Husarska Kolonia

[TeddyPanda]

Dzień Dwieście Dziewiąty (ostatni) - Do Gwiazd

Gdy się ocknąłem ulewa wciąż nie ustępowała. Nie wiedziałem nawet czy na zewnątrz panuje noc czy dzień. Szaro bura aura spowiła wszystko dookoła jakby cała planeta chciała byśmy się stąd wynieśli. Wstałem z łóżka i spojrzałem na swoje opatrunki. Nie wiedziałem kto je zrobił, jednak byłem pod wrażeniem pomocy medycznej jaką ten ktoś mi udzielił. Obok leżał również wciąż śpiący Rene. Postanowiłem opuścić szpital tak cicho jak tylko się da.

Wszedłem do jadalni w głównym budynku, jednak w środku nie zastałem nikogo. Tak samo zresztą jak w sypialni swojej oraz Colon, w budynku przebywała jedynie Fitzgelard.



Moje serce napełniło przerażenie. Gdzie Colon i Valencia? Gdzie reszta ekipy?! 
Wybiegłem na zewnątrz i krzyknąłem.
- Valencia! Colon! Słyszycie mnie?!
Nie dostałem żadnej odpowiedzi.
- Hector jesteś tam?!
Po raz kolejny nic. Pobiegłem w stronę bramy do Koloni, a raczej do tego co nią kiedyś było. Mury zostały kompletnie zniszczone tak samo jak wieżyczki automatyczne. Optymizmem napawał jedynie fakt, że Wije najwyraźniej odeszły, a te które zostały były martwe bądź poważnie uszkodzone i niezdolne do działania.
- Tadek - Usłyszałem zmęczony głos Colon. Była przywalona gruzem, ale żyła - Tadek tutaj!
Usunąłem czym prędzej gruz pod którym była zasypana i przytuliłem ją mocno.
- Colon ty żyjesz! - powiedziałem uradowany
- Jak mnie nadal tak będziesz ściskać to długo to nie potrwa - odparła Tammy
Puściłem ją i w tej chwili zdałem sobie sprawę, że wciąż nie wiedziałem co się stało z Valencią. Tammy jakby czytając mi w myślach wskazała palcem na jeden z okopów na południu, który wciąż się ostał.
- Poradzisz sobie? - spytałem
- Po prostu muszę odpocząć Tadek - i zamknęła oczy
Pobiegłem w stronę okopu jednak po drodze zobaczyłem coś na czego widok niemalże zemdlałem, a było to kompletnie zwęglone ciało Hectora. Nie zatrzymałem się jednak i ruszyłem dalej. W okopie śpiącą i przemoczoną do cna Valencię. Żyła!

Zamiast ją budzić usiadłem obok niej i wszedłem w zdalne sterowanie Horyzontem. Oderwałem Anacondę od zbocza góry, a po okolicy rozległ się donośny huk startującego statku. Valencia otworzyła oczy.

- Co się dzieje? - wymamrotała rozglądając się na boki i sięgając do karabinu, gdy tylko zobaczyła, że jestem tuż obok niej uśmiechnęła się - a wiec żyjemy - szepnęła
- Żyjemy - potwierdziłem i pocałowałem ją
Chwilę później Horyzont zawisł nad naszymi głowami. Olbrzymi statek kosmiczny miał wiele funkcji, a jedną z nich był na przykład parasol.
- Co z pozostałymi?
- Hector i Misaki nie dali rady - stwierdziłem z goryczą
- A reszta?
- Duma Colon została chyba solidnie nadszarpnięta
Valencia zachichotała jednak po chwili powiedziała poważnie
- Uratowała nas wszystkich, ciebie, mnie. Do ostatku sił broniła dostępu Koloni.
- Elitarna, niebezpieczna, zawzięta Colon - szepnąłem chwytając Valencię za ramię po czym obróciłem Horyzont tak aby na miejsce w którym była Tammy również nie padało
- Jakiś ty miły Tadek! - usłyszałem jej krzyk
- Posiedźmy sobie tutaj jeszcze chwilę - powiedziałem do Valencii i przytuliłem się do niej
- No mi się nigdzie nie spieszy - odparła

Kilka godzin później odprawiliśmy krótką ceremonię pogrzebową dla Hectora i Misaki. Ich sarkofagi spoczeły w grocie obok Neko i Gabeli, a gdy już skończyliśmy postanowiliśmy solidnie zamurować wejście do mauzoleum tak aby nigdy w przyszłości nie zostało splądrowane.  Następnie Horyzont wylądował zgrabnie na dziedzińcu a my zaczęliśmy transportować do środka wszystkie moduły oraz montować je na statku.



