Ekspedycja NOWA ZIEMIA

[MistyPL]

Dziennik Komandor Zorro z Sari
 
Czasami przypadki tak się dziwnie splatają, że człowiek sam już nie wie czy to dlatego że ma pecha, czy dlatego że jest urodzonym szczęściarzem. Minęło kilka dni od zniszczenia mojej ukochanej „Gąski” i nadal próbuję sobie poukładać chronologię zdarzeń. Tuż po zabezpieczeniu Korby w kapsule ratunkowej i umieszczeniu w nim komunikatora, statek stracił szczelność. Słyszałem ten przenikliwy świst powietrza  i pękanie kolejnych grodzi. Komputer  wrzeszczał przez głośniki siejąc panikę a tego kto wymyślił czerwone, mrugające światła awaryjne chciałem w tamtej chwili kopami wygnać za burtę. W sumie skończyło się tak że nie zdążyłem nawet wejść do kapsuły.  Komputer nagle zamilkł. Światła zgasły całkowicie. Poczułem silne pchnięcie w plecy i razem z fotelem nagle znalazłem się przestrzeni. Gąska wirując w obłokach szczątków oddalała się łagodnie. Spojrzałem w górę na świecące gwiazdy i zacząłem w myślach zapisywać testament. Nagle gwiazdy zgasły  i chwilę trwało zanim uświadomiłem sobie że przysłonił je kadłub statku. Czarna Anakonda rozsunęła rampę załadowczą i wyskoczył z niej  pojedynczy limpet. Widziałem jak z wielką prędkością zbliża się w moim kierunku. Potem poczułem uderzenie w pierś i chyba straciłem przytomność bo za chwilę leżałem przypięty pasami do kozetki w ambulatorium statku. Ktoś zdjął mi hełm i  skafander. Próbowałem się uwolnić, ale pasy trzymały mocno.
- Proszę się nie wiercić – usłyszałem głos. Przekręciłem głowę próbując go  zlokalizować 
- Jeszcze moment. O jest! -  W polu widzenia pojawiła się postać w białym fartuchu. -  Przepraszam ze te pasy ale musieliśmy pana unieruchomić na czas zabiegu – Głos był pogodny i  miał wesołą nutę.. Zorientowałem się że należy do kobiety chociaż był dość niski i  basowy.
- Co mi zrobiliście dranie! – Szarpnąłem się mocniej w więzach.
- Musiałam wyciągnąć panu kilka odłamków. Przebiły kombinezon ale tak szczęśliwie że go jednocześnie uszczelniły. Farciarz z pana. Spokojnie, Spokojnie! Popląta mi pan wszystkie pasy! No już! Moment!  Zaraz pana uwolnię –    Usłyszałem szczęk zwalnianych zaczepów. I od razu chciałem zeskoczyć z kozetki i dorwać się draniom do gardła. Moja Gąska! Zniszczona!  Dranie! Ale ciało jakoś nie słuchało. Mój ruchy odbywały się jak w zwolnionym tempie. Mózg działał i rządził. Ale sygnały wysyłał jakimiś okrężnymi drogami. Udało mi się w końcu powoli usiąść. Rozejrzałem się po pomieszczeniu. Ot, standardowa kajuta ambulatoryjna, jak wszystkie montowane seryjnie na statkach z  gotowych modułów. W kącie, na taborecie siedziała kobieta w średnim wieku. Twarz miała szczupłą, okoloną  bujnymi kruczoczarnymi włosami. Ubrana była w biały kitel z niebieską naszywką „ KITTY”. Nie wyglądała mi  na pirata. Nie wyglądała nawet groźnie. W zamian pogodnie się uśmiechała.
- Co pan robił sam w tej dzikiej pustce? –
- Dlaczego zniszczyliście mój statek!? –  Przeszedłem od razu do rzeczy. Miałem okazję przejąć inicjatywę dopóki byliśmy tu sami. Powinienem dać jej radę. Nawet taki otumaniony.
- My? –Zdziwiła się. I wyglądało to nawet szczerze – My nie zniszczyliśmy pana statku. –
- A niby co? Sam do siebie strzelałem? –
-Komandorze. Myśmy pana uratowali a nie zniszczyli. –
- Niby jak? – próbowałem wstać ale nogi  miałem miękkie i jakby nie swoje. Zatoczyłem się, ale ona szybko zerwała się na nogi, objęła mnie w pasie i przytrzymała.
- Podałam panu dość silną dawkę leku przeciwbólowego i uspakajającego. Nie powinien pan wstawać jeszcze przez jakiś czas – Pomogła mi usiąść ponownie na kozetkę.  Przyłożyła do głowy czujnik i pomruczała coś pod nosem.  – Za godzinę będzie pan sprawny jak ryba ale tera proszę się jeszcze oszczędzać. –
