Ekspedycja NOWA ZIEMIA

[MistyPL]

TWH „Boski Penetrator”

Dzień misji.

- Baczność!  Kapitan na pokładzie! -  Boski wszedł na mostek obładowany torbami z amunicją.  Sapnął i rzucił pakunki na ziemie – w szeregu zbiórka! -

  Podniósł wzrok i rozejrzał się po pustym pokładzie. Stojąca niedaleka Zorial rozłożyła ręcę kręcąc głową. Kaziu spojrzał na nią pytająco.

- A czego ty się spodziewałeś? –

- Ee no  tłumów? –

- Kaziu. Muszę ci przypomnieć że nie jesteś pępkiem galaktyki, chociaż byś chciał. Śmiem nawet zauważyć że większość Husarzy nawet cie nie zna. A co dopiero

 

mają nadstawiać karku za twoje osobiste porachunki... Mówiłam ci że twoje nastawianie się na wielką bojową akcję przyniesie rozczarowanie. –

- A w ogóle ktoś przyleciał? –

- Będzie nas prawdopodobnie czworo. Komandor NietoKT jest w hangarze i coś jeszcze  kombinuje z ustawieniem swojego statku.

A no i jest Azzaval. I to nie sam! –

- Nie sam? A z kim? Jakiś poważny zawodnik?  -

- Czekają na ciebie na pokładzie widokowym. Idź się przywitać a ja tu rozpakuje ten bałagan. –

- Dobra. Daj znać NietokTowi że za piętnaście minut startujemy. Odprawę zrobimy podczas skoku na tarasie widokowym.  –  

Boski wsiadł do turbowindy i po chwili wszedł na pokład widokowy. Azzaval siedział przed panoramicznym oknem w towarzystwie ślicznej młodej kobiety. 

Na widok Kapitana zerwał się z miejsca.

- Kapitanie! Proszę poznać. To jest moja żona Zofija! Ona … ufff-  w tym samym momencie mocny cios pięści w bok odebrał mu dech. 

- Proszę go nie słuchać. Naoglądał się starych filmów. Jestem Luisse –  Uśmiechnęła się promiennie fioletowymi ustami i zarzuciła w bok opadające fioletowe loki. 

Wyciągnęła rękę na powitanie.

- Aa? e? o? u? Boski. Kazimierz zresztą...– wydukał Kaziu a Azzaval doszedł powoli do siebie. Boski spojrzał na niego z pytaniem w oczach – Leci z nami? –

- Nie nie! Tak sobie pomyślałem że byłoby miło jakby zobaczyła na czym polega moja praca. Ciągle narzeka że mnie nie ma w domu więc…. –

- Acha. Przydzielę wam podwójną kajutę. Miło panią poznać, Luisse. Ale porozmawiamy później bo teraz zaraz startujemy. Proszę usiąść gdzieś tu –

Skłoniła lekko głowę i przysiadła na fotelu. Na pokład wszedł tymczasem Komandor NietoKT w towarzystwie Zorial.

- O jesteście. Siadajcie proszę. Wyłożę wam nasze zadanie. Lecimy do osady  Frank Military Fort w systemie HIP19198… -

- Wiemy! – przerwali mu chórem.

- Musimy tam odnaleźć kolejny komputer…. –

- Wiemy! – przerwali mu chórem.

- Ale to system zajęty przez Thargoidy….-

- Wiemy! – przerwali mu chórem. Spojrzał groźnie.

- Cisza!  - warknął – No nie będzie zabawa. Plan jest prosty. Lecimy, lądujemy, szukamy, ewakuacja. Kategorycznie zabraniam wam dać się zestrzelić Thargoidom! 

Mamy statki szybkie, zwrotne i małe więc nie wdawać się w bezsensowne walki. Startujemy na sygnał. Wszyscy razem i trzymamy się blisko siebie. Zrozumiano! –

- Wiemy! Tak jest! – odpowiedzieli prawie zgodnie.

- Mamy jeszcze dziesięć minut na ostatnie poprawki sprzęt. Zbierać wyposażenie.  A właśnie. Skoro Luisse z nami nie leci, może zajmie się koordynacją tutaj z 

mostka? –

- Całą przyjemność po mojej stronie Kapitanie – Odpowiedziała z uśmiechem.

- Świetnie. Dziękuję. Spotykamy się w przestrzeni za .. – spojrzał na zegarek – dwanaście minut. Spocznij!  -  

Chwilę później.

Eskadra Sindewidnerów ustawiła się dziobami w stronę systemy HIP19198.

Na sygnał Boskiego wszyscy uruchomili napęd podprzestrzenny i praktycznie w jednym momencie dokonali skoku.

- Hyperdykcja! Hyperdykcja! – Z głośników dobiegł głos Zorial


- U mnie też – poinformował NietoKT. Kaziu rozejrzał się niespokojnie po kabinie. Tunel podprzestrzenny zdawał się nie mieć końca. Jak Thargoidzi tutaj nawigują?


 My potrafimy tyko lecieć jak  bezwładny kawał stali rzucony w niskiej grawitacji. Żadnego sterowania, żadnych uników. Tylko w przód. … Gwiazda docelowa powoli


 powiększała się przed nim aż w końcu poczuł szarpnięcie i stateczek wyskoczył z podprzestrzeni. Zmniejszył prędkość i uruchomił skaner aby zlokalizować  cel misji.


