14.03.2017, 17:49 UTC
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 14.03.2017, 17:59 UTC przez TeddyPanda.)
Dzień Dwieście Pierwszy - Krajobraz po burzy
Bzyczenie setek mechanicznych owadów wwiercało mi się w umysł i już wkrótce nie słyszałem niczego innego oprócz przeraźliwego trzepotu ich skrzydeł oraz strasznego pisku dobiegającego się gdzieś z wnętrza korony cierniowej. Wychyliłem się zza swojej pozycji obronnej i oddałem strzał z karabinu blasterowego. Strumień energetycznych pocisków zasypał pole bitwy, jednak żaden z nich nie był celny. Neko krył się tuż obok mnie i gdy tylko schowałem się by naładować karabin wstał i oddał długą serię z miniguna, jednak gdy miał się schylić jego czaszka dosłownie eksplodowała trafiona olbrzymim pociskiem wystrzelonym przez jedngo z Kosiarzy.
- Nie! - krzyknąłem patrząc jak ciało przyjaciela bezwładnie pada na ziemię - Nie, cholera, tylko nie on!
To co przed chwilą było moim najlepszym kumplem w Koloni teraz zmieniło się w paskudną, czerwoną plamę. Patrzyłem przez chwilę na zwłoki nie rozumiejac co sie stało.
- Tadek! - ryknęła Colon gdzieś zza moich pleców.
Po chwili zobaczyłem jak Marina, która stała nieopodal również pada na ziemię. Kule dosłownie zwaliły ją z nóg.
- Cholera, cholera, cholera.
Dostałem dwie kulki ale pulsująca w żyłach adrenalina sprawiła, że nie poczułem bólu, co więcej nawet zbytnio o tym nie myślałem. Parłem jedynie do przodu by chwycić w ręce miniguna. Gdy tylko dobyłem broni wyskoczyłem zza osłony i zacząłem pluć we wroga ołowiem sprawiajac, że minigun zaskwierczał, przegrzał się i zatrzymał. Jeden z kosiarzy nie wytrzymał ostrzału i eksplodował. Gdy tylko wybuch rozerwał go na strzępy spostrzegłem biegnącą w strone statku Gabelę. Dziewczyna przeklinała z wściekłością wypuszczajac kolejne serie z karabinu, jednak jeden z Kosiarzy nagle skierował swoją lufę w jej kierunku. Pocisk przebił jej serce i zginęła na miejscu.
- To twoja wina Tadek! - krzykneła
Obudziłem się.
Na dworze szalała burza z piorunami, a świst wiatru przetaczającego się miedzy górami brzmiał jak przerażający śpiew tysięcy umęczonych dusz. Piekielny orszak umarłych biegł po niebie porywając ze sobą nieostrożnych wędrowców, którzy przez przypadek stanęli na jego drodze.
Zapaliłem małą lampkę i syknąłem z bólu. Dopiero teraz przypomniałem sobie, że kilka godzin wcześniej dostałem kulkę. Spojrzałem na wciaż śpiącą Valencię, jej twarz cała pokryta była brudem i zaschniętymi łzami. Połżyłem dłoń na jej odsłoniętym policzku i przez chwilę patrzyłem jak oddycha.
Zbliżał się świt, chociaż burza nie pozwalała słońcu przedostać się na powierzchnię. Może to i dobrze? Ruszyłem przed siebie nie zważajac na to, że w krótką chwilę byłem już przemoczony do cna. Szpital znajdował się tuż przy centralnym, małym wzgorzu, który był też naturalną obroną dla naszej bazy. Pchnąłem drzwi, wszedłem do środka i zapaliłem światło. Szpital miał tylko jednego pacjenta.
- Marina - powiedziałem
Młoda kobieta widocznie przez całą noc nie zmrużyła oka, bo patrzyła na mnie z miną jakby czekała na ten moment od kilku godzin
- Wiem, co chcesz mi powiedzieć - szepnęła - powinnam ci chyba podziękować, no i przeprosić - dodała.
- Za co? - spytałem zbliżając się do łóżka, na których leżała nieruchomo
- Za uratowanie życia - Marina spojrzała mi prosto w oczy - Zwłaszcza po tym jaka wobec was byłam. Tak bardzo mi przykro.
