25.02.2023, 21:26 UTC
Shahbaz "Tryumfator" Luison
23 i 24.02.3309
Wszelkie wystarczająco zaawansowane, albo wystarczająco proste rozwiązania techniczne zachwycały Shahbaza. Imponowali mu tak samo niesamowici inżynierowie, wymyślający skomplikowane systemy, rozwiązując problemy, które jeszcze nawet nie miały okazji wystąpić, jak i genialni konstruktorzy, którzy złożone, wielopoziomowe wyzwanie byli w stanie przezwyciężyć jakimś zdawało by się prostackim rozwiązaniem. Nie przepadał za naukowcami, ale inżynierów robiących rzeczy, które umożliwiały dotychczas niemożliwe, uwielbiał. Zdawali mu się w jakiś sposób bliżsi. Wyznawcy tworzenia przyszłości, ludzie czynu, przechytrzający naturę i jej odwieczne prawa. Dający całej ludzkości narzędzia, by ta zmieniała rzeczywistość na taką, jakiej chciała być częścią. Ludzkość oczywiście niejednokrotnie niewłaściwie i nierozważnie z tego korzystała, ale inżynierowie, wynalazcy i konstruktorzy byli ponad tym. Byli niczym kapryśni bogowie, tworzący dla samej woli tworzenia, nie zawsze zainteresowani jakie będą dzieje dzieła ich rąk. Fascynowało to Shahbaza. Sam nigdy nie mógłby się określić mianem twórcy, a wręcz przeciwnie. Tyleż dumnego co durnego pseudonimu "Tryumfator" nie dostał za zwycięstwa w rywalizacji majsterkowiczów. Mimo to w zachwyt wprawiało go uświadomienie sobie, że na fakt tego, że stoi teraz na pokładzie ogromnego okrętu i przemierza krainy o jakich się pierwszym ludziom nawet nie śniło, złożyły się dziesiątki pokoleń geniuszy, którzy zrobili coś jako pierwsi i przekazali to potomnym. Kiedyś ktoś po raz pierwszy wysłał maszynę w niebo i choć w jego wyobrażeniu to, co teraz było namacalnym dowodem tryumfu człowieka nad otoczeniem, było niemożliwe do wykonania, to jednak on sam, swoimi działaniami, brał czynny udział w długim procesie, który pozwolił na to, by teraz "Gniew Kolumba" wisiał w przestrzeni, tysiące lat świetlnych od matecznika ludzkości. Okręt nigdy go nie zawiódł. Nigdy nie został zniszczony. Nigdy nie został ostatecznie wycofany ze służby, choć nie jeden raz był temu bliski. Przypominał sobie wszystkie te razy, gdy jedynie wysoka jakość wykonania i jeszcze większa doza szczęścia ocaliła ogromną maszynę przed porzuceniem ze względu na zbyt duże zniszczenia. Pamiętał każde jedno starcie. Od tych, gdy potężne osłony nie dopuściły nawet iskry do kadłuba i salwy przeciwników wyparowywały na niewidzialnej bańce, po te, gdy okręt prawie stracił sterowność i moc, a liczne moduły zostały stopione w bezkształtną masę pod wpływem olbrzymich temperatur. Pamiętał zmiażdżoną lewą burtę, dziury ziejące w poszyciu, oderwaną połowę sekcji dziobowej, droida raportującego kolejne zniszczone moduły i zalecającego ewakuację. Pamiętał każdą strunę jego duszy przepełnioną gniewem, gdy eskadra jego ludzi powoli się pomniejszała, a najemnicy bez ostrzeżenia wybywali w kapsułach ratunkowych.
- Arczi, powiadom dowództwo wyprawy, że znikamy na kilka dni.
- Tak jest, sir. Jaką przyczynę podać?
- Możesz powiedzieć prawdę, że lecimy do bańki na małe zakupy. Zleć odchudzenie statku. Wszystko co zbędne zostaje. Wszystko. Weźmiemy nawet mniejsze zbiorniki paliwa. I myślę, że mniejszy generator sobie poradzi z zasileniem okrętu, a oszczędzi nam to kilka skoków.
