Husarska Kolonia

[TeddyPanda]

Dzień Trzydziesty Piąty - Wiertło

To była intensywna noc.

Nie wiem jakim cudem udało mi się to usłyszeć, zwłaszcza, że padał mocny deszcz. Coś mnie obudziło. Coś jakby wiercenie.
Otworzyłem oczy, rozejrzałem się.



- Co do...?
Valencia spała jak suseł i to ewidentnie nie było jej chrapanie jak wstępnie założyłem. To było coś z zewnątrz. W mgnieniu oka podniosłem się, ubrałem spodnie, koszulę i buty. Wybiegłem z bazy, wiercenie stało się głośniejsze i pochodziło jakby z przeciwległej strony wzgórza. Zbliżyłem się do skalnej ściany na północy i przystawiłem do niej ucho.
Ktoś próbował przewiercić ścianę! 
Alarm, alarm! Wysłałem sygnał przez swój podręczny interfejs i po okolicy rozległo się wycie syreny. Ryknąłem przez interkom.
- Alarm! Wstawać dziewczyny, łapać za broń! Mamy intruzów!
Po chwili zobaczyłem biegnącą Valencię. Trzymała w rękach wyrzutnię.
- Czemu nie jesteś przy umocnieniach?
- Ktoś próbuje się do nas przewiercić - i wskazałem na kamienny blok. Valencia przyłożyła do niego ucho.
- Faktycznie. Co zamierzasz?
Szybko oceniłem sytuację. W tym miejscu nie mieliśmy żadnych fortyfikacji jednak mogliśmy wykorzystać zarówno skały na wschodzie jak i gęstą roślinność.
W międzyczasie dołączyła do nas Colon. Nie odzywała się. Widocznie wciąż była zła.
- Musimy schować się między drzewami, nic innego nam nie zostaje. Skoro nie użyli dynamitu przejście powinno być niewielkie. Skoncentrowany ogień szybko załatwi problem.
Valencia skinęła i wybrała pozycję po mojej prawej. Colon postanowiła ustawić się nieopodal miejsca, z którego najprawdopodobniej nadejść miał atak.
- Wciąż jest zła? - wtrąciła Valencia.
- Przejdzie jej.
Czekaliśmy w zniecierpliwieniu coraz bardziej przemakając. Valencia próbowała znaleźć sobie dogodne miejsce pod wysokimi gałęziami drzew by chociaż trochę osłonić się przed deszczem z kolei Colon stała dumnie przygotowana do ataku jakby w ogóle nie przeszkadzała jej ulewa. 
W końcu wiercenie stało się uciążliwie głośne, usłyszałem już nawet rozmowy intruzów i uderzające o ziemię rozłupywane skalne bloki.
- Przygotować się! - poleciłem celując karabinem w źródło hałasu.
I wtedy nastąpiła jatka.
Zobaczyłem szybujące ku nam dwie zielone, metalowe piłki. W mgnieniu oka zrozumiałem czym są.
- Granaty! Wycofać się! - ryknąłem w ostatniej chwili odskakując ze swojej pozycji. Granat eksplodował z hukiem w miejscu, w którym stałem dosłownie dwie sekundy wcześniej - Nana żyjesz?!
Dziewczyna była na swojej pozycji, na szczęście tylko jeden rzut był celny.
- Nic mi nie jest!
I wypaliła w przesmyk ze swojej wyrzutni. Pocisk poszybował ku wynurzającemu się właśnie z przejścia piratowi i wybuchł prosto pod jego stopami. Zginął na miejscu, a siła eksplozji wyrzuciła go w powietrze.



Przymierzyłem szukając kolejnego celu. Niestety Colon wdała się w walkę wręcz uniemożliwiając strzał. Sądząc po typie jej przekleństw wygrywała starcie. Pobiegłem w stronę przesmyku gdzie kątem oka dostrzegłem granadiera. Wypaliłem w jego kierunku krótką serię z biodra co uniemożliwiło mu kolejny rzut i wykorzystałem powstałą w ten sposób okazję podbiegając w jego kierunku. Granadier zauważył to i rzucił się do ucieczki. Ruszyłem za nim. Za małym korytarzem powstałym wskutek odwiertu mieściła się olbrzymia polana oraz małe jeziorko, lecz nie byłem w stanie dogonić uciekiniera, który był wyraźnie szybszy. Spróbowałem trafić go krótką serią z biodra ale i to się nie udało. Wiedząc, że nie dam rady utrzymać tempa pozwoliłem mu uciec. 

Wróciłem na pole bitwy. Widocznie moja pogoń i tak trwała dość długo bo nie zastałem na zewnątrz ani Colon ani Valencii, a jedynie ślad po tym, że Tammy wygrała starcie - zmasakrowane od uderzeń pałki zwłoki.

Ruszyłem do bazy. Nana czekała na mnie w środku i nie chciała spać.