13.02.2023, 09:47 UTC
Shahbaz "Tryumfator" Luison
11/12.02.3309
Krytyczny błąd. Podczas procesu uzyskiwania potwierdzenia wiedzy i umiejętności na pełną licencję pilota nie trzeba było być chodzącym ideałem. Jeśli przeoczyło się jakąś nieistotną pierdołę, albo zapomniało się kompletnie nieprzydatną informację, to o ile takich drobnych pomyłek nie było dużo, można było zaliczyć proces weryfikacji. Krytyczny błąd był jednak czymś, co było absolutnie niedopuszczalne. Jego popełnienie przekreślało jakiekolwiek nadzieje na uzyskanie licencji w rozsądnym czasie. Tak jak na komandosów szturmujących umocnione pozycję działała wpajana przez lata szkoleń komenda "stop", która dosłownie mroziła oddział nie mniej skutecznie niż powódź ciekłego azotu, tak piloci mieli zakodowane głęboko z tyłu głowy, by na komendę "krytyczny błąd" natychmiast zmienić kurs, zatrzymać pojazd najszybciej jak to możliwe i równie szybko sprawdzić absolutnie każdy, nawet najdrobniejszy element w poszukiwaniu bezpośredniego zagrożenia. Dla Shahbaza krytycznym błędem było postąpienie zgodnie z rozkazem i udanie się na obszar wydobycia potrzebnych surowców. Mógł się wykręcić czymkolwiek, albo po prostu polecieć na eksplorację i gdyby ktoś się czepiał, to wytłumaczyć się poszukiwaniem nowych złóż. Ale nie. Mimo to, postanowił razem ze wszystkimi udać się "na skałki", co było właśnie krytycznym błędem. Nigdy nie przepadał za górnictwem. Oczywiście niejeden milion w ten sposób zarobił, miał kilka statków o tej specjalizacji, ale nie było to coś, co sprawiało mu radość i dawało tą nieocenioną frajdę z pilotowania. Zwyczajnie nudziło go powolne przemieszczanie się między okruchami skalnymi, wysyłanie dziesiątek limpetów na rozpoznanie, z czego połowa nie znajdowała nic ciekawego. Czasem jeszcze była szansa na rozrywkę, gdy zjawiali się piraci i myśleli, że cokolwiek mogą uzyskać swoimi paroma stateczkami pokroju Cobry, ale tak daleko od cywilizacji, praktycznie nie było szans na zagrożenie z ich strony. A szkoda. Bo większą groźbą dla jego życia było zanudzenie się na śmierć, niż dwa szwadrony zaprawionych w bojach piratów. Szczególnie, że nie był w okolicy sam. Wyrobisko odwiedził nie kto inny, jak sam komodor ekspedycyjnej flotylli i osobiście doglądał prac, samemu również dokładając się do ogólnej puli, siedząc za sterami swojego świeżo odmalowanego Pythona. Sporą pociechą dla dumy Shahbaza było to, że również siedział za sterami takiej maszyny, również jak wszystkie jego statki i okręty świeżo pokrytej lakierwm i na dodatek wybrane przez niego malowanie doskonale wtapiało się swą obsydianową czernią w mrok zacienionej przez gazowego giganta części pierścienia, jednocześnie błyskając w świetle górniczych laserów i potężnych reflektorów złotymi akcentami, podkreślającymi świetnie skrojoną przez architektów i inżynierów sylwetkę statku. Ale choć jego duma miała się tym lepiej im częściej musiał ratować innych limpetami, których zabrał odpowiedni zapas, to jednak praktycznie niekończące się wywody o wszelkich i jakże zmiennych tematach, mające miejsce na otwartym kanale głosowym, dobijały pilota. Shahbaz był figurą pełną sprzeczności. Z jednej strony nużyły go grupowe aktywności i gardził jednostkami jego zdaniem zbyt stadnymi, postrzeganymi przez niego jako niesamodzielne, z drugiej miał niesamowicie silne poczucie dumy, której nie mógł budować bez współudziału otoczenia, niejednokrotnie