Ekspedycja NOWA ZIEMIA

[NietoKT]

Dla wszystkich, których nie było na premierze na discord







A tutaj dla tych bez słuchawek:

Przypomniały mi się czasy sprzed Husarii, gdy łapałem się każdej możliwej roboty. Szmuglerstwa też, choć tym razem nie miałem przy sobie towaru... No i leciałem eaglem...
 
Spojrzałem na ekran. Nadajnik Zorro nadawał właśnie stamtąd. Z pokładu lotniskowca. Upewniłem się, że jestem od strony rufy, po czym wcisnąłem przycisk wyjścia z supercruise. Poczułem wibracje, gdy fsd kalkulowało wektory wyjścia, po czym nastąpił huk wychodzenia z podprzestrzeni.
 
Szybko uruchomiłem silent running, by sensory lotniskowca mnie nie wykryły. Wieża nawet nie zdążyła się przywitać... Spojrzałem na prawy panel, a potem zjechałem na sam dół, gdzie znajdował się moduł o wdzięcznej nazwie „ścianka holograficzna”. Nazwa niepozorna, ale pozwalała statkowi przyczepić się do ściany stacji orbitalnej (no albo w moim przypadku lotniskowca), po czym bez dekompresji wszystkiego, co w środku tworzyła tymczasowy otwór w ścianie, a po wszystkim nie pozostawał żaden ślad.
 
Jeżeli wszystko dobrze pójdzie, nikt z lotniskowca nawet nie zorientuje się, że ich więzień uciekł, dopóki nie będziemy tysiące lat świetlnych stąd. No ale jak wiadomo, plany to jedno, a rzeczywistość drugie. Wyjdzie w trakcie, czy zadziałają. Podleciałem od tylnej strony mostka, wysunąłem podwozie, by ustawić się w pozycji, po czym wcisnąłem „aktywuj”.
 
Usłyszałem szczęk, gdy ścianka się aktywowała. Wyłączyłem thrustery i aktywowałem heatsinka. Gdy temperatura statku i jego wnętrza (warto było dopłacić do tego ogrzewania w mavericku) spadła do absolutnego zera, szyby pokrył szron. Powinno wystarczyć, żebym przeszedł na lotniskowiec. Gdy byłem już w środku, zdalnie odesłałem statek... No cóż, przerobiony planet approach module pozwalał mi i na takie bajery... Co prawda ten jeden miałem już od husarzy, bo normalnie na takie cacko to nie jest nikogo stać, chyba że jesteś z Duvali.
 
Raczej nie będzie się spodziewał ataku, ani tym bardziej nie będzie używał tarcz). Na upartego mogłem jeszcze używać paralizatora... Nagle komputer nadał komunikat; „Wykryto atmosferę, odblokowuję hełm”. Usłyszałem kliknięcie elektrycznych zapinek... Po czym moje uszy zostały zaatakowane przez głośną muzykę. Mają tu imprezę? Tym lepiej, nie będzie słychać strzałów.
 
Przycupnąłem za jakąś skrzynką. Pomyślmy... Jeśli mają tu moduł więzienny albo przynajmniej izolatkę, a ją NA PEWNO mają, jak na każdym lotniskowcu, to na pewno mają tam kamery... Instynktownie rozejrzałem się za potencjalnymi szpiegami prywatności. Żadnych nie było w zasięgu wzroku. I dobrze. Teraz tylko znaleźć jakichś terminal, żeby można było go zhakować...
 
Jeżeli dobrze pamiętam rozkład Nautilusa, to jestem w ładowni z jedzeniem dla załogi. Impreza pewnie odbywała się w mesie. Może najpierw spróbuję coś podsłuchać? Na pewno ktoś się wygada o więźniu. Ostrożnie wyszedłem z ładowni i skierowałem się do turbowindy. Kiedy podjechała, szybko wcisnąłem piętro mostka. Akurat tę część pokładu wszystkie lotniskowce dzielą między sobą. Wyszedłem z windy, a następnie widząc kilku członków załogi, udałem, że zainteresowałem się hologramem lotniskowca na ścianie. I bardzo dobrze, że nie zwrócili na mnie uwagi.
 
-Rany, ile ten Karl ma szczęścia... Najpierw łapie się na misję w jednym statku z Asher, a teraz zgarniają tego całego Zorro... – No to już wiemy, kto nas zaatakował. Ciekawe, jakie ci dwaj mają powiązania z doktorkiem? – Swoją drogą, co o nim wiemy?
 
-Mówi, że jest z TWH, ale coś mu nie wierzę. No i teraz pewnie siedzi w mesie razem z Karlem... – Więcej nie słuchałem. Miałem to, co chciałem. W mesie pewnie było mnóstwo osób, a nie wiedziałem, jak się zachowa Zorro. Czyli raczej opcja na cicho odpadała. Jeżeli mam wybierać pomiędzy niekontrolowanym spaleniem mojej przykrywki przez Zorro, a kontrolowanym spaleniem jej przeze mnie...
 
Już miałem wparować do baru, kiedy moją uwagę przyciągnął terminal, który stał przed nim. Szybkim krokiem podszedłem do niego i załadowałem do niego przerobionego przez samego Zorro wirusa z naszego lotniskowca. Ten tutaj co prawda nie był w stanie im poodbierać uprawnień i w ogóle, ale dawał mi (a przy okazji całej naszej ekspedycji) dostęp do wewnętrznego komputera lotniskowca. Ustawiłem sztuczny kod oraz zezwoliłem swojemu statkowi na lądowanie. W późniejszej fazie operacji wirus przyda się do odblokowania statku z lądowiska, bo nie wątpiłem, że koniec końców właśnie tak się to skończy. Tak przygotowany wpadłem do stołówki, w ostatnim momencie odpalając tarcze i wyciągając p-piętnastkę.
 
