Husarska Kolonia

[TeddyPanda]

Dzień Sto Czterdziesty Siódmy - Śmierć

Na zewnątrz szalała burza z piorunami, dlatego większość z nas postanowiła przeczekać ulewę w środku bazy. Colon nie odzywała się ani do mnie, ani do Valencii, Neko i Gabeli. Nasz wypad Anacondą naprawdę ją wkurzył i gdy tylko wróciliśmy do Kolonii zrobiła taką wielką awanturę, że zadzwonili do nas nasi sojusznicy z Tailor Mesy z zapytaniami cóż to za echo dobiega do nich z gór. 

Dobiegł nas sygnał alarmowy. Kolejny atak i to znowu był Rój. Cztery olbrzymie Wije nadeszły z zachodu i kierowały się wprost ku naszym umocnieniom.



Przekląłem na myśl, że znowu przyjdzie nam walczyć w takich warunkach. Maszyny wybierały zawsze najlepszą pogodę na atak. Zebrałem ludzi.

- Wiecie z czym mamy do czynienia - powiedziałem żołnierskim tonem gdy wszyscy skupili się okół mnie obserwując holograficzna reprezentację jednostek wroga - Jak zwykle dzielimy się na dwie grupy. Colon dowodzisz grupą przy północnym wale.
Colon bez słowa skinęła głową.
- Neko muszę ci tłumaczyć jak z tego korzystać? - spytałem unosząc w górę karabin blasterowy
- Luzik ziąą! - zaciągnął
- To nie jest zabawa Neko - przestrzegłem
- Dam radę wyluzuj! - odpowiedział biorąc ode mnie karabin
- Dobra. Valencia, Samantha i Gabela idą ze mną na południowy mur, pozostali ustawiają się na północy wraz z Colon. Jakieś pytania?
Nastąpiła chwilowa cisza.
- W takim razie powodzenia!
Ruszyliśmy przez deszcz, która z minuty na minutę stawał się coraz bardziej rzęsisty. Cztery wielkie wije już kierowały się w stronę korytarza, który prowadził na dziedziniec. Wiedziałem, że w przypadku maszyn drewniane pułapki, które tam postawiliśmy na niewiele się zdadzą.

W końcu doszliśmy do bramy i zajęliśmy pozycje w standardowym szyku. Chwilę później maszyny wkroczyły na dziedziniec.

