Po zbyt długim dla mojej cierpliwości i nerwów ładowaniu fsd, wreszcie udało mi się uruchomić napęd podprzestrzenny usłyszałem tylko mrożący krew w żyłach komunikat; „Warning, Shields Offline. Warning, caustic damage detected.” Tylko tego brakowało. Chcąc, nie chcąc, musiałem wrócić do normalnej przestrzeni. Włączyłem zimny bieg i zacząłem walić ze wszystkiego co miałem, żeby usunąć tego caustica, co wcale nie było proste z laserami zrobionymi na wydajność. Tak się skupiłem na przegrzewaniu statku, że nie zauważyłem jak mnie tamte dwa kwiatki dogoniły. Dobrze, że miałem ten bieg to zdążyłem się skierować w stronę planety zanim mnie dopadły. Pomyślałem wtedy, że jak tak dalej pójdzie to będą nici z tej waszej ewakuacji… - Przerwał na chwilę, by móc odebrać kubek spowrotem od barmana. Boski zauważył, że był wypełniony tylko w połowie. Po chwili kontynuował:
- Zameldowałem jak mi hull spadł do trzydziestu procent. Szczerze, to byłem zaskoczony, że statek wogule się jeszcze trzyma. Znowu kazał mi się Pan wycofać… Tylko gdzie? Ja się już wycofałem… Zanim zdążyłem cokolwiek odpowiedzieć usłyszałem tylko „hull integrity critical”. Potem wiedziałem co nastąpi. Wysłałem sygnał ratunkowy, bo przecież go potrzebowaliście. Jedynym co dałem potem radę zrobić było skierowanie statku w stronę settlementu. Następnie było tylko mocne szarpnięcie, które oderwało moje dłonie od przepustnicy. – NietoKT znowu wziął łyka. Boskiego trochę zaczęły denerwować przerwy w opowiadaniu kolegi, ale nie chciał naciskać. Tym razem NietoKT poczekał trochę dłużej, zanim wznowił opowieść.
- Jedynym co pamiętam po tym były tylko chłód kapsuły kriogenicznej i wbijające się w moją czaszkę słowa przerażonej Zorial: „Kaziu! NietoKT zestrzelony!” – W barze zapadła cisza. Boski zdał sobie sprawę, że nie był jedynym, który słuchał opowieści NietoKTa. Do komandora chyba też to właśnie dotarło. Jednym haustem wypił zawartość kubka, a następnie wstał z fotela i rzucił chip z kredytami na ladę. – To ja już może pójdę do kajuty – mruknął pod nosem tak cicho, że Boski nie był nawet pewien, że mężczyzna faktycznie to powiedział, po czym wyszedł z baru.
- Odprowadzę go. – Powiedziała Luisse, wstając ze swojego miejsca. Kaziu starał się przeanalizować w głowie to co właśnie usłyszał. Nagle coś mu wpadło do głowy.
- Chwila! – Zawołał za dwójką komandorów. NietoKT odwrócił się, domyślając się, że chodzi o niego. Boski ich szybko dogonił. – Dlaczego skierowałeś statek w stronę settlementu, a nie zdala? – Komandor odwrócił się, zastanawiając się nad odpowiedzią.
- Nie wiem. – Wzruszył ramionami. - Chyba po prostu stwierdziłem wtedy, że jak kwiatki będą chciały to i tak do was wrócą, a tak przynajmniej będziecie mieli bliżej do kapsuły. – Przetarł oczy, po czym ziewnął.
- Luisse, poczekaj – poprosił Boski. Ta odwróciła się zaskoczona. Boski na chwilę odwrócił się jeszcze do kolegi. – Trafisz sam? – NietoKT wzruszył ramionami.
- Innego wyboru nie mam. – Odparł po czym skierował się w stronę turbowind, znikając za zakrętem. Boski długo trzymał i potrząsał oburącz delikatną dłoń Luisse... Teraz po przybyciu na Lotniskowiec, nadal nie mogli się otrząsnąć.