Dziewczyna wydawała się być szczera, jej twarz co prawda zdobił grymas spowodowany bólem, jednak oczy nigdy nie kłamały, a nawet jeśli to jakie to miało teraz znaczenie?
- To drobiazg - odparłem
- Czy dam radę jeszcze... No wiesz - zaczęła niepewnie jakby obawiając się mojej odpowiedzi
- Stanąć na nogi? - dokończyłem pytanie za nią
- Tak, stanąć na nogi. Nie czuję w ogóle swojego ciała Tadziu - szepnęła rozpaczliwie
Położyłem dłoń na jej czole. Dziewczyna pociła się intensywnie.
- Kula przeszła przez kręgosłup - stwierdziłem doktorskim tonem - całkowity paraliż jest uleczalny, ale na pewno nie tutaj.
- Och a tam skąd pochodzisz? - spytała podniecona
- Owszem, jak większość urazów. A teraz śpij Marina, to wszystko wkrótce się skończy. Obiecuję, że pewnego dnia ponownie staniesz na nogi.
I zwróciłem się w stronę drzwi do drugiej sekcji szpitala, jednak gdy miałem już nacisnąć klamkę przygotowany na nieprzyjemny widok jaki miał mnie zaraz spotkać usłyszałem ze sobą ponownie głos dziewczyny.
- Tadek mogę cię o coś prosić?
Odwróciłem się na pięcie i puściłem do Mariny pytające spojrzenie.
- Tak?
- Proszę zabierz mnie stąd! Nie chcę leżeć w tym szpitalu jak jakieś warzywo!
Przez chwilę oceniałem jej stan i to czy będę w stanie w pojedynkę przetransportować ją do kwatery wewnątrz bazy.
- Jasne - odparłem po czym z trudem wziąłem dziewczynę na ręce.
Wyszedłem na zewnątrz przekraczając pola uprawne kopniakiem otworzyłem drzwi do głównego budynku. Po chwili byliśmy już w pokoju Mariny. Położyłem ją na łóżku i przykryłem kołdrą.
- Dziękuję - powiedziała ponownie
- Nie ma sprawy.
Z powrotem ruszyłem w stronę szpitala gdzie poprzedniej nocy zostawiliśmy zwłoki naszych towarzyszy. Gdy tylko zobaczyłem dwa ciała osób, które jeszcze kilka dni wcześniej były moimi przyjaciółmi łzy spłynęły mi po twarzy, a serce przepełnił ból.
- Już sobie nie zajaramy nie? - rzekłem schylając się do Neko, ale nie mogąc patrzeć na jego zmasakrowaną czaszkę
Zamiast tego spojrzałem na Gabelę. Oczy dziewczyny były zamknięte i wyglądała jakby wcale nie umarła, a jedynie zapadła w głęboki sen. Była jeszcze taka młoda, tyle życia miała przed sobą, tyle wspaniałych rzeczy czekało ją po powrocie do bańki. Gdyby tylko nie te cholerne mechanoidy już wkrótce prowadziła by szczęśliwe życie w HR 8444. Gdyby tylko nie umarła.
Chwyciłem ciało Neko na plecy i ruszyłem w stronę groty z sarkofagami na południowej ścianie wzgórza. Złożyłem jego ciało do grobu, a następnie to samo zrobiłem z Gabelą. Gdy w końcu usiadłem zmęczony przed wejściem do mauzoleum zobaczyłem idącą w moją stronę Valencię.
- Pochowałeś ich? - spytała smutno
- Tak - szepnąłem chowając głowę w dłoniach
Dziewczyna usiadła obok mnie i oparła się o ścianę
- Trzeba będzie odprawić im pogrzeb - powiedziała
Odwróciłem do niej głowę, po twarzy spływały jej łzy
- Zwaliliśmy - stwierdziłem po chwili milczenia - mogliśmy to lepiej zaplanować
- Nikt nie jest niczego winien - odparła ostro Valencia
Po chwili do groty zaczęli schodzić się pozostali koloniści. Pierwsza przyszła Tammy, jednak nie odezwała się ani słowem za co byłem jej wdzięczny. Tuż za nią szedł Rene z miną, która wskazywała, że wciąż nie docierało do niego co się właściwie stało. Na samym końcu byli Hector i Misaki, którzy płakali jak bobry i pocieszali się nawzajem w coraz bardziej absurdalny sposób.