Jest. Tysiąc czterysta parę sekund świetlnych.  Na radarze zauważył sygnatury Azzavala. Przekazał koordynaty  wszystkim członkom  drużyny.


- Uwaga na przechycenia. Azzaval. Leć na cel który ci wysłałem. Ale sam nie ląduj proszę. Poczekaj na nas. -  Radar wychwycił kolejne przyjazne statki. Do systemu

wskoczyli  Zorial i NietoKT.


- Ach gorąco było. Ale zostali w tyle. Świetny ten saidek jest ! – pochwaliła pojazd Zorial.


- Bo jak mówiłem! - NietoKT  tradycyjnie rozpoczął szkolenie -  Wychodzisz i włączasz wytłumienie, potem bustujesz i bustujesz … -


- Wiemy!!! – przerwali mu chórem. W eterze zapadł cisza przerywana tylko posapywaniem Boskiego który jak zwykle miał źle wytłumiony mikrofon.  Nagle statkiem


 Boskiego targnęła nieznana siła i Sindewinter  zaczał gwałtownie zwalniać.


- Interdykcja! – wrzasnął przerażony – Mają mnie! -  Pojazd wypadł z podprzestrzeni  wirując wokół osi podłużnej.  Systemy wydały piskliwy dźwięk i zgasły a

przerażający ryk thargoidzkiego silnika spowodował że Boskiem włosy na plecach stanęły dęba...

- O Matko….. – Wstrzymał oddech i obserwował jak do statku zbliża się potężny obcy Interceptor.  Nie miał czasu się mu bliżej przyjrzeć bo z krótkiego letargu 


wyrwał go kolejny ryk  Thargoida kontrastujący  się z miłym głosem pokładowego komputera który informował o przywróceniu systemów statku. Szarpnął 


przepustnicą i Sindewinder wyrwał do przodu. Pięćset metrów na sekundę, Dopalacza! Siedemset czterdzieści metrów! – Jednym okiem obserwował  


prędkościomierz a drugim panel radaru na którym widać było jak oddala się od obcego statku. Napęd podprzestrzenny schłodził się już więc uruchomił skok w 


podprzestrzeń. Poczuł ból w kciuku. Pomachał dłonią. Tak mocno wciskał przycisk dopalacza że prawie złamał sobie kciuk.

- Jestem. Uciekłem! – Poinformował towarzyszy

- Mniej  już trzy razy wyciągali. Ale nie ma strachu w tak szybkim statku. Nawet ten ich najszybszy Hunter nie da rady. Ja dotarłem. Wchodzę w atmosferę. – 

NietoKT był jak zwykle pierwszy na miejscu.

- Pozostali ? –

- Jestem na celem – Zgłosił Azzaval – Zorial też tu już jest -

- Ja za moment -   Dolot do księżyca zajął mu kilka kolejnych sekund. Ustawił kurs wejścia w atmosferę i po chwili szybował wytracając prędkość orbitalną. 


Zwolnił i obniżył wysokość do kilkunastu metrów nad powierzchnią.  W oddali widział już zabudowania osady .





- Zbiórka w mojej lokalizacji.  Grupujemy się. Po cichu podlatujemy i wyskakujemy na grunt tuż przy bazie! –

Ale jeden z sindewinderów poleciał prosto nad bazę. Zrobił nad nią kółeczko po czym wystrzelił w stronę bazy kilka rakiet. Boski zauważył naziemne eksplozje i 

nagle niebo pojaśniało przecinane złocistymi strugami energetycznych thargoidzkich dział. Kilka dosięgło unoszący się nad bazą stateczek.





- Kto!? – Ryknął Boski – Po co!? Czemu?! – Walnął ze złością w pulpit radaru.


- Chciałem coś sprawdzić – Z głośników dobiegł spokojny głos Komandora NiekoKTa -  Wycofuje się. Jestem pod obstrzałem –

- Spaprałeś całą akcję! Teraz już będą się nas spodziewać!!! – Kaziu poczuł jak mu ciśnienie podnosi się do niebezpiecznego poziomu.

- Uwaga. Mamy gości w powietrzu! – Poinformował wszystkich Azzaval. – Dwa thargodzickie interceptory weszły w atmosferę. Zbliżają się. –

- Jeszcze ich tu brakowało… -

- Odciągnę ich. Lądujcie – Zaoferował się NietoKT

- Dobra. Zorial. Azzaval. Lecimy kluczem do bazy. Nisko i po cichu. Naprzód! – włączył wygłuszanie, przesunął przepustnicę i po chwili zbliżył się bazy.

Podchodził do lądowania gdy stateczek nagle wpadł w wibracje a przedni szyba rozprysła się w drobny mak.





- O nie! Znowu? – Jęknął. Automat ratunkowy w ułamku sekundy wcisnął wraz z fotelem do kapsuły ratunkowej. 

Zanim zapadł w kriogeniczny sen zdążył jeszcze przez okienko kapsuły dojrzeć piękne gwiaździste niebo poprzecinane thargoidzkimi salwami...