- Wszyscy na ziemię nikt się nie rusza! Albo ten pistolet zaśpiewa Makarenę! – Zawołałem. Muzyka momentalnie ucichła. Nikt się nie spodziewał, że w takim momencie ktoś postanowi pobawić się z bronią. Nawet ochrona nic nie mogła zdziałać, bo stała pod oknem i nawet nie mieli przy sobie broni. Rozejrzałem się, po czym wycelowałem w gościa, który siedział przy Zorro. Ten drugi najwyraźniej był zszokowany moim widokiem – Zorro, idziemy!
 
- Nie. – Powiedział tamten typ, po czym sam wyciągnął Zenitha i wycelował we mnie. – Nie wiem kim jesteś ani co od niego chcesz, ale on się stąd nie rusza. – No świetnie. I co teraz? Chyba tu naprawdę będzie strzelanina. Poprawiłem uchwyt na broni i wycelowałem w głowę tamtego. Skoro trzeba...
 
- Stójcie! Obydwaj! – Gdyby Zorro odezwał się ułamek sekundy później, nie byłoby co zbierać po tamtym. Albo po samym Zorro, który wszedł pomiędzy nas. Zwolniłem palec ze spustu, ale nie opuściłem broni. Zorro im... Rozkazuje?
 
- Podaj mi jeden dobry powód, dlaczego nie powinienem zaraz zastrzelić tego pirata – odezwał się tamten.
 
- To nie jest pirat, Karl, tylko Komandor NietoKT, kwatermistrz na Boskim penetratorze, odpowiedzialny także za ochronę i bezpieczeństwo naszej wyprawy.
 
- Zorro, przypomnieć ci, co grozi za ujawnianie informacji o wewnętrznych sprawach Husarii wrogom? – Przerwałem mu szybko. Dalej nie miałem zamiaru opuścić broni. – Przyleciałem cię stąd uratować, do jasnego Thargoida! Odsuń się z linii strzału! – Zorro nie chciał dać za wygraną.
 
- NietoKT, oni mnie nie porwali. Tylko uratowali. Opuść broń, bo dojdzie do niepotrzebnego rozlewu krwi. Rozejrzyj się, wszyscy ludzie tutaj to w zasadzie cywile, naprawdę chcesz ich wszystkich zabić? – Żeby ratować husarza? Tak. Byłbym gotów to zrobić. No ale nie mogłem tego powiedzieć na głos, bo atmosfera w barze niezależnie od tego była tak gęsta, że pewnie dało się ją kroić nożem. Rzuciłem wzrokiem wokół siebie, po czym spojrzałem na ochroniarzy.
 
- Wy tam, nie ruszać mnie, jasne? – Rzuciłem do nich, po czym zabezpieczyłem i schowałem broń. Wszystkim nagle jakby dziesięć kilogramów z barków wzięto. Karl też schował broń. – Ja im dalej nie ufam. A ty... – Spojrzałem na Zorro. - ...masz mi wiele do wyjaśnienia.
 
- Opowiem ci w drodze. To dość długa historia.
 
- Niech będzie. Ale i tak się zbieramy.
 
- Co… Już?
 
- Nie chcę przebywać z dala od lotniskowca dłużej niż jest to konieczne. – Odwróciłem się na pięcie po czym zrobiłem kilka kroków w stronę turbowind. – Lecisz ze mną teraz albo na własną rękę. – Rzuciłem tylko przez ramię. W momencie, gdy otworzyły się drzwi windy dogonił mnie Zorro.
 
- Co to za służbowy ton głosu w stosunku do tamtych? – Powiedział, gdy drzwi się za nami zamknęły.
 
- Chciałeś powiedzieć „profesjonalny”. Tylko dzięki niemu wciąż żyję. – Spojrzałem na niego spode łba. Reszta drogi windą minęła nam w ciszy. Przerwał ją dopiero Zorro, gdy zobaczył, czym przyleciałem.
 
- Ty sobie żartujesz?! Eagle?!
 
- Dosyć miejsca, by pomieścić dwie osoby. - Zorro wyraźnie nie wystarczyła ta argumentacja. Dalej stał na dole wejścia, podczas gdy ja wspiąłem się po drabince do wejścia. – Z resztą, jesteś dorosły. Jeśli coś się nie podoba to możesz zostać. – Powiedziałem. – Ale nie dzwoń po Penetratora, już i tak jesteśmy do tyłu z paliwem. – Wszedłem do środka. Zorro zrobił to samo około pół minuty później. Usadowiłem się w fotelu pilota, po czym uruchomiłem procedury startowe. Komunikacja – stand by, silniki zapuszczone…
 
- Ty tak na serio? – Zorro przerwał mi gdy upewniałem się, że pad lądowiska jest czysty.
 
- Co?
 
- Ty naprawdę odbębniasz te wszystkie procedury? – Spojrzałem na niego.
 
- Przezorny zawsze ubezpieczony – Odwróciłem fotel z powrotem w stronę dziobu statku, po czym go zabezpieczyłem przed wolnym ruszaniem się po kabinie. Wysunąłem pad, po czym włączyłem komunikację – November–Kilo–Tango, pad siedemnasty, prosi o zgodę na start.
 
Historia by: NietoKT