- Po prostu brak mi słów. – Wykrztusił w końcu Kaziu. – Jesteśmy ci niezmiernie wdzięczni. To była niesamowita akcja! – pokręcił głowa niedowierzając nadal, że udało im się wszystkim w jednym kawałku wrócić na Penetratora. Kapitan puścił dłoń Luisse i wszyscy po kolei jej podziękowali, a Azzaval przytulił mocno żonę.  Rozsiedli się przy stoiku. Boski rzucił na stół kilka komputerów zdobytych w bazie. Zamówili jeszcze coś do picia. Siedzieli chwilę milczeniu,
- Jak tam Azzaval? Masz coś? - Haker podczas opowieści NietoKTa rozłożył swój sprzęt na stoliku i na podłodze obok. Najwyraźniej stolik był już za mały na cały ten sprzęt. Pod kłębiącymi się kablami ledwo było widać zdobyte mikrokomputery.
- Już kończę. Łamię ostatnie zabezpieczenia. - Poklikał w ekran swojego pada. – o rany! Co ja znalazłem!
- Co masz?
- W tym czerwonym komputerze jest dokładny plan lotu Penetratora z początkowego okresu misji Nowa Ziemia. Dobrze trafiliśmy. Analiza danych jednak trochę potrwa. Szczególnie badanie wiadomości. Wygląda na to, że właściciel tego komputera raportował do dwóch albo nawet trzech miejsc…
- Masz dane właściciela sprzętu? – Zapytała Zorial
- To był najmniejszy problem. Proszę. Sprzęt został oficjalnie zarejestrowany na Marcela Diagoni urodzony w systemie Nauolong w osadzie Kong Botanical Complex. Jest nawet numer licencji pilota! Aktualnie przebywa w… sprawdzę w bazie danych Agencji Pilotów…- poklikał parę razy, zanim jego brwi powędrowały w górę. – A to ciekawe… Zgon zgłoszono dwa lata temu… Trop wiedzie do nikąd niestety…
- Jak zginął?
- Eksplozja promu na Jarojinanh. Okoliczności nieznane.
- I co? Nic tam więcej w tych pudełkach nie ma? – Zdziwił się Kaziu.
- Dużo jest. Ale daj mi trochę czasu…
- Nie mam już czasu. Fundusze się kończą. Misty pogania bez przerwy. Sztab główny znowu jakąś misję planuje i chcą mnie wkręcić w kolejną aferę.
- O? Jakieś szczegóły? – Zainteresowała się Zorial.
- Na razie nic konkretnego. Słyszałem tylko hasło „Centrum”. Nie mam pojęcia o co im teraz będzie chodzić, bo ja... – Boski przerwał, bo Azzaval zamachał nagle dłońmi. – Co jest?
- Właśnie odkryłem, że po śmierci właściciela tego komputera, nadal wysyłano z niego wiadomości. I to dużo wiadomości. Kilkanaście z nich jest zatytułowanych „MNZ Log”. Czekajcie… To były spore pliki. Tak duże, że po wysłaniu zostawały automatycznie usunięte przez system!
- Masz odbiorcę? – Kaziu zatarł ręce.
- Nawet trzech. Wiadomości poszły do Vogt Industrial Creations w systemie Jarojinanh, do Diaz Military Base w HIP 109549 oraz do… mam. Hasegawa's Astrophysics w systemie Jura Lungs.
- No to mamy trzy kolejne bazy do odwiedzenia… - Boski spojrzał na swoich towarzyszy. – Tym razem zrobimy to jednak inaczej. Rozdzielimy się i po prostu popytamy na miejscu o naszego świętej pamięci kolegę Marcela. – Sięgnął do komunikatora – Pani Major! Proszę ustawić kurs na HR8444. Startujemy od razu. Tak. Dziękuję
- Azzaval. Prześlij proszę te wszystkie dane do Misty. Lepiej mieć kopię na zapas.