Pomyślałem, że jakbym ją chwycił za głowę i przerzucił przez ramię to zostałbym panem sytuacji. I w momencie gdy moje ramię było tuż przy jej szyji, otworzyły się drzwi kajuty i wszedł do środka rosły, brodaty mężczyzna, ubrany w wytartego Artemisa . Z kabury wystawała mu rękojeść pistoletu. Zmierzył wzrokiem mnie i  doktorkę. Zmarszczył brwi… i nagle wybuchnął śmiechem.
- No ładnie. Asher. Czy ja widzę to co widzę, czy mi się wydaje, że przytulasz się do naszego nieznajomego? – Doktorka spojrzała na mnie i odsunęła się od kozetki z naburmuszoną miną.
- Karl. Nie masz się czym zająć? Tu się leczy! – burknęła na niego – Przedstawiłbyś się lepiej. –
-A co prawda to prawda. – Mężczyzna  podszedł bliżej i wyciągnął do mnie rękę – Kapitan „Pigwy”, Carl Zanetti! Czwarty Korpus Ekspedycyjny! -  Chwyciłem te dłoń i chwilę nią potrząsałem.
- Zorro z Sari. Inżynier. – Przedstawiłem się i coraz mniej rozumiałem z zaistniałej sytuacji. O co tu chodzi?  Najpierw ścigają, potem strzelają a teraz witają?
- Co pan tu robił tak samotnie? –
- Nie jestem sam. Prowadzimy wyprawę eksploracyjną. Kilka systemów stąd jest nasz lotniskowiec. –
- No to co się panu przytrafiło? Czego od pana chciał ten drugi statek? To też wasz? –
- Jaki drugi statek? – zdziwiłem się aż mi się buzia otwarła.
- No ten który pana ostrzelał. Zauważyliśmy sygnały strzałów więc niezwłocznie przylecieliśmy na miejsce. Ale jak tylko wyszliśmy z cruza to ten drugi statek strzeli też do nas kilka razy i zwiał, zanim go zdążyliśmy przeskanować.A potem znaleźliśmy pański wrak no i pana. Swoją drogą. Niezły z pana twardziel tak bez kapsuły w przestrzeń wyskoczyć no!no! –
- Nie zdążyłem się zapakować i generator eksplodował … - Pokręciłem głową niedowierzając tej opowieści. Nic się tu nie klei. Taka historia mogłaby się zdażyć  w bańce, gdzie latają miliony statków. Ale tutaj? Dwadzieścia parę tysięcy lat od zamieszkanych systemów? Od kilku tygodni nie widziałem innego statku poza naszymi. Tutaj nie ma nikogo. Nikt tu nie mieszka. Nikt tu nie żyje...
- A wy co tu robicie? – zadałem więc jedyne pytanie jakie mi przyszło do głowy. Carl podreptał do biurka i przysiadł na jego skraju.
- Jesteśmy częścią załogi  DSSA Kity Corner, to fleetcarier który  od kilku lat jest zadokowany w systemie Droett XD-T d3-22. Prowadzimy tu badania. No i jesteśmy ostatnią ludzką przystanią w tym rejonie. -  Tak. Słyszałem programie DSSA. Tych lotniskowców jest kilkanaście. Porozrzucane po galaktyce mają dawać wsparcie  oraz schronienie wszystkim eksploratorom penetrującym pustki kosmosu.
- Akurat – ciągnął dalej Carl – lecieliśmy do systemu Blie Aec JW-N c6-0. Umieściliśmy tam jakiś czas temu sondę, która zbierał dla nas sygnały Thargoidów.  I wracając już z sond na pokładzie, trafiliśmy na pana -
 No to już się jakoś trzymało kupy...
- Więc możecie mnie odstawić na mój lotniskowiec? – zapytałem
- A gdzie on jest? – Czerwona lampka zapaliła mi się ponownie w głębi czaszki.
- Niestety nie wiem – skłamałem – oni ciągle zmieniają miejsce postoju. No wiecie. Badania i tak dalej. –
- Nie mamy tyle czasu aby szukać wiatru w polu. Niby tu pusto ale w okolicy stu lat świetlnych jest koło tysiąca systemów. Musimy wracać na Kitty –
- A czy mógłbym skorzystać z łączności? Spróbuje ich wywołać? –
- Bardzo bym chciał panu pomóc, ale podczas ostrzału straciliśmy anteny łączności. Połączy się pan z nimi jak dotrzemy na miejsce. A teraz, proszę wypoczywać. Za kilka godzin będziemy – Carl podniósł się z biurka – A ty Asher zadbaj aby naszemu gościowi niczego nie brakowało – Puścił do niej oko i wyszedł.
- A idź ty… - Ugryzła się w język. – Przepraszam za niego Komandorze Zorro. On jest po prostu zazdrosny. Od wielu miesięcy latamy razem na tym statku i wydaje mu się że wszyscy są już jego własnością.. –