ratując z tarapatów właśnie te niesamodzielne jednostki. Ale to nie było to, co sprawiało mu największą radość. Uwielbiał wypuszczać się na samotne wyprawy, doświadczając absolutnie nieskończonej wolności, będąc wtedy panem wszystkiego co był w stanie objąć wzrokiem, a spojrzenie miał przenikliwe i horyzonty szerokie. Tygodniami i miesiącami nie pojawiał się w zamieszkanych systemach, by po długiej absencji przybyć do jakiegoś pozornie losowego miejsca, a na zapomnianej przez wszystkich stacji dostarczyć mapy gwiezdne setek i tysięcy systemów. A jednak tym razem dołączył do grupy. I teraz sam siebie na towarzystwo tej grupy skazał, a co za tym idzie i na słuchanie historyjek o kulawym wujku na kanale ogólnym, którego nie można było wyłączyć, ponieważ był to również kanał, na którym mogło się pojawić wołanie o pomoc. Brak dyscypliny również go bolał. Sam przez lata był wtłaczany w silnie hierarchiczne środowisko z zaprowadzony żelaznym porządkiem, którego nikt nie kwestionował, dlatego dryl jak ze spiżu był dla stosunków w grupie stanem domyślnym w jego mniemaniu, a to, że nauczył się ten karny system naginać, omijać i wykorzystywać do swoich celów, nie znaczyło, że nie był to dla niego ważny element życia.
- Melduję wysoki poziom zapełnienia ładowni. Zrzucam pozostałe limpety i obieram kurs na obszar operacji remontowo-naprawczej - rzucił na kanale ogólnym, przerywając komuś akurat w połowie puenty, w której miało się okazać, że wujek przez dwadzieścia lat kulał na nie tę nogę co trzeba.
Nie czekając na pozwolenie, a tym bardziej się go nie spodziewając, podleciał bliżej skupiska zaprzyjaźnionych statków i zrzucił im na głowy kilkanaście limpetów. Sam już nie chciał z nich korzystać, a oni skoro się świetnie bawili, to nie widział problemu w tym, żeby bawili się dłużej. Oczywiście nie miał nawet w połowie zapełnionej ładowni, ale miał już dość sterczenia w tym miejscu. Wkrótce opuścił pierścień i z ulgą powitał ciszę, jaką rozległa się z kanału głosowego, na jaki automatycznie przełączył go komputer, adekwatnie do zajmowanej pozycji w przestrzeni.
~~~~~~~~~~~~
- Zarządzam generalny przegląd "Gniewu Kolumba". Technicy mają sprawdzić każdy element w poszukiwaniu uszkodzeń strukturalnych, oznak zmęczenia materiału czy śladów po odkształceniach superkawitacyjnych.
- Sir, czy dostrzegł pan jakieś nieprawidłowości w zachowaniu statku, że wydał pan taką decyzję? To bardzo kosztowna operacja, która na dłuższy czas wyłączy okręt z użytkowania, a według mojej wiedzy taki przegląd został wykonany bezpośrednio przed dołączeniem do ekspedycji.
- Wydaje mi się, że wszystko jest w porządku, ale ostatnimi czasy o wiele częściej lądujemy na planetach z dość gęstą atmosferą i chcę się dowiedzieć które elementy okrętu cierpią na tym najbardziej. I wiem, że to pewnie nieopłacalne i że prawie na pewno w chwili obecnej nie istnieje żadne zagrożenie - dodał zanim droid zdążył to wytknąć. - Po prostu chcę wiedzieć więcej zanim coś się zepsuje.
- Tak jest, sir.
- Zajmij się tym, a potem się gdzieś schowaj, żeby cię nikt nie znalazł. I zaplombuj moją kajutę. Nikt nie może tam wchodzić. Skonstruuj wyraźne instrukcje dla techników, że żaden ma tam nawet pół palca nie włożyć. A potem w systemie wyokrętuj mnie z "Gniewu Kolumba" i na czas przeglądu wpisz "Szkarlatną Konstelację" jako okręt flagowy mojej grupy statków. Tam mają być wysyłane wszystkie wiadomości do mnie.
