Husarska Kolonia

[TeddyPanda]

Dzień Dziewięćdziesiąty Pierwszy - Dziecko

- Łindzia mówić, blada twarz słuchać!
Głos z komunikatora wydawał się być stanowczo zbyt głośny, jakby osoba posługująca się nim pierwszy raz go używała.
- Mamy video z góry - powiedziała Colon po czym za pomocą multinarzędzia rzuciła obraz na ścianę.
Obraz był niewyraźny, ponieważ padał deszcz. Duża grupa ludzi ubrana w skóry zmierzała w stronę bramy. Nigdy do końca nie wiedzieliśmy jakie Fioletowi mają wobec nas zamiary, ale zgodnie wraz z Tammy doszliśmy do wniosku, że nie warto z nimi niepotrzebnie zadzierać. Plemię było niczym dzikie zwierzę, teraz syte i nie zainteresowane polowaniem, ale sytuacja ta mogła się zmienić w każdej chwili.
- Blada twarz słuchać. - powiedziałem ostrożnie do mikrofonu
- Łindzia handel Blade Twarze, skóry i srebro!
I rozłączył się.

Zgodnie z poleceniem przygotowaliśmy srebro oraz nieco skór żółwi, mawołów i jeleni. Jak zawsze nakazałem swoim ludziom nie spuszczać z oka ani jednego z dzikusów, a także trzymać broń w pogotowiu na wypadek ataku z zaskoczenia. Fioletowi weszli do naszej osady, ale wcześniej jako znak dobrej woli ostrzegłem ich o pułapkach, które znajdowały się w korytarzu prowadzącym na dziedziniec. Tym razem nasi znajomi okazali się być jakimś odłamem myśliwych tudzież łowców głów. Wszyscy posiadali broń dystansową, długie i krótkie łuki, a także identyczne błękitne tatuaże na całych twarzach.

- To łowcy niewolników - szepnęła Colon.
I faktycznie mogła mieć rację, ponieważ nie wszyscy goście posiadali znaki przynależności plemiennej. Dopiero wtedy zauważyłem, że troje z nich było skutych w kajdany i nie posiadało tatuaży. Byli to kolejno stary, siwy mężczyzna, który wydawał się być pogodzony ze swoim losem, miał spuszczoną w dół głowę i spoglądał beznamiętnie na swego zniszczonego buta (posiadał tylko jednego). Drugą osobą był młody, przystojny młodzieniec o błękitnych oczach i czarnych długich włosach. Widziałem, że jest przerażony, a gdy tylko nasze spojrzenia się spotkały krzyknął.
- Błagam, wybierzcie mnie, wybierzcie mnie!
W odpowiedzi na to jeden z Łowców warknął złowieszczo i uderzył go w tył głowy. Chłopak pisnął ze strachem po czym natychmiast zamilkł.
Trzecią osobą była bardzo młoda dziewczyna, na moje oko nie była jeszcze dorosła. Twarz miała wychudzoną i kościstą, usta cienkie i małe, a jej oczy. Cóż, powiedzieć że były martwe to epitet stanowczo zbyt małego kalibru. Ta dziewczyna miała puste, czarne oczy, dosłownie jakby była jakimś zombie.


- Blada Twarz zabrać niewolnik, Łindzia wziąć srebro i skóry!
Tak bez wątpienia to było polecenie. Sęk w tym, że Fioletowi naprawdę cenili swój towar i gdy tylko dałem im do zrozumienia, że najchętniej wziąłbym wszystkich Łindzia wydali z siebie ciąg groźnych pomruków.
- Blada Twarz ma nie dość srebro i skóry. Blada Twarz wybrać jeden człowiek!
Sytuacja stała się więc nieco skomplikowana zarówno technicznie jak i moralnie. Musiałem ocenić kto najbardziej się nam z tej trójki przyda. Na początku wyeliminowałem starca, który jak przypuszczałem nie przyda się zbytnio ani w rozbudowie bazy, ani w żadnych innych wymagających wysiłku fizycznego aktywnościach.

Przekląłem na głos. Pierwszy razy w życiu, choć już wcześniej miałem do czynienia z handlem niewolnikami (sporadycznie zajmowałem się transportem usankcjonowanych niewolników Imperialnych) musiałem wybierać który z nich zostanie oswobodzony! 

Tym razem z pomocą przyszła Valencia.
- Bierz dziewczynę! - poleciła.
Twarz Valencii wydawała się być nadzwyczaj zdeterminowana.
Młoda niewolnica o martwych oczach nie zwróciła w ogóle uwagi na słowa mojej żony, które być może zaważyły o jej losie. Zrobił to jednak stojący obok młodzieniec.
- Nie! - ryknął - wybierzcie mnie, proszę, błagam! - w odpowiedzi kolejny raz dostał po głowie.
Sam skłaniałem się raczej ku niemu. Dodatkowa para mięśni mogła się przydać. Takiego samego zdania była najwyraźniej Colon, która zaczęła z aprobatą potakiwać oraz Hector, ale powód jego zainteresowania był raczej inny.
- Bierzemy przystojniaka - stwierdziła Colon - na szczęście Rene tego nie słyszał, albo nie chciał słyszeć i tylko przyglądał się czujnie wszystkim dzikusom.
- Nie! - powiedziała ze złością Valencia - Tadek spójrz na tę dziewczynę, to przecież dziecko!
Faktycznie Niewolnica wyglądała na niepełnoletnią, bo mimo, że jej twarz była wychudzona to miała zauważalnie  dziecinne rysy twarzy. Nie przypominała jeszcze kobiety takiej jak Valencia czy Colon. 
- W sumie masz rację - zgodziłem się z żoną - weźmiemy dziewczynę!
To była krótka i szybka refleksja. Gdybym wybrał kogoś innego miałbym to do końca życia na sumieniu. Łowcy zabrali kilka skór oraz srebro, rozkuli dziewczynę, po czym odeszli. Valencia pocałowała mnie z zadowoleniem w policzek. 
- To nadmierne poczucie moralności cię kiedyś zgubi - prychnęła Tammy.
- Taki piękny młodzieniec! - westchnął Hector.
Rene uśmiechnął się do mnie porozumiewawczo. Tak on bez wątpienia był zadowolony z wyboru.
Podszedłem do dziewczyny i położyłem dłoń na jej chudym ramieniu.
- Jesteś teraz wolna - powiedziałem - zostań z nami jeśli chcesz żyć - i wyciągnąłem do niej druga rękę niczym pewien cybernetyczny organizm z filmu sprzed tysiąca lat.
Dziewczyna uścisnęła moją dłoń, jednak zrobiła to nie patrząc mi w oczy. Nic dziwnego, musiała być przerażona.
- Nic ci już nie grozi - spróbowałem dodać jej otuchy - jak masz na imię?
- Gabela - odpowiedziała krótko, a jej wargi zadrżały z niepewności.
- Rozejrzyj się po osadzie - powiedziałem - w środku znajdziesz ciepły posiłek, oraz nowe ubrania (Gabela miała na sobie jedynie coś co przypominało podarty worek na ziemniaki). Valencia cię oprowadzi.
Przywołałem niewerbalnie Valencię, która zbliżyła się i stanęła obok.
- Cześć! Mam na imię Nana! - powiedziała wesoło
- Pokaz jej wszystko i daj kwaterę za korytarzem, wiesz którą.
Valencia skinęła posłusznie głową.