Gdyby bezduszna maszyna potrafiła wyrażać uczucia, z pewnością by go wyśmiała, ewentualnie by się zmartwiła. Mniejszy generator nie był w stanie zasilić wszystkich modułów, jakie Shahbaz zwykle ze sobą zabierał. I już nawet nie chodziło o takie fanaberie jak mikromyśliwce. Dystrybutor mocy nie dostawał wystarczającego wkładu, by sensownie przekazać zasilanie do osłon, systemu automatycznej naprawy polowej, a nawet skanerów, sensorów i wymienników ciepła. W przypadku jakiegokolwiek błędu, z dala od jakiejkolwiek pomocy, statek był stracony. Ale droid nie miał uczuć, a tym bardziej wolnej woli. Człowiek wolny ma wybór. Niewolnik jest posłuszny.
- Tak jest, sir.
~~~~~~~~~~~~~
- Przydałby nam się ktoś taki - powiedział krępy człowieczek. Miał na sobie kurtkę ze skóry syntetycznej i szare spodnie, ale Shahbaz znał go na tyle by wiedzieć, że pod ubraniem i kaburą z pistoletem nabitym samodzielnie elaborowaną amunicją, był próżnioszczelny kombinezon. - Wiesz jak jest, ludzi ciągle brakuje, a ktoś z doświadczeniem może nieźle zarobić.
- Dzięki, ale się wycofałem. Może kiedyś wypełnię parę zleceń, ale samodzielnie, nie interesuje mnie powrót. Załaduj na pokład mojego statku moje zamówienie i sobie polecę.
- Dla kogo teraz pracujesz? Zapłacę więcej.
- Wyłącznie dla siebie. Jak będę dorabiał w branży, to będziesz miał u mnie zniżkę, ale już mnie nie zobaczysz na "Cieniu Archanioła" ani za sterami żadnej swojej maszyny. Nie możesz dalej brać ludzi po "pierdzielniku"? Ludzie po kontraktach są na bieżąco, a jednocześnie nie znają rynku i możesz brać ich pod chu...
- Aaa idź mi z tymi żółtodziobami - przerwał Shahbazowi i machnął ręką. - Wiesz, że połowa rozwala statek w pierwszym tygodniu, a po miesiącu co czwarty jeszcze żyje.
Shahbaz wzruszył ramionami, to nie był jego problem. Był tu po części, a w jego stronach niemalże obelgą było nieodwiedzenie znajomego gdy się było w pobliżu. Nawet, gdy znajomy nie był tym, którego by się chciało widzieć.
- Słuchaj Aberald, pozdrowienia od wspólnych znajomych i do następnego. Za pół godziny chcę startować, pozostałe okręty wystartują za jakieś dwadzieścia cztery godziny, zgodnie z procedurami przelew jest już zaksięgowany u dyżurnego stacji, zostanie uwolniony gdy automatyczne raporty potwierdzą obecność zamówionych modułów na pokładach wskazanych statków. Chcesz mi coś jeszcze powiedzieć?
Kurduplowaty człowiek przez chwilę milczał patrząc gniewnym spojrzeniem na młodego komandora. Dumnie rozpostarte skrzydełka osiągniętych rang w Federacji Pilotów, umieszczone na ramionach, kłuły w oczy niskiego rozmówcę.
- Pozdrowienia od wspólnych znajomych i niech cię Żywe Światło Gwiazd prowadzi. Ale zastanów się. Pewnie mnie tu znajdziesz, jak nie, wiesz jak znaleźć "Cień Archanioła", znajdzie się tam dla ciebie kajuta. Będziesz miał swój kąt.
Shahbaz już się nie odzywał, oddał nieskładny, szybki salut, jako symbol co by nie było szacunku. Raczej nie do człowieka, ale do przeszłości.