- Tak jest, sir.
W ten sposób jednostka klasy Krait Phantom na pewien czas stała się głównym okrętem użytkowanym przez Shahbaza. Słyszał o tych statkach wiele dobrego i teraz miał okazję sprawdzić jeden z nich przy pełnym obłożeniu zadaniami. Jednostka była zdecydowanie mniejsza od Anacondy, ale nie przeszkadzało mu to. Co więcej miało to swoje plusy, jak większa zwrotność, łatwiejsze lądowanie w terenie i tańsze utrzymanie. Jednak mniejszy napęd FSD, brak mikromyśliwca i ogólnie mniej przestrzeni na różne gadżety przypiekały zwoje mózgowe Shahbaza, gdy ten jechał windą na lądowisko. Ale przestało go to martwić gdy tylko zobaczył swój statek, bo uświadomił sobie, że ma bardziej naglący problem.
- Na Żywe Światło Gwiazd, natychmiast trzeba go przemalować...
Powiedział po chwili oniemienia. "Szkarłatna Konstelacja" była pomalowana na jasny, kremowy kolor z zielonymi akcentami i kwiecistymi wzorami. Pamiętał okazję na jaką nakazał przemalowanie statku na ten chory wzór, ale zdawało mu się, że już od dawna statek wrócił do jakichkolwiek innych barw. To było dawno, a tamta pilotka była głupia i już dawno o niej zapomniał, a kwiatki na kadłubie zostały. Pierwsze co zrobił po wejściu na pokład, to zaczął przeglądać oferty wzorów malowania. Zdecydował się na grafitową czerń z elementami żywej czerwieni, co pasowało do nazwy okrętu. Pobudzone włącznikami silniki mruknęły ciepło. Już zapomniał jakie to uczucie latać jednostkami, na których słychać z fotela pilota każdy ton zmiennej pracy napędu. A teraz miał okazję to sobie przypomnieć.
11/12.02.3309
Krytyczny błąd. Podczas procesu uzyskiwania potwierdzenia wiedzy i umiejętności na pełną licencję pilota nie trzeba było być chodzącym ideałem. Jeśli przeoczyło się jakąś nieistotną pierdołę, albo zapomniało się kompletnie nieprzydatną informację, to o ile takich drobnych pomyłek nie było dużo, można było zaliczyć proces weryfikacji. Krytyczny błąd był jednak czymś, co było absolutnie niedopuszczalne. Jego popełnienie przekreślało jakiekolwiek nadzieje na uzyskanie licencji w rozsądnym czasie. Tak jak na komandosów szturmujących umocnione pozycję działała wpajana przez lata szkoleń komenda "stop", która dosłownie mroziła oddział nie mniej skutecznie niż powódź ciekłego azotu, tak piloci mieli zakodowane głęboko z tyłu głowy, by na komendę "krytyczny błąd" natychmiast zmienić kurs, zatrzymać pojazd najszybciej jak to możliwe i równie szybko sprawdzić absolutnie każdy, nawet najdrobniejszy element w poszukiwaniu bezpośredniego zagrożenia. Dla Shahbaza krytycznym błędem było postąpienie zgodnie z rozkazem i udanie się na obszar wydobycia potrzebnych surowców. Mógł się wykręcić czymkolwiek, albo po prostu polecieć na eksplorację i gdyby ktoś się czepiał, to wytłumaczyć się poszukiwaniem nowych złóż. Ale nie. Mimo to, postanowił razem ze wszystkimi udać się "na skałki", co było właśnie krytycznym błędem. Nigdy nie przepadał za górnictwem. Oczywiście niejeden milion w ten sposób zarobił, miał kilka statków o tej specjalizacji, ale nie było to coś, co sprawiało mu radość i dawało tą nieocenioną frajdę z pilotowania. Zwyczajnie nudziło go powolne przemieszczanie się między okruchami skalnymi, wysyłanie dziesiątek limpetów na