Nareszcie coś ciekawego! Znalazłem pole krystalicznych form życia w symbiozie z wyziewami metanu. Nigdy wcześniej nie spotkałem się z czymś takim. Porastają niewielki obszar na małej, lodowej planetoidzie - księżycu gazowego giganta z amoniakową atmosferą. Większość wydaje się rosnąć w skupiskach - kilka szpiczastych, brunatnych kryształów otacza pojedynczy wyziew. Całkiem, jakby chroniły go przed intruzami. Wiele z tych wyziewów wydaje się mieć chyba... pasożyta (?), w postaci małej, ciemnej narośli.

Kryształy poznaczone są podłużnymi, równoległymi żłobieniami, które powstają chyba podczas wyrastania i przebijania się przez zmrożoną skorupę planetoidy. Czy ich struktura jest tak podatna na ubytki i zniszczenia? Czy to pod powierzchnią kryją się jakieś wyjątkowo twarde warstwy gleby?

Powierzchnia kryształów pokryta jest też jakimś zielonkawym nalotem, który całkiem dobrze odbija światło. 

Wiele z nich rośnie samotnie i w każdym takim przypadku są ogromne. Niektóre muszą mieć grubo ponad 10 metrów wysokości. 

Ciekawe, co kryje się pod powierzchnią? Może mają coś w rodzaju "korzeni", które sięgają głęboko do wnętrza planetoidy? Nie śmiem tego sprawdzać ani pobierać próbek. Panuje tutaj jakiś dziwny spokój i wręcz oniryczna atmosfera. Jeśli wierzyć komputerowi pokładowemu, to kryształy generują delikatny szum, niemal na krawędzi słyszalności. Kiedy zacząłem się mu przysłuchiwać ogarnęła mnie melancholia i zapadłem w swego rodzaju trans. Nie wiem, ile to trwało. Wydaje mi się, że zegar w łaziku w pewnym momencie przestał działać. Nie jestem jednak pewien. 

Muszę oznaczyć to miejsce. Coś mi mówi, że kiedyś tu jeszcze wrócę. 

Pokręciłem się trochę po całym sektorze, ale nic ciekawego nie znalazłem. Nic. Jedyne, co czuję, co zniechęcenie. 

Pora wracać do domu i pomóc chłopakom walce o złoto.