- Ale mam zwykłą skrzynkę, skrzynkę co nuci, o tym co znikło, co już nie wróci - mruknął do siebie.
Nie zdążył dotrzeć do kokpitu, gdy otrzymał powiadomienie, że na "Gniewie Kolumba" jest już wszystko co miało na niego dotrzeć i okręt jest gotowy do drogi. Nie było dużo do zrobienia, ale kilka elementów potrzebowało napraw, a i parę nowych modułów potrzebowało chwili na zamontowanie. Oczywiście wierny droid zdążył mu to zaraportować, gdy przemierzał prawie puste przestrzenie ładowni. Gdy na okręcie nie było tak wielu modułów, było tam niezwykle pusto. Kroki butów o dyskretnych, magnetycznych wkładkach, niosło echo i pod koniec wędrówki do schodów dudnienie roznosiło głowę.
- Startuj, kurs na "Boskiego Penetratora" i kontynuuj do punktu wejścia - rzucił do droida, gdy szli korytarzem, a Shahbaz otworzył grodzia swojej kajuty.
- Tak jest, sir.
Wszedł do środka swojego sanktuarium. Powoli i niespiesznie przebrał się z galowego kombinezonu pilota, by założyć swój zwykły, przystosowany do absolutnie wszystkiego co mogło go spotkać. Teraz już nie potrzebował robić wrażenia na otoczeniu, bo jego otoczeniem znów był bezkres kosmosu. Bezlitosna, zimna, mordercza przestrzeń, nie zważająca na rangi, pieniądze, malowania okrętów, miłość, przyjaźń czy miłosierdzie. Ilość sposobów na jakie kosmos mógł mordować, była niemalże nieograniczona, ale też w tej bezlitosnej przestrzeni, było wszystko co było warte życia, pracy i poświęcenia.
Już przebrany wszedł na mostek i zajął swoje miejsce.
- Niebo gwiaździste przede mną, a prawo moralne we mnie - mruknął do siebie i zainicjował skok.
23 i 24.02.3309
Wszelkie wystarczająco zaawansowane, albo wystarczająco proste rozwiązania techniczne zachwycały Shahbaza. Imponowali mu tak samo niesamowici inżynierowie, wymyślający skomplikowane systemy, rozwiązując problemy, które jeszcze nawet nie miały okazji wystąpić, jak i genialni konstruktorzy, którzy złożone, wielopoziomowe wyzwanie byli w stanie przezwyciężyć jakimś zdawało by się prostackim rozwiązaniem. Nie przepadał za naukowcami, ale inżynierów robiących rzeczy, które umożliwiały dotychczas niemożliwe, uwielbiał. Zdawali mu się w jakiś sposób bliżsi. Wyznawcy tworzenia przyszłości, ludzie czynu, przechytrzający naturę i jej odwieczne prawa. Dający całej ludzkości narzędzia, by ta zmieniała rzeczywistość na taką, jakiej chciała być częścią. Ludzkość oczywiście niejednokrotnie niewłaściwie i nierozważnie z tego korzystała, ale inżynierowie, wynalazcy i konstruktorzy byli ponad tym. Byli niczym kapryśni bogowie, tworzący dla samej woli tworzenia, nie zawsze zainteresowani jakie będą dzieje dzieła ich rąk. Fascynowało to Shahbaza. Sam nigdy nie mógłby się określić mianem twórcy, a wręcz przeciwnie. Tyleż dumnego co durnego pseudonimu "Tryumfator" nie dostał za zwycięstwa w rywalizacji majsterkowiczów. Mimo to w zachwyt wprawiało go uświadomienie sobie, że na fakt tego, że stoi teraz na pokładzie ogromnego okrętu i przemierza krainy o jakich się pierwszym ludziom nawet nie śniło, złożyły się dziesiątki pokoleń geniuszy, którzy zrobili coś jako pierwsi i przekazali to potomnym. Kiedyś ktoś po raz pierwszy wysłał maszynę w niebo i choć w jego wyobrażeniu