Zebraliśmy się tutaj aby pożegnać dwójkę naszych towarzyszy, kolonistów, przyjaciół - powiedziałem stojąc nad dwoma zamkniętymi już sarkofagami - pomimo, że już nigdy nie zobaczymy ich uśmiechniętych twarzy pamięć o nich nigdy w nas nie zagaśnie.
Valencia dołączyła do grupy najmocniej płaczących.
- Ona była taka młoda! - wymamrotała przez łzy
Każdy z nas wiedział na co się pisze kiedy dołączał do tej grupy, dlatego tym bardziej nie możemy się poddać. Musimy dać z siebie jeszcze więcej aby wrócić bezpiecznie do domu. Taki był nasz cel od samego początku.
- Dobrze prawisz Tadek.
Dziękuję Colon. Chciałbym Was prosić nie jako przywódca tej koloni, a jako przyjaciel. Nie pozwólcie by ich śmierć poszła na marne! To jeszcze nie czas na opłakiwanie zmarłych, wciąż tu jesteśmy, wciąż walczymy! Pozostańcie silni i dajcie z siebie wszystko co najlepsze! Za bezpieczny powrót do domu i za Husarską Kolonię!
- Za Husarską Kolonię! - krzyknęła Colon
- Za Kolonię! - dołączyła do niej Valencia
Po chwili pojawiły się głosy pozostałych
Za Kolonię! Za Kolonię!
- A teraz jazda ludzie! Wracamy do domu! I to już niedługo!
Zostałem sam by przez chwilę popatrzeć jeszcze na zamknięte sarkofagi. nagle przypomniałem sobie, że mam coś przy sobie. Wyciągnąłem z zewnętrznej kieszeni swojego płaszcza dużego, zrobionego przez Neko dżointa.
- Tym razem ja pierwszy Przyjacielu! - powiedziałem po czym ściągnąłem trzy buchy i położyłem skręta na sarkofagu - reszta dla Ciebie Stary
Przez chwilę wydawało mi się jakby ktoś faktycznie zaciągnął się spoczywającym na grobie skrętem.
- Zawsze będę o Tobie pamiętać, żegnaj.
Wszedłem w galnet i znalazłem piosenkę, która powinna się mu spodobać.
Bzyczenie setek mechanicznych owadów wwiercało mi się w umysł i już wkrótce nie słyszałem niczego innego oprócz przeraźliwego trzepotu ich skrzydeł oraz strasznego pisku dobiegającego się gdzieś z wnętrza korony cierniowej. Wychyliłem się zza swojej pozycji obronnej i oddałem strzał z karabinu blasterowego. Strumień energetycznych pocisków zasypał pole bitwy, jednak żaden z nich nie był celny. Neko krył się tuż obok mnie i gdy tylko schowałem się by naładować karabin wstał i oddał długą serię z miniguna, jednak gdy miał się schylić jego czaszka dosłownie eksplodowała trafiona olbrzymim pociskiem wystrzelonym przez jedngo z Kosiarzy.
- Nie! - krzyknąłem patrząc jak ciało przyjaciela bezwładnie pada na ziemię - Nie, cholera, tylko nie on!
To co przed chwilą było moim najlepszym kumplem w Koloni teraz zmieniło się w paskudną, czerwoną plamę. Patrzyłem przez chwilę na zwłoki nie rozumiejac co sie stało.
- Tadek! - ryknęła Colon gdzieś zza moich pleców.
Po chwili zobaczyłem jak Marina, która stała nieopodal również pada na ziemię. Kule dosłownie zwaliły ją z nóg.
- Cholera, cholera, cholera.
Dostałem dwie kulki ale pulsująca w żyłach adrenalina sprawiła, że nie poczułem bólu, co więcej nawet zbytnio o tym nie myślałem. Parłem jedynie do przodu by chwycić w ręce miniguna. Gdy tylko dobyłem broni wyskoczyłem zza osłony i zacząłem pluć we wroga ołowiem sprawiajac, że minigun zaskwierczał, przegrzał się i zatrzymał. Jeden z kosiarzy nie wytrzymał ostrzału i eksplodował. Gdy tylko wybuch rozerwał go na strzępy spostrzegłem biegnącą w strone statku Gabelę. Dziewczyna przeklinała z wściekłością wypuszczajac kolejne serie z karabinu, jednak jeden z Kosiarzy nagle skierował swoją lufę w jej kierunku. Pocisk przebił jej serce i zginęła na miejscu.