Do DSSA Kity Corner dotarliśmy bezpiecznie. Ciągle nie dawało mi spokoju to czy historia opowiedziana przez Kapitana Carla jest prawdziwa. Jednak po zejściu z pokładu Pigwy otoczyła mnie zgraja przyjaźnie nastawionych ludzi. Wszyscy gratulowali mi i jemu. Mi że przeżyłem takie coś. Jemu że bohatersko mnie uratował. Uśmiałem się w duchu obserwując z jaką gracją odbiera gratulacje i pyszni się przed żeńską stroną załogi. Niezły gość. Prawie jak Boski, choć temu ostatniemu na pewno brakuje dużo taktu i swobody w tym porównaniu.
Spontanicznie  zorganizowali przyjęcie, przerwane niestety przez Komandora NietoKTa który wparował do mesy z bronią gotową do strzału. Dzielnie chłopaki znaleźli mnie dzięki Kobrze i komunikatorowi! Chwilę zajęło przekonanie ochrony że NietoKT jest od nas i że przyleciał do mnie. Ci panowie z ochrony  już nie byli tak uprzejmi jak Kapitan Carl i Asher. Ale udało się. Wyjaśniliśmy sprawę, zjedliśmy po steku i z trudem mieszcząc się razem w jednoosobowym Eaglu dotarliśmy bezpiecznie do domu. Do Penetratora. Dom? Pomyślałem dom? Jak miło…

---

Dzień Misji 107  //04.05.3309// 11:30// Tenebrae  // Groa Eaeb KT-O d7-4/
 

Trudy, znoje, przygody, niebezpieczeństwa, radość, złość, zniechęcenie i ekstaza. To chyba najczęściej doznawane uczucia w ostatnim czasie. Kaziu Boski przysiadł na skrzydle „Boskiego Palca” i kontemplował obraz okolicy. Dla takich chwil warto latać. Boska ręka, oczywiście nie jego, stworzyła pejzaż zapierający dech w piersi. Po ponad trzech miesiącach lotu w końcu osiągnęli wyznaczony cel wyprawy. Czy była owocna? Na podsumowania przyjdzie czas. Zajmie się tym sztab jajogłowych  na Maskelyne Vision.  Spojrzał w górę na drogę mleczną widoczną  tuż nad horyzontem. Tak malutką, tak odległą. Gdzieś tam żyją miliardy ludzi. Niektórzy kulą się z przerażenia, pozostali żyją jak żyli w cieniu Thargoidzkiego najazdu. Tutaj to wszystko wydaje się takie odległe. A jednocześnie myśl o tym co tam się dzieje nie pozwala w pełni czerpać radości z odkryć i delektować się wrażeniami.
 