to, co teraz było namacalnym dowodem tryumfu człowieka nad otoczeniem, było niemożliwe do wykonania, to jednak on sam, swoimi działaniami, brał czynny udział w długim procesie, który pozwolił na to, by teraz "Gniew Kolumba" wisiał w przestrzeni, tysiące lat świetlnych od matecznika ludzkości. Okręt nigdy go nie zawiódł. Nigdy nie został zniszczony. Nigdy nie został ostatecznie wycofany ze służby, choć nie jeden raz był temu bliski. Przypominał sobie wszystkie te razy, gdy jedynie wysoka jakość wykonania i jeszcze większa doza szczęścia ocaliła ogromną maszynę przed porzuceniem ze względu na zbyt duże zniszczenia. Pamiętał każde jedno starcie. Od tych, gdy potężne osłony nie dopuściły nawet iskry do kadłuba i salwy przeciwników wyparowywały na niewidzialnej bańce, po te, gdy okręt prawie stracił sterowność i moc, a liczne moduły zostały stopione w bezkształtną masę pod wpływem olbrzymich temperatur. Pamiętał zmiażdżoną lewą burtę, dziury ziejące w poszyciu, oderwaną połowę sekcji dziobowej, droida raportującego kolejne zniszczone moduły i zalecającego ewakuację. Pamiętał każdą strunę jego duszy przepełnioną gniewem, gdy eskadra jego ludzi powoli się pomniejszała, a najemnicy bez ostrzeżenia wybywali w kapsułach ratunkowych.
- Arczi, powiadom dowództwo wyprawy, że znikamy na kilka dni.
- Tak jest, sir. Jaką przyczynę podać?
- Możesz powiedzieć prawdę, że lecimy do bańki na małe zakupy. Zleć odchudzenie statku. Wszystko co zbędne zostaje. Wszystko. Weźmiemy nawet mniejsze zbiorniki paliwa. I myślę, że mniejszy generator sobie poradzi z zasileniem okrętu, a oszczędzi nam to kilka skoków.
Gdyby bezduszna maszyna potrafiła wyrażać uczucia, z pewnością by go wyśmiała, ewentualnie by się zmartwiła. Mniejszy generator nie był w stanie zasilić wszystkich modułów, jakie Shahbaz zwykle ze sobą zabierał. I już nawet nie chodziło o takie fanaberie jak mikromyśliwce. Dystrybutor mocy nie dostawał wystarczającego wkładu, by sensownie przekazać zasilanie do osłon, systemu automatycznej naprawy polowej, a nawet skanerów, sensorów i wymienników ciepła. W przypadku jakiegokolwiek błędu, z dala od jakiejkolwiek pomocy, statek był stracony. Ale droid nie miał uczuć, a tym bardziej wolnej woli. Człowiek wolny ma wybór. Niewolnik jest posłuszny.
- Tak jest, sir.
~~~~~~~~~~~~~
- Przydałby nam się ktoś taki - powiedział krępy człowieczek. Miał na sobie kurtkę ze skóry syntetycznej i szare spodnie, ale Shahbaz znał go na tyle by wiedzieć, że pod ubraniem i kaburą z pistoletem nabitym samodzielnie elaborowaną amunicją, był próżnioszczelny kombinezon. - Wiesz jak jest, ludzi ciągle brakuje, a ktoś z doświadczeniem może nieźle zarobić.
- Dzięki, ale się wycofałem. Może kiedyś wypełnię parę zleceń, ale samodzielnie, nie interesuje mnie powrót. Załaduj na pokład mojego statku moje zamówienie i sobie polecę.
- Dla kogo teraz pracujesz? Zapłacę więcej.
- Wyłącznie dla siebie. Jak będę dorabiał w branży, to będziesz miał u mnie zniżkę, ale już mnie nie zobaczysz na "Cieniu Archanioła" ani za sterami żadnej swojej maszyny. Nie możesz dalej brać ludzi po "pierdzielniku"? Ludzie po kontraktach są na bieżąco, a jednocześnie nie znają rynku i możesz brać ich pod chu...