- Ognia! - krzyknąłem.
Dziedzieniec zasypał strumień pocisków, wije odpowiedziały pięknym za nadobne i rozpoczęła się gorączkowa wymiana ognia. Na szczeście maszyny, chociaż potężne i wytrzymałe prowadziły bardzo nieskuteczne ostrzał za pomocą zamontowanych na swoich pofałdowanych grzbietach minigunów i dział blasterowych. 
- Argh! - krzyknęła Gabela - Dostałam!
- Żyjesz?! - spytałem przez radio chowając się na chwile w okopie.
- Tak to tylko niegr... Och!
I sygnał z radia został przerwany.
- Szybko niech ktoś sprawdzi co z nią jest!
- Zrozumiałam! - powiedziała Valencia.
Po chwili pierwszy z Wijów został zniszczony. Pod naporem pocisków jego metalowy łeb wydał z siebie jedynie zawodzące gwizdniecie i odpadł przetaczając się kilka metrów od upadającego cielska.
- Jest nieprzytomna - usłyszałem ponownie głos Valencii - dostała dwie kulki.
- Zabieraj ją stąd do szpitala! - poleciłem
Następnie przez radio wrzasnęła Colon.
- Rene też oberwał! Idę do niego.
Cholera robi się nieciekawie - pomyślałem - minęły może dwie minuty a ja już straciłem połowę ludzi.
Tymczasem maszyny dosłownie rozpruwały nasze umocnienia. Z każdą chwilą stawaliśmy się coraz bardziej narażeni na atak wroga. Na szczęście wtedy padł kolejny Wij.
- Dobrze! Została dwójka, rozwalcie te cholerne konserwy! - ryknąłem do komunikatora.
Trzeci wij zapiszczał i padł.
- Ten jest mój! - zawołał ucieszony Neko
- Brawo! - pogratulowałem mu - Jeszcze jeden i idziemy zajarać dżointa!
Ostatni z Wijów był wyraźnie większy od pozostałych, a ponadto posiadał niezwykle zabójczą broń laserową. Wyraźnie rozjuszony utratą swych kompanów ruszył do przodu wprost w krzyżowy ogień.
- Rozwalcie go! O jasna cholera!
Wij wypuścił kolejną salwę jednak nie ze swojej głównej broni, a z umieszczonego gdzieś między fałdami stali granatnika. Pociski poszybowały przez dziedziniec i uderzyły w prosto w miejsce gdzie stała Samantha. Eksplozja dosłownie rozszarpała jej ciało. 
- Tadek co się dzieje?! - spytała przez radio przerażona Valencia, która nie zdążyła jeszcze wrócić na pole walki.
Przez chwilę stałem jak wryty spoglądając w miejsce gdzie jeszcze przed chwilą była Samantha. Granaty wpadły prosto do jej okopu. Nie miała żadnych szans.
- Tadek?
Poczułem ostry ból na ramieniu, dostałem kulkę i dopiero wtedy zrozumiałem, że przez dobrą chwilę byłem całkowicie odsłonięty. Schowałem się za worki z piaskiem.
- Jasna cholera, Samantha oberwała.
- Jak poważnie?
- Nie żyje.
Valencia przeklęła jak nigdy wcześniej. Przez chwilę pomyślałem, że rozmawiam z Colon.
- Już do ciebie idziemy.
Okazało się jednak, że pomoc nie była potrzebna. Laserowy Wij pod wpływem ognia z wieżyczek w końcu padł na ziemię i zamarł. Bitwa była wygrana.
- Nie ma takiej potrzeby - powiedziałem i ruszyłem do miejsca, w którym była Samantha. Jej ciało leżało w kałuży krwi i było zupełnie martwe, jednak obrażenia i ułożenie zwłok wskazywały, że żyła jeszcze chwilę po eksplozji, która rozczłonkowała ją odrywając ręce i nogi od tułowia. To był naprawdę makabryczny widok.

Chociaż byłem już dość długo oficerem TWH nawet podczas wojny z Dark Armadą nie straciłem żadnego człowieka, tak samo jak nigdy wcześniej nikt nie zginął pod moim dowództwem. Samantha była pierwsza.

- Szlag by to - westchnąłem.

Czy jednak mogłem jakoś ją uratować? Czy miałem jakiś wpływ na to co się właśnie stało. Mimo, że otwarcie przyznawałem, że nie lubię Samanthy była ona cennym ogniwem naszej małej społeczności. Ale czy martwiłem się o nią tak samo jak o Valencię, którą za wszelka cenę chciałem chronić? Dałem jej w ręce krótką broń wiedząc, że nie umie się nią posługiwać, że będzie bardzo narażona na atak wroga kiedy Valencia ze swoją snajperką zawsze była na bezpiecznej odległości. Być może miała rację mówiąc, że wcale nie chcę jej zabierać z tej planety i najchętniej zostawił bym ją tutaj na pastwę losu.

Nie wiem.

Deszcz zmył krew z jej twarzy i po raz pierwszy zdałem sobie sprawę, gdyby nie oko byłaby naprawdę ładną kobietą jak na swój wiek. Nie jedna młoda dziewczyna chciałby się starzeć tak jak ona. 

- Tadek jesteś tu potrzebny! - usłyszałem głos z radia
- Co?
- Gabela i Rene - powiedziała Valencia - musisz im pomóc!
Przypomniałem sobie, że w szpitalu wciąż była dwójka rannych, która bez mojej pomocy straci życie! Puściłem się biegiem w stronę osady, zostawiając za sobą martwe ciało.