- To twoja wina Tadek! - krzykneła
Obudziłem się.
Na dworze szalała burza z piorunami, a świst wiatru przetaczającego się miedzy górami brzmiał jak przerażający śpiew tysięcy umęczonych dusz. Piekielny orszak umarłych biegł po niebie porywając ze sobą nieostrożnych wędrowców, którzy przez przypadek stanęli na jego drodze.
Zapaliłem małą lampkę i syknąłem z bólu. Dopiero teraz przypomniałem sobie, że kilka godzin wcześniej dostałem kulkę. Spojrzałem na wciaż śpiącą Valencię, jej twarz cała pokryta była brudem i zaschniętymi łzami. Połżyłem dłoń na jej odsłoniętym policzku i przez chwilę patrzyłem jak oddycha.
Zbliżał się świt, chociaż burza nie pozwalała słońcu przedostać się na powierzchnię. Może to i dobrze? Ruszyłem przed siebie nie zważajac na to, że w krótką chwilę byłem już przemoczony do cna. Szpital znajdował się tuż przy centralnym, małym wzgorzu, który był też naturalną obroną dla naszej bazy. Pchnąłem drzwi, wszedłem do środka i zapaliłem światło. Szpital miał tylko jednego pacjenta.
- Marina - powiedziałem
Młoda kobieta widocznie przez całą noc nie zmrużyła oka, bo patrzyła na mnie z miną jakby czekała na ten moment od kilku godzin
- Wiem, co chcesz mi powiedzieć - szepnęła - powinnam ci chyba podziękować, no i przeprosić - dodała.
- Za co? - spytałem zbliżając się do łóżka, na których leżała nieruchomo
- Za uratowanie życia - Marina spojrzała mi prosto w oczy - Zwłaszcza po tym jaka wobec was byłam. Tak bardzo mi przykro.
Dziewczyna wydawała się być szczera, jej twarz co prawda zdobił grymas spowodowany bólem, jednak oczy nigdy nie kłamały, a nawet jeśli to jakie to miało teraz znaczenie?
- To drobiazg - odparłem
- Czy dam radę jeszcze... No wiesz - zaczęła niepewnie jakby obawiając się mojej odpowiedzi
- Stanąć na nogi? - dokończyłem pytanie za nią
- Tak, stanąć na nogi. Nie czuję w ogóle swojego ciała Tadziu - szepnęła rozpaczliwie
Położyłem dłoń na jej czole. Dziewczyna pociła się intensywnie.
- Kula przeszła przez kręgosłup - stwierdziłem doktorskim tonem - całkowity paraliż jest uleczalny, ale na pewno nie tutaj.
- Och a tam skąd pochodzisz? - spytała podniecona
- Owszem, jak większość urazów. A teraz śpij Marina, to wszystko wkrótce się skończy. Obiecuję, że pewnego dnia ponownie staniesz na nogi.
I zwróciłem się w stronę drzwi do drugiej sekcji szpitala, jednak gdy miałem już nacisnąć klamkę przygotowany na nieprzyjemny widok jaki miał mnie zaraz spotkać usłyszałem ze sobą ponownie głos dziewczyny.
- Tadek mogę cię o coś prosić?
Odwróciłem się na pięcie i puściłem do Mariny pytające spojrzenie.
- Tak?
- Proszę zabierz mnie stąd! Nie chcę leżeć w tym szpitalu jak jakieś warzywo!
Przez chwilę oceniałem jej stan i to czy będę w stanie w pojedynkę przetransportować ją do kwatery wewnątrz bazy.
- Jasne - odparłem po czym z trudem wziąłem dziewczynę na ręce.
Wyszedłem na zewnątrz przekraczając pola uprawne kopniakiem otworzyłem drzwi do głównego budynku. Po chwili byliśmy już w pokoju Mariny. Położyłem ją na łóżku i przykryłem kołdrą.
- Dziękuję - powiedziała ponownie
- Nie ma sprawy.
Z powrotem ruszyłem w stronę szpitala gdzie poprzedniej nocy zostawiliśmy zwłoki naszych towarzyszy. Gdy tylko zobaczyłem dwa ciała osób, które jeszcze kilka dni wcześniej były moimi przyjaciółmi łzy spłynęły mi po twarzy, a serce przepełnił ból.