  Umówili się na dzisiaj że wlecą w ten ogromny pierścień i potna laserami lodowe bryły aby zdobyć paliwo na powrót. Bak jest praktycznie pusty po ostatniej akcji. Po prostu brak słów. Jak można być tak ograniczonym aby nie przewidzieć konsekwencji swojego czynu? A zaczęło się od niewinnego dowcipu. Po szczęśliwym powrocie Zorro i udanej akcji pozbycia się Doktora AberSchmerzen zrobili sobie przyjęcie. Posiedzieli, pojedli, popili, pośmiali się wspólnie. Po imprezie mDario udał się do swojego statku bo zapomniał zabrać z niego swój pad, ale jak to po imprezie, zmęczony usiadł w fotelu pilota i zasnął. W tym samym czasie, jakiś wesołek dla dowcipy chyba  usunął blokady cumowania padu lądowniczego do którego był zadokowany jego statek.  Nikt nic nie zauważył i wszyscy poszli spać. O północy czasu pokładowego Boski Penetrator wykonał pierwszy z zaplanowanych dwudziestu skoków. Trasa została zaprojektowana przez nawigatorów i wprowadzona do systemu. Mieliśmy za jednym zamachem pokonać pustą przestrzeń kosmosu pomiędzy  galaktycznymi ramionami. Ale! Podczas skoku, nie przymocowany w żaden sposób statek Komandora mDario został w przestrzeni. A my wszyscy polecieliśmy dalej. Jak to się stało że obsada mostka nie zauważyła stojącego na padzie lądowniczym pojazdu? Karygodne. W każdym razie nikt się nie zorientował że mDario został. Obudził się gdy oddaliliśmy się od siebie już na ponad siedem i pół tysiąca lat świetlnych! Ba! Mało tego. Jego statek nie był w stanie samodzielnie przemierzyć rozciągającej się między na mi pustki i musieliśmy po niego wracać zataczając ogromną kilkutysięczną pętlę. Straciliśmy masę paliwa i mnóstwo czasu.  Do dowcipu oczywiście nikt się nie przyznał.  Boski zastanawiał się chwilę czy zlecić śledztwo ale w końcu odpuścił. Czy wskazanie winnych coś by pomogło? Dwie osoby a areszcie i poza tym żądnych plusów. Machnął ręką. Szkoda tylko tego paliwa.



Wczoraj przeprowadził obliczenia drogi powrotnej. Z wyliczeń wyszło że potrzebują dodatkowo dziesięć tysięcy ton trytium. Trochę grzebania w skałach. więc będzie. Zeskoczył ze skrzydła i wsiadł do kabiny. Uruchomił silniki i poleciał w stronę lotniskowca.
ZADANIE
Musimy zdobyć 10K Trytium. Lotniskowiec pozostanie w tym systemie tak długo aż nie nakopiemy potrzebnego paliwa. Do roboty Załoga!! Im szybciej skończymy tym szybciej polecimy dalej!

 

Cen skupu TRYTU – 200 000 Kredytów za beczkę.

---

OGŁOSZENIE SPECJALNE!

ZAKOŃCZENIE MISJI NOWA ZIEMIA 3039

Piloci! Eksploratorzy! Górnicy! Przyjaciele!

Dotarliśmy szczęśliwie do celu podróży. Oficjalne zakończenie części oficjalnej odbędzie się w najbliższą sobotę 6 maja 3039   o godzinie 20:00

Obecność na tym spotkaniu jest warunkiem zaliczenia wyprawy i otrzymaniem  obiecanych nagród.

W planach zdjęcie rodzinne na tle jednego z największych pierścieni Galaktyki i omówienie sposobu powrotu do domu.

Mam w planach szybki przelot po atrakcyjnych punktach i wspólne bardziej zwiedzanie niż odkrywanie.

Zapraszam!

Proszę do piątku  wieczór uzupełnić zaległe raporty eksploracyjne!

Do zobaczenia!

                                                           Komandor Kaziu Boski ( zresztą Kapitan)