Husarska Kolonia

[TeddyPanda]

Dzień Trzydziesty - Uciekinierka

Odcinek ten, nieco ostrzejszy () jest oficjalnie dedykowany stale śledzącemu losy Kolonii Cmdrowi Quarionowi!

Dzisiaj mija pełny miesiąc od katastrofy Horyzontu, chociaż czasami łapię się na tym, że przestałem nazywać ten wypadek "katastrofą" bądź "zderzeniem", a zacząłem używać pojęć takich jak "przybycie", "lądowanie", a czasami nawet "zamieszkanie". Przyzwyczaiłem się do życia w koloni i coraz mniej mam ochotę wracać do HR. Życie tutaj toczy się w zupełnie inny sposób. Gdy tylko pierwsze promyki słońca skąpią wyniosłe szczyty Wzgórza Pand w ciepłych barwach czerwieni i pomarańczy, gdy usłyszę śpiew ptaków, harce budzących sie do życia insektów, doniosły tupot stad wędrownych mawołów, które często przemierzają tę okolicę w poszukiwaniu źródeł wody i pożywienia, gdy tylko otworzę oczy i przywita mnie przyjemny wiatr jak gdyby spadający na mnie od strony gór niczym ciepła lawina. Gdy tylko doglądnę roślin, sprawdzę kolor ich liści i dojrzę owoców by upewnić się, że wzrastają prawidłowo albo nie daj boże nie chorują! Gdy tylko przywitam Colon, pogodzony z faktem, że mogę liczyć jedynie na jej przyjaźń, lecz z drugiej strony ciesząc się z jej towarzystwa. Gdy tylko wieczorem pozwolę sobie na chwilę zadumy i spojrzę w gwiazdy wiedząc, że gdzieś tam, daleko są wszyscy, których kiedykolwiek znałem, wszyscy, których lubiłem i szanowałem, że jednym z tych błyszczących na niebie punkcików jest HR 8444, kolejnym być może Sol, Achenar, Syriusz czy Eranin, w którym przyszedłem na świat, i w którym na krążącej w tym systemie przepięknej planecie Azeban wciąż żyła moja rodzina.

Gdy tylko przemierzę myślami całą przeszłość i wrócę do wydarzeń z dawnych czasów. Młodzieńcze lata spędzone na Azeban, dyplom akademii medycznej, porzucenie kariery by zostać jednym z niezależnych pilotów, kupno pierwszego Sidewindera, wstąpienie do Imperium, powstanie Husarii, założenie własnej wytwórni filmowej na stacji Maskalyne Vision, gdy tylko zamknę oczy i położę się do snu zdam sobie sprawę, że tutaj, na tym obcym, zapomnianym świecie, w końcu odnalazłem spokój i odpoczynek, a także być może jeszcze coś.

Kiedy po kolejnym ciężkim dniu pracy, bez powodzenia starałem się nieco zrelaksować usłyszałem głośny pisk mojego podręcznego interkomu.

- Halo?! Czy ktoś mnie słyszy ?! Błagam, czy ktokolwiek jest na tej linii?! - wrzeszczał zdyszany głos w słuchawce.
- Tak słyszymy cię - odpowiedziałem - z tej strony placówka The Winged Hussars. Nie zbliżaj się do wejścia bez pozw...
Głos przerwał mi zanim dokończyłem zdanie.
- Błagam wpuśćcie mnie! Nie mam już sił, są tuż za mną! 
Wyszedłem na zewnątrz i skierowałem się w stronę północnej bramy, jednak nikogo nie zauważyłem. Na wszelki wypadek przywołałem też Colon.
- Czuję, że będziemy mieli kłopoty - powiedziałem cicho do Colon zasłaniając mikrofon, po czym już normalnym tonem wycedziłem - Ktoś cię ściga? Kim oni są?
- Nie wiem! - wrzeszczał rozpaczliwie głos - dopiero się wybudziłam!
Spojrzałem porozumiewawczo w stronę swojej towarzyszki. Jej mina mówiła wyraźnie: "Rób jak uważasz, ale jeśli to pułapka, to cię zabiję".
- Dobra! Kieruj się na wschód przez puszczę aż pomiędzy klifami dostrzeżesz mury i linię okopów. W razie konieczności osłonimy cię ogniem!