- Już sobie nie zajaramy nie? - rzekłem schylając się do Neko, ale nie mogąc patrzeć na jego zmasakrowaną czaszkę
Zamiast tego spojrzałem na Gabelę. Oczy dziewczyny były zamknięte i wyglądała jakby wcale nie umarła, a jedynie zapadła w głęboki sen. Była jeszcze taka młoda, tyle życia miała przed sobą, tyle wspaniałych rzeczy czekało ją po powrocie do bańki. Gdyby tylko nie te cholerne mechanoidy już wkrótce prowadziła by szczęśliwe życie w HR 8444. Gdyby tylko nie umarła.
Chwyciłem ciało Neko na plecy i ruszyłem w stronę groty z sarkofagami na południowej ścianie wzgórza. Złożyłem jego ciało do grobu, a następnie to samo zrobiłem z Gabelą. Gdy w końcu usiadłem zmęczony przed wejściem do mauzoleum zobaczyłem idącą w moją stronę Valencię.
- Pochowałeś ich? - spytała smutno
- Tak - szepnąłem chowając głowę w dłoniach
Dziewczyna usiadła obok mnie i oparła się o ścianę
- Trzeba będzie odprawić im pogrzeb - powiedziała
Odwróciłem do niej głowę, po twarzy spływały jej łzy
- Zwaliliśmy - stwierdziłem po chwili milczenia - mogliśmy to lepiej zaplanować
- Nikt nie jest niczego winien - odparła ostro Valencia
Po chwili do groty zaczęli schodzić się pozostali koloniści. Pierwsza przyszła Tammy, jednak nie odezwała się ani słowem za co byłem jej wdzięczny. Tuż za nią szedł Rene z miną, która wskazywała, że wciąż nie docierało do niego co się właściwie stało. Na samym końcu byli Hector i Misaki, którzy płakali jak bobry i pocieszali się nawzajem w coraz bardziej absurdalny sposób.
Zebraliśmy się tutaj aby pożegnać dwójkę naszych towarzyszy, kolonistów, przyjaciół - powiedziałem stojąc nad dwoma zamkniętymi już sarkofagami - pomimo, że już nigdy nie zobaczymy ich uśmiechniętych twarzy pamięć o nich nigdy w nas nie zagaśnie.
Valencia dołączyła do grupy najmocniej płaczących.
- Ona była taka młoda! - wymamrotała przez łzy
Każdy z nas wiedział na co się pisze kiedy dołączał do tej grupy, dlatego tym bardziej nie możemy się poddać. Musimy dać z siebie jeszcze więcej aby wrócić bezpiecznie do domu. Taki był nasz cel od samego początku.
- Dobrze prawisz Tadek.
Dziękuję Colon. Chciałbym Was prosić nie jako przywódca tej koloni, a jako przyjaciel. Nie pozwólcie by ich śmierć poszła na marne! To jeszcze nie czas na opłakiwanie zmarłych, wciąż tu jesteśmy, wciąż walczymy! Pozostańcie silni i dajcie z siebie wszystko co najlepsze! Za bezpieczny powrót do domu i za Husarską Kolonię!
- Za Husarską Kolonię! - krzyknęła Colon
- Za Kolonię! - dołączyła do niej Valencia
Po chwili pojawiły się głosy pozostałych
Za Kolonię! Za Kolonię!
- A teraz jazda ludzie! Wracamy do domu! I to już niedługo!
Zostałem sam by przez chwilę popatrzeć jeszcze na zamknięte sarkofagi. nagle przypomniałem sobie, że mam coś przy sobie. Wyciągnąłem z zewnętrznej kieszeni swojego płaszcza dużego, zrobionego przez Neko dżointa.
- Tym razem ja pierwszy Przyjacielu! - powiedziałem po czym ściągnąłem trzy buchy i położyłem skręta na sarkofagu - reszta dla Ciebie Stary
Przez chwilę wydawało mi się jakby ktoś faktycznie zaciągnął się spoczywającym na grobie skrętem.
- Zawsze będę o Tobie pamiętać, żegnaj.
Wszedłem w galnet i znalazłem piosenkę, która powinna się mu spodobać.