rozpoznanie, z czego połowa nie znajdowała nic ciekawego. Czasem jeszcze była szansa na rozrywkę, gdy zjawiali się piraci i myśleli, że cokolwiek mogą uzyskać swoimi paroma stateczkami pokroju Cobry, ale tak daleko od cywilizacji, praktycznie nie było szans na zagrożenie z ich strony. A szkoda. Bo większą groźbą dla jego życia było zanudzenie się na śmierć, niż dwa szwadrony zaprawionych w bojach piratów. Szczególnie, że nie był w okolicy sam. Wyrobisko odwiedził nie kto inny, jak sam komodor ekspedycyjnej flotylli i osobiście doglądał prac, samemu również dokładając się do ogólnej puli, siedząc za sterami swojego świeżo odmalowanego Pythona. Sporą pociechą dla dumy Shahbaza było to, że również siedział za sterami takiej maszyny, również jak wszystkie jego statki i okręty świeżo pokrytej lakierwm i na dodatek wybrane przez niego malowanie doskonale wtapiało się swą obsydianową czernią w mrok zacienionej przez gazowego giganta części pierścienia, jednocześnie błyskając w świetle górniczych laserów i potężnych reflektorów złotymi akcentami, podkreślającymi świetnie skrojoną przez architektów i inżynierów sylwetkę statku. Ale choć jego duma miała się tym lepiej im częściej musiał ratować innych limpetami, których zabrał odpowiedni zapas, to jednak praktycznie niekończące się wywody o wszelkich i jakże zmiennych tematach, mające miejsce na otwartym kanale głosowym, dobijały pilota. Shahbaz był figurą pełną sprzeczności. Z jednej strony nużyły go grupowe aktywności i gardził jednostkami jego zdaniem zbyt stadnymi, postrzeganymi przez niego jako niesamodzielne, z drugiej miał niesamowicie silne poczucie dumy, której nie mógł budować bez współudziału otoczenia, niejednokrotnie ratując z tarapatów właśnie te niesamodzielne jednostki. Ale to nie było to, co sprawiało mu największą radość. Uwielbiał wypuszczać się na samotne wyprawy, doświadczając absolutnie nieskończonej wolności, będąc wtedy panem wszystkiego co był w stanie objąć wzrokiem, a spojrzenie miał przenikliwe i horyzonty szerokie. Tygodniami i miesiącami nie pojawiał się w zamieszkanych systemach, by po długiej absencji przybyć do jakiegoś pozornie losowego miejsca, a na zapomnianej przez wszystkich stacji dostarczyć mapy gwiezdne setek i tysięcy systemów. A jednak tym razem dołączył do grupy. I teraz sam siebie na towarzystwo tej grupy skazał, a co za tym idzie i na słuchanie historyjek o kulawym wujku na kanale ogólnym, którego nie można było wyłączyć, ponieważ był to również kanał, na którym mogło się pojawić wołanie o pomoc. Brak dyscypliny również go bolał. Sam przez lata był wtłaczany w silnie hierarchiczne środowisko z zaprowadzony żelaznym porządkiem, którego nikt nie kwestionował, dlatego dryl jak ze spiżu był dla stosunków w grupie stanem domyślnym w jego mniemaniu, a to, że nauczył się ten karny system naginać, omijać i wykorzystywać do swoich celów, nie znaczyło, że nie był to dla niego ważny element życia.
- Melduję wysoki poziom zapełnienia ładowni. Zrzucam pozostałe limpety i obieram kurs na obszar operacji remontowo-naprawczej - rzucił na kanale ogólnym, przerywając komuś akurat w połowie puenty, w której miało się okazać, że wujek przez dwadzieścia lat kulał na nie tę nogę co trzeba.