Przez chwilę na linii panowała cisza, jednak po kilku minutach na skraju horyzontu dostrzegłem niewielką, lecz szybko powiększającą się sylwetkę.
Wtedy pierwszy raz ją zobaczyłem. 
- Rany boskie, jaka laska - wyszeptałem z braku laku do Colon
Colon skrzywiła się momentalnie, lecz gdy wychyliła się zza muru w moment zrozumiała, że nie chodzi mi o nią, a biegnącą w naszą stronę dziewczynę. 
Była młodą, długowłosą brunetką o pięknej buzi i wielkich atrybutach (choć jestem pewien, że Cmdr Quarion znalazłby dosadniejsze określenie), zrobiłem szybkie porównanie zerkając raz po raz na uciekinierkę i Tammy. Po chwili researchu wynik rywalizacji był jasny. Ta dziewczyna miała większe. Była też drobna, zadbana i opalona.

Przez chwilę niczym w zwolnionym tempie obserwowałem jej bieg w naszą stronę. W górę i w dół, w górę i w dół. To było coś pięknego. Widok ten oczarował mnie tak, że przestałem odbierać inne sygnały płynące z zewnątrz i skupiłem się tylko na tych dwóch. Przynajmniej, aż do momentu, w którym nie poczułem piekącego bólu poniżej pleców.

To Colon zasadziła mi solidnego kopniaka w tyłek budząc mnie z transu.
- Ty cholerny zboku, nie widzisz?! Strzelaj!

Ocknąłem się i zauważyłem przed sobą grupę piratów. Byłem zdezorientowany, jakbym dosłownie przed chwilą obudził się z głębokiego snu, lecz na szczęście udało mi się w miarę szybko pozbierać. Przymierzyłem i wycelowałem. Jeden strzał, jeden kill. Schowałem się za osłonę, by naładować broń walcząc jednocześnie z palącą rządzą oświadczenia się naszej nowej koleżance. 

Wyskoczyłem zza worków z piaskiem po raz kolejny. Miałem dzisiaj cela, to trzeba przyznać, ponieważ ponownie tylko jeden pocisk wystarczył, a ja zanotowałem kolejnego headshota.



- Teraz będzie się popisywał - warknęła Colon.
Trzeci bandyta rzucił się do ucieczki, a ja niesiony adrenaliną ruszyłem w pogoń.

Po chwili było po wszystkim. Co prawda ostatni z piratów potrzebował aż sześciu celnych trafień, by ostatecznie paść martwy na ziemię zdecydowałem jednak zataić ten fakt zarówno przed Tammy jak i przed nowo poznaną dziewczyną. Oficjalna wersja zdarzeń brzmi więc:

- Bułka z masłem - wyszczerzyłem zęby do czekających przy umocnieniach dziewczyn - trzy strzały, trzy fragi! To ciągłe ratowanie ci życia robi się powoli nudne Tammy! - spojrzałem na nią z jednoczesną satysfakcją i błaganiem.
Tammy otworzyła usta i już widziałem, że chce wygłosić typowy dla siebie komentarz o moich zdolnościach na polu bitwy. I nagle stało się to czego nigdy bym od niej nie oczekiwał. Zmieniła zdanie.
- Ach tak - wycedziła przez zęby - po raz kolejny ci się to udało. 
Zwróciłem się do Uciekinierki, która stała tuż obok.
- Nazywam się Peter, ale znajomi wołają na mnie Terminator! A Ty?
Spostrzegłem, że dziewczyna już dłuższego czasu powstrzymuje ochotę rzucenia mi się na szyję, w końcu to zrobiła, a ja poczułem na klatce piersiowej coś przyjemnie miękkiego.
- Nana - wyszeptała dziewczyna - Nana Valencia.
- Dziękuję - powiedziałem
Zachichotała wyraźnie próbując odgadnąć co mam na myśli.
- Cała przyjemność po mojej stronie Peter.
Jednak moje oczy skierowane były w kierunku Tammy, która jak miałem wrażenie pierwszy raz naprawdę szczerze się do mnie uśmiechała. Po chwili odwróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku bazy. 
- Traktuj to jako gest przyjaźni - powiedziała cicho przez interkom - ale to jedyny i ostatni raz, kiedy publicznie robię z siebie kretynkę
Nie odpowiedziałem co Tammy uznała najwyraźniej za zgodę, ponieważ po chwili ciszy rozłączyła się
- Ta twoja znajoma - zagadnęła Valencia - kim ona dla ciebie jest?
Teraz już w stu procentach wiedziałem. Nie zwalniając uścisku, w którym tkwiliśmy stwierdziłem z pełnym przekonaniem.
- To dobra przyjaciółka, ale nic więcej.
Tak. Tammy była naprawdę świetną przyjaciółką. Postanowiłem, że jeśli to wszystko przetrwamy pomogę jej i jej rodzinie stanąć na nogi, a być może nawet zaproszę do HR 8444. Za kredyty, które zdobyłem w czasie swych niezliczonych przygód i wypraw mogłem bez problemu zapewnić im wszystko czego by tylko zapragnęli.
O ile przetrwamy.