Husarska Kolonia

[TeddyPanda]

Dzień Siedemdziesiąty Pierwszy - Cisza Przed Burzą

W zasadzie siedzimy tu i siedzimy i siedzimy i siedzimy i siedzimy.
- Niektórzy też pracują - wtrąciła złośliwie Colon
- Nie o to mi chodzi!
- A o co Piotruś? - spytał życzliwie Hector.
Ten koleś mnie przeraża! Odwróciłem głowę aby nie widzieć jego penetrującego spojrzenia.
- O to, że odkąd tu jesteśmy nawet nie mieliśmy czasu choć na chwilę się rozerwać!
- Czy aby na pewno? - spytała Valencia mrugając uwodzicielsko
- Nie w taki sposób!
- Zawsze możemy poeksperymentować... - kontynuowała nie zważając na to, że się czerwienię
- Nie, nie, nie! Chodzi mi o to, że...
Właśnie dołączył do nas McClain, który usiadł przy stole zaraz obok Colon
- Ja uważam, że strzelanie to całkiem dobra rozrywka!
Tammy zareagowała na słowa Rene całując go lekko w policzek. Oni dla siebie byli wręcz stworzeni. Wyłożyłem ręce na stół. 



- Nie mamy alkoholu mój drogi - zauważył Daugherty
- Zamknij się! - ryknęliśmy do niego równo z Valencią
Tak, byłem pewny, że Hector to gej. Może by mnie to nie denerwowało gdyby nie jego natarczywość. No i wyglądał jakby w ogóle nie zauważał przy tym Valencii. Ponoć tak samo zachowywał się w stosunku do Rene, jednak z tego co mi opowiadał sam zainteresowany Colon wyjaśniła mu w pewne rzeczy w błyskawiczny sposób. Możecie się więc domyślić jak to wyglądało.
Hector był jednak genialnym kucharzem i dość sympatycznym facetem, gdyby tylko nie ta cecha charakteru moglibyśmy stać się przyjaciółmi.
- Więc zróbmy sobie dzień wolny - zaproponował Rene
- O to, o to! - krzyknąłem unosząc rękę jakby chcąc przegłosować wybory
- Odrobina relaksu nam nie zaszkodzi! - powiedziała Valencia siadając na moich kolanach i rzucając nienawistne spojrzenie w kierunku Hectora
Hector widząc to zaczerwienił się i wybiegł do kuchni.
- Myślę, że mamy go na chwilę z głowy - szepnęła 
- Oby - mruknąłem - Co o tym myślisz Colon?
W Husarskiej Koloni od pewnego czasu zapanował niewypowiedziany podział ról oraz swego rodzaju hierarchia, czy też struktura dowodzenia. Wszyscy zgodnie aprobowali moje przywództwo jako, że to ja założyłem tę osadę i to ja miałem ich wszystkich stąd zabrać po naprawie statku. Ponadto posiadałem już doświadczenie w zarządzaniu grupą, które nabyłem będąc oficerem w TWH o czym rzecz jasna wszyscy wiedzieli. Moim zastępcą była oczywiście Colon i to właśnie z nią dyskutowałem wszystkie swoje decyzje. Naturalnie Valencia była o jej pozycję nieco zazdrosna, jednak akceptowała fakt, że tylko nasza dwójka pochodziła z zamieszkanej przestrzeni oraz Colon paradoksalnie, bo wbrew swemu wybuchowemu charakterowi w kluczowych momentach potrafiła wykazać się niesamowitą błyskotliwością umysłu, przebiegłością i inteligencją. Pomimo tego, że często puszczały jej nerwy nigdy nie przestawała panować nad swym szałem. Zacząłem nazywać to nawet "Kontrolowanym Chaosem Colon". Zdarzało mi się też coraz częściej snuć dalekosiężne plany zwerbowania Tammy do Skrzydlatej Husarii. Byłaby świetnym komandosem, albo agentem do zadań specjalnych. Z kolei Rene oraz Hector (ten drugi aż za bardzo) akceptowali moją pozycję jako coś całkowicie naturalnego.
- Niech będzie - powiedziała jakby ze zrezygnowaniem Tammy.
- Mogłabyś się czasem wyluzować.
- Wyluzuję się jak stąd odlecę.



Reszta dnia minęła nam na rozmowach, zabawie i okazjonalnemu sprawianiu, że Hector czerwienił się i wybiegał do kuchni. Valencię to bawiło, ja jednak wolałbym nie musieć publicznie odgrywać gry wstępnej co jakieś pół godziny. Mimo wszystko to był dobry i przyjemny dzień. Te kilka godzin sprawiły, że znowu poczułem się jakbym był na swojej ojczystej planecie - Azeban.