Gdy skończyliśmy z radością usiadłem na fotelu pilota i sprawdziłem wszystkie systemy. Horyzont był sprawny i gotowy do lotu, ikonka FSD zaświeciła się na zielono i oznajmiła, że napęd nadświetlny działała bez zakłóceń, sensory podały pozycję okrętu, a moduł podtrzymywania życia zaczął pompować do środka tlen.

- Wszystko działa! - powiedziałem ucieszony
- Jesteś pewien? - przezornie spytała Colon, która siedziała na fotelu drugiego pilota
- Tak! Valencia chodź!
Dziewczyna, słusznie wykonała polecenie. Chwyciłem ją mocno w talii wiedząc co za chwile nas czeka.
- Uważaj na przeciążenie - szepnąłem jej do ucha - Rene Gotowy?
- Cały czas - powiedział McClain z fotela drugiego pilota
- A Fitzgerald?
Marina, którą zatargaliśmy na pokład wraz z całym łóżkiem leżała na tyłach mostka.
- Tak Tadek, dzięki, że spytałeś.
- Zanim wystartujemy muszę zrobić jeszcze jedną rzecz - powiedziałem bardziej do siebie niż do reszty ekipy - połączyć się z Quarionem

Po chwili na szybie statku pojawiła się wielka twarz Cmdra Quariona. Jak zawsze siedział on w barze otoczony tym razem trzema panienkami.
- Siemasz Quarion! - zawołałem
- Elo Teddy - odparł i zauważyłem, że jest lekko wstawiony. Typowy Quarion w swoim naturalnym stanie.
- Jak tam Black Jack? Zrobiłeś to o co prosiłem?
- Jasne! Przy okazji przemalowałem go na różowo! - powiedział Quarion po czym parsknął śmiechem - spodoba się Valencii!
- Co?
- No sam zobacz!
Quarion pokazał mi zdjęcie różowego Black Jacka, z którym zrobił sobie selfie. Jego twarz na zdjeciu wyglądała jakby był w siódmym niebie.
Valencia roześmiała się.
- Psikus Tadek!
- Czy tobie do reszty odbiło Quarion? Jak wrócimy to ma tego nie być do cholery!
- Wrzuć na luz! - wtrąciła Valencia
- No właśnie - dodała Colon
- Kiedy będzie z powrotem? - zmienił temat Quarion 
- W tej sprawie dzwonię, jesteśmy gotowi do lotu!
- Extra! - rzucił Quarion - będziesz czegoś potrzebować?
W zasadzie chodziło tylko o jedna rzecz.
- Quarion - powiedziałem powoli - Masz zorganizować taką balangę jakiej na Maskelinie w życiu nie widzieli. Weźmiesz najlepszy alkohol, najlepsze panienki i tyle kokosu ile tylko zdołasz unieść czy to jasne? Kiedy któryś Husarz odkręci kran w kiblu to ma się z niego lać Laviańska brandy rozumiesz!?
- A kredyty? - spytał roztropnie Quarion
- Walić kredyty - odparłem
- Dobra ogarnę - rzekł Quarion
- Dzięki! Do zobaczenia w domu!
Rozłączyłem się.
- No to co ludzie? Lecimy na imprezę?
Na mapie galaktyki zaplanowałem trasę lotu po czym oderwałem Horyzont od powierzchni planety. Przez chwilę lecieliśmy łagodną trajektorią w górę tak by po raz ostatni rzucić okiem na Wzgórze Pand i Husarską Kolonię, a następnie zmieniłem kąt na ostrzejszy by ustawić się w stronę gwiazdy, do której mieliśmy wykonać skok.
- Gotowa? - szepnąłem jeszcze raz do Valencii
- Gotowa - odpowiedziała
Włączyłem napęd FSD i przyspieszyłem.
- Tylko się nie przestraszcie przyjaciele, wskakujemy do witchspace! - powiedziałem podniesionym głosem - a zwłaszcza ty - dodałem cicho.
Nastąpiło odliczanie.
5...4...3...2...1...

Koniec