Nie czekając na pozwolenie, a tym bardziej się go nie spodziewając, podleciał bliżej skupiska zaprzyjaźnionych statków i zrzucił im na głowy kilkanaście limpetów. Sam już nie chciał z nich korzystać, a oni skoro się świetnie bawili, to nie widział problemu w tym, żeby bawili się dłużej. Oczywiście nie miał nawet w połowie zapełnionej ładowni, ale miał już dość sterczenia w tym miejscu. Wkrótce opuścił pierścień i z ulgą powitał ciszę, jaką rozległa się z kanału głosowego, na jaki automatycznie przełączył go komputer, adekwatnie do zajmowanej pozycji w przestrzeni.
~~~~~~~~~~~~
- Zarządzam generalny przegląd "Gniewu Kolumba". Technicy mają sprawdzić każdy element w poszukiwaniu uszkodzeń strukturalnych, oznak zmęczenia materiału czy śladów po odkształceniach superkawitacyjnych.
- Sir, czy dostrzegł pan jakieś nieprawidłowości w zachowaniu statku, że wydał pan taką decyzję? To bardzo kosztowna operacja, która na dłuższy czas wyłączy okręt z użytkowania, a według mojej wiedzy taki przegląd został wykonany bezpośrednio przed dołączeniem do ekspedycji.
- Wydaje mi się, że wszystko jest w porządku, ale ostatnimi czasy o wiele częściej lądujemy na planetach z dość gęstą atmosferą i chcę się dowiedzieć które elementy okrętu cierpią na tym najbardziej. I wiem, że to pewnie nieopłacalne i że prawie na pewno w chwili obecnej nie istnieje żadne zagrożenie - dodał zanim droid zdążył to wytknąć. - Po prostu chcę wiedzieć więcej zanim coś się zepsuje.
- Tak jest, sir.
- Zajmij się tym, a potem się gdzieś schowaj, żeby cię nikt nie znalazł. I zaplombuj moją kajutę. Nikt nie może tam wchodzić. Skonstruuj wyraźne instrukcje dla techników, że żaden ma tam nawet pół palca nie włożyć. A potem w systemie wyokrętuj mnie z "Gniewu Kolumba" i na czas przeglądu wpisz "Szkarlatną Konstelację" jako okręt flagowy mojej grupy statków. Tam mają być wysyłane wszystkie wiadomości do mnie.
- Tak jest, sir.
W ten sposób jednostka klasy Krait Phantom na pewien czas stała się głównym okrętem użytkowanym przez Shahbaza. Słyszał o tych statkach wiele dobrego i teraz miał okazję sprawdzić jeden z nich przy pełnym obłożeniu zadaniami. Jednostka była zdecydowanie mniejsza od Anacondy, ale nie przeszkadzało mu to. Co więcej miało to swoje plusy, jak większa zwrotność, łatwiejsze lądowanie w terenie i tańsze utrzymanie. Jednak mniejszy napęd FSD, brak mikromyśliwca i ogólnie mniej przestrzeni na różne gadżety przypiekały zwoje mózgowe Shahbaza, gdy ten jechał windą na lądowisko. Ale przestało go to martwić gdy tylko zobaczył swój statek, bo uświadomił sobie, że ma bardziej naglący problem.
- Na Żywe Światło Gwiazd, natychmiast trzeba go przemalować...
Powiedział po chwili oniemienia. "Szkarłatna Konstelacja" była pomalowana na jasny, kremowy kolor z zielonymi akcentami i kwiecistymi wzorami. Pamiętał okazję na jaką nakazał przemalowanie statku na ten chory wzór, ale zdawało mu się, że już od dawna statek wrócił do jakichkolwiek innych barw. To było dawno, a tamta pilotka była głupia i już dawno o niej zapomniał, a kwiatki na kadłubie zostały. Pierwsze co zrobił po wejściu na pokład, to zaczął przeglądać oferty wzorów malowania. Zdecydował się na grafitową czerń z elementami żywej czerwieni, co pasowało do nazwy okrętu. Pobudzone włącznikami silniki mruknęły ciepło. Już zapomniał jakie to uczucie latać jednostkami, na których słychać z fotela pilota każdy ton zmiennej pracy napędu. A teraz miał okazję to sobie przypomnieć.
![[Obrazek: OgkgpKE.png]](https://i.imgur.com/OgkgpKE.png)