- O czym myślisz? - spytała Valencia gdy już bez reszty zanurzyłem się w myślach
Nie odpowiedziałem. Chciałem żeby zgadywała.
- Tęsknisz za domem - stwierdziła - widzę to w twoich oczach.
- I tak i nie - powiedziałem kładąc głowę pod jej szyją w wiadomym miejscu.
- Ale wiem, że coś cię trapi - szepnęła nie zniechęcona porażką
- To już ponad dwa miesiące.
- Nie tak długo - Valencia spróbowała dodać mi otuchy.
Zamknąłem oczy. W tym miejscu było dosyć wygodnie, co było niezbędne by móc odlecieć. Przynajmniej w wyobraźni.

Moja Anaconda tkwiła w głębokiej, niezamieszkanej przestrzeni. Veil Nebula West - dach świata. Miałem ją wprost nad swoimi oczyma. Dziesiątki lat świetlnych ciągnącego się gwiazdowego pyłu oraz blask setek odległych słońc tworzył wokół mnie krajobraz niczym ze snu.
- Podróż trwa - powiedziałem do siebie i wstałem z fotela pilota.
Odwróciłem się powoli na pięcie co było dosyć karkołomnym wyczynem zważywszy na próżnię, która panowała wewnątrz statku, a jedynymi rzeczami, które trzymały mnie przy podłożu były przyklejające się do podłogi buty.
Przekroczyłem lekkim susem małe schodki po czym ruszyłem na wprost w stronę grodzi, która oddzielała mostek od pozostałej części Horyzontu. Tuż obok wysokich, rozsuwanych drzwi umieszczony był mały, przystosowany do warunków 0-g ekspres do kawy. Wybrałem z krótkiego menu "rozpuszczalną z mlekiem i cukrem" po czym zatwierdziłem decyzję klikając w klawisz obok wyświetlacza. Z lejka popłynął ciepły napar napełniając małą torbę foliową ze słomką.

Oczywiście nie zamierzałem pić kawy w taki sposób. Wydawało mi się wtedy, że wyglądam jak dziecko z wetkniętym do ust smoczkiem. Zamiast tego nacisnąłem nieco torbę, a ze słomki wypłynęło kilka baniek kawy, które zaczęły lewitować przed moimi ustami. Wyciągnąłem z jednej z kieszeni dwie drewniane pałeczki i korzystając z pewnego starego sposobu spożywania posiłków oraz dobrodziejstwa fizyki zwanego napięciem powierzchniowym zacząłem po kolei chwytać bańki i wkładać je sobie do ust.

W 0-g wszystkiego trzeba nauczyć się na nowo, łącznie z jedzeniem i piciem. Człowiek jednak jak żaden inny żywy organizm potrafi dostosować się do nieprzyjaznych, a czasem całkowicie odmiennych i dziwacznych warunków otoczenia z niespotykaną wręcz sprawnością, czego żywym dowodem są podróżujący po galaktyce piloci statków kosmicznych. Każdy z nas, nieważne czy odkrywca, łowca głów, handlarz czy pirat rzuca wyzwanie naturze oraz odwiecznie pędzącej ewolucji. I tak samo jak nasi przodkowie z zapomnianych epok potrafi przezwyciężać ciążące na nas ograniczenia zarówno ciała jak i umysłu. 

A pomyśleć, że dziesięć tysięcy lat temu ten gatunek tkwił w okowach ciasnej, niewielkiej Ziemi i nawet nie wiedział, nie potrafił wyobrazić sobie, że tuż nad jego głową majaczy nieskończona ilość światów tylko czekających by zostać poznanymi. Zrobiliśmy spore postępy.

Odbiłem lekko stopy od podłogi i poszybowałem w kierunku kokpitu Horyzontu. Następnie odwróciłem się ciałem w stronę szyby tak by widzieć majaczącą w oddali Veil Nebula West.

Podróż dopiero się zaczyna! Czy ktoś nas powstrzyma?!
- Śpisz?
Podniosłem głowę i odkleiłem się od Valencii. No tak, cholera, wciąż tkwię na tej skale...
- Nie. To znaczy tak, trochę się zamyśliłem.
Valencia zachichotała.
- Jakieś dwadzieścia minut temu o to pytałam.
- Pytałaś czy tęsknię za domem - przypomniałem sobie
- Owszem, a ty zaprzeczyłeś.
- Tak, bo szczerze powiedziawszy wcale mi go nie brakuje.
- To czego ci brakuje? - spytała ze szczerą troską
- Od ponad dwóch miesięcy siedzę w miejscu, to chyba mój rekord odkąd kupiłem Sidewindera - stwierdziłem próbując policzyć w myślach i na palcach wcześniejsze dłuższe przerwy.
- Nie kumam - bąknęła
- Tęsknię za kosmosem, za eksploracją, za podróżami międzygwiezdnymi. O ile mnie pamięć nie myli nigdy tak długo nie przebywałem w jednym i tym samym miejscu. Przynajmniej odkąd zacząłem latać!
Valencia w końcu zrozumiała.
- A co tam jest, że aż tak bardzo chcesz latać?
Spojrzałem na nią zdziwiony i zaskoczony oczywistością.
- Wszystko co możesz sobie wyobrazić!