- Aaa idź mi z tymi żółtodziobami - przerwał Shahbazowi i machnął ręką. - Wiesz, że połowa rozwala statek w pierwszym tygodniu, a po miesiącu co czwarty jeszcze żyje.
Shahbaz wzruszył ramionami, to nie był jego problem. Był tu po części, a w jego stronach niemalże obelgą było nieodwiedzenie znajomego gdy się było w pobliżu. Nawet, gdy znajomy nie był tym, którego by się chciało widzieć.
- Słuchaj Aberald, pozdrowienia od wspólnych znajomych i do następnego. Za pół godziny chcę startować, pozostałe okręty wystartują za jakieś dwadzieścia cztery godziny, zgodnie z procedurami przelew jest już zaksięgowany u dyżurnego stacji, zostanie uwolniony gdy automatyczne raporty potwierdzą obecność zamówionych modułów na pokładach wskazanych statków. Chcesz mi coś jeszcze powiedzieć?
Kurduplowaty człowiek przez chwilę milczał patrząc gniewnym spojrzeniem na młodego komandora. Dumnie rozpostarte skrzydełka osiągniętych rang w Federacji Pilotów, umieszczone na ramionach, kłuły w oczy niskiego rozmówcę.
- Pozdrowienia od wspólnych znajomych i niech cię Żywe Światło Gwiazd prowadzi. Ale zastanów się. Pewnie mnie tu znajdziesz, jak nie, wiesz jak znaleźć "Cień Archanioła", znajdzie się tam dla ciebie kajuta. Będziesz miał swój kąt.
Shahbaz już się nie odzywał, oddał nieskładny, szybki salut, jako symbol co by nie było szacunku. Raczej nie do człowieka, ale do przeszłości.
- Ale mam zwykłą skrzynkę, skrzynkę co nuci, o tym co znikło, co już nie wróci - mruknął do siebie.
Nie zdążył dotrzeć do kokpitu, gdy otrzymał powiadomienie, że na "Gniewie Kolumba" jest już wszystko co miało na niego dotrzeć i okręt jest gotowy do drogi. Nie było dużo do zrobienia, ale kilka elementów potrzebowało napraw, a i parę nowych modułów potrzebowało chwili na zamontowanie. Oczywiście wierny droid zdążył mu to zaraportować, gdy przemierzał prawie puste przestrzenie ładowni. Gdy na okręcie nie było tak wielu modułów, było tam niezwykle pusto. Kroki butów o dyskretnych, magnetycznych wkładkach, niosło echo i pod koniec wędrówki do schodów dudnienie roznosiło głowę.
- Startuj, kurs na "Boskiego Penetratora" i kontynuuj do punktu wejścia - rzucił do droida, gdy szli korytarzem, a Shahbaz otworzył grodzia swojej kajuty.
- Tak jest, sir.
Wszedł do środka swojego sanktuarium. Powoli i niespiesznie przebrał się z galowego kombinezonu pilota, by założyć swój zwykły, przystosowany do absolutnie wszystkiego co mogło go spotkać. Teraz już nie potrzebował robić wrażenia na otoczeniu, bo jego otoczeniem znów był bezkres kosmosu. Bezlitosna, zimna, mordercza przestrzeń, nie zważająca na rangi, pieniądze, malowania okrętów, miłość, przyjaźń czy miłosierdzie. Ilość sposobów na jakie kosmos mógł mordować, była niemalże nieograniczona, ale też w tej bezlitosnej przestrzeni, było wszystko co było warte życia, pracy i poświęcenia.
Już przebrany wszedł na mostek i zajął swoje miejsce.
- Niebo gwiaździste przede mną, a prawo moralne we mnie - mruknął do siebie i zainicjował skok.
![[Obrazek: OgkgpKE.png]](https://i.imgur.com